problemen thuis...
 

dag mensen,
ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Ik heb echt het idee dat het nie mijn fout is maar misschien kunnen jullie mij helpen. Thuis heb ik altijd al problemen gehad met mijn ouders. Ik ben de middelste van 3 kinderen. Alleen ik vsal echt buiten het gezin. Mijn zus is pervect netjes en bekakt enzo. Mijn broertje is slim VWO en hun enigste zoon. Ik daarintegen ben het 2e meisje dat gewoon TL doet niet 'slim' genoeg voor de familie ( allemaal universitair opgeleid) En ik ben nog dyslecties ook. Ik ga ook met verkeerde ( in hun ogen asociale) mensen om. Bijv. net mijn vader haalt een grapje uit bij mijn broertje waarom mijn broertje hem uitschels voor vieze vuile homo. Ik vin dat echt heel erg! zo noem je je vader tog niet!? 10 min daarna zus iets war ik van schik en ik zeg jezus christus. Mijn vader word zo boos en zegt helemaal dqat ik asociaal ben enzo. Net wil ik hem erop wijzen dat mijn broertje ook schold, zegt hij ja jij bent zo moeilijk in omgang ze zou nooit een fatsoenlijke vriend krijgen, allemaal is het hetzelfde slag volk. En hij zegt dat ik aanb de anti-depressifa moet. ( netzo als hij ) Vroeger sloeg hij me ook maar dat ik nu zon beetje over. Licht dit nou aan mij? ik schreeuw wel snel als ik boos ben. Ik snap het niet, ze lachen me altijd uit als ik iets duidelijk wil maken dat klwetst me echt!
x

Helaas zie ik het zelfde bij mijn nichtje gebeuren. Er kunnen meerdere verklaringen hiervoor zijn. Buiten dat feit blijft het niet goed wat je ouders doen. Het doet erg pijn als je niet kunt opleven naar je ouders 'verwachtingen' wat echt slecht is als je dat bij een kind doet. En VMBO-TL is al vrij slim hoor ;) Plus de opleiding zegt weinig over je intelligentie meer over de snelheid van het denken. Niet dat je slimmer of dommer bent.

Helaas kun in een veel gevallen hier(het onderscheid maken tussen kinderen door ouders e.d.) niets aan doen. Iniedergeval hoe je ouders je behandelen. Het enige wat ik kan voorstellen is wees jezelf. En probeer niet op te leven naar je ouders idee van wat jij zou moeten worden/zijn. Jij bent in control van je eigen leven niemand anders. Mocht het echt niet gaan, kun je altijd een consult aanvragen bij de Psychologische Sector. (Maatschapelijkwerkster(s)/Psychologen/Therapeuten)

Als voor het naar denigrerende gedrag naar je toe. Niet fijn. Je kan erover praten met je ouders of iemand anders. (dat het je pijn doet, zeker als het komt van iemand waar je van houd) of laat het gaan. En dan niet berg het in je op als opbouwende frustratie. Maar ene oor in, andere oor uit. Uiteindelijk houden ouders toch altijd van hun kinderen en veranderen dit soort dingen gelukkig, meestal wel.

op dat van wat je vader zei;

Voor zover ik hier uit kan opmaken (ik heb een groot voorstellingsvermogen), heeft je vader hetzelfde als jij gehad, en moest hij daardoor aan de antidepressivia, dit heeft hij afgereageerd (met dat slaan enzo) op jou, en met wat hij zei (want als hij dat niet zou zeggen zou hij er zelf overheen zijn) het kwam nu weer boven (uitbarstingkje). Je moeder weet dit, maar snapt het niet goed en heeft thuis "de broek aan".

zit ik in de goede richting (afgezien van dat ik wat heb overdreven) ??

Eh... Ik weet niet zeker of ik je verhaal goed snap. Wat ik eruit begrijp is dat je broertje je vader tijdens wat geplaag een vieze vuile homo noemt en dat niemand dat erg vindt. Maar als jij jezus christus zegt wordt je vader boos en zegt hij dat je moeilijk in de omgang bent. Je hebt het gevoel dat je buiten de familie valt en dat ze je uitlachen als je iets duidelijk wil maken.

Over het plagen en vloeken kan ik me wel iets bij voorstellen. Iemand waar je mee aan het dollen bent een vieze vuile homo noemen is helemaal niet erg, want je bent maar aan het dollen. Jezus christus roepen valt dan weer onder de categorie vloeken, en dat wordt door veel mensen opeens een stuk serieuzer genomen. Ik weet niet of jouw vader daar ook onder valt maar dit is het eerste dat in me op komt.

Verder denk ik dat het wel kan helpen als je je wat volwassener opstelt naar je familie toe. Ga niet schreeuwen als iets je niet zint, en als iemand je ergens op aanspreekt niet gaan roepen dat iemand anders het ook deed. Dat komt heel kinderachtig over, zeker in combinatie met schreeuwen ben je dan net een peuter. En dat kan nog wel eens op de lachspieren werken.

Probeer een keer rustig, zonder schreeuwen en vinger-wijzen met je ouders te praten over hoe jij je voelt. Vertel je dat je diep gekwetst word door hoe ze met jou omgaan. En probeer samen naar een oplossing te zoeken. Misschien is het handig van te voren wat punten te bedenken die je graag anders zou willen zien, en ook hoe je het dan zou willen zien.

Waarom moet je van je vader eigenlijk aan de anti-depressiva?

omdat onze vader mij en me zus sloeg en geestelijk heel erg kleineerde, het ging echt niet meer verder en ik wou de jeugdzorg bellen toen zij hij oke oke ik ga wel naar de dokter en kreeg hij anti depressiva.

Hoe is het nu? Al gepraat?