Scholieren.com forum - een stuk van mijn verhaal

Zacht liet ik me op het bed vallen. Moe van alles wat er vandaag gebeurd was. Ruzie met mijn vrienden, verliefd op de verkeerde persoon, een drie voor wiskunde. Nee, veel erger kon het vandaag niet worden. En dan te bedenken dat het pas drie uur ’s middags was.
Dat ik ruzie met mijn vrienden zou krijgen vandaag was te voorspellen geweest. Ik had gezegd tegen Nancy dat haar faalangst die ze had niet echt was. En Linda en Mirjam kennende zouden die toch als blinde paarden achter Nancy aan huppelen. En ook die drie was te voorspellen geweest. Wiskunde en Anna gaan gewoon niet samen. En die verliefdheid. Die was al een tijdje aan de gang. Ik was verliefd op mijn Franse lerares. Ik ja, een vijftien jarig meisje, die een docente van vijfentwintig helemaal geweldig vond. Natuurlijk is die verliefdheid niet zomaar gekomen, daar is een heel verhaal aan vooraf gegaan. Ik zou alleen niet weten hoe ik er vanaf moet komen. Zeker niet omdat naar ieders idee onze Franse lerares een verhouding heeft met de populairste jongen uit de klas, Nicholas.

Ik zou je vertellen hoe het allemaal gegaan is. Dit is een verhaal van een vijftien jarige puber met teveel problemen in haar leven, die niet elke puber dagelijks meemaakt.

Na mijn eerste rapport ging het allemaal niet zo goed met mij. Mijn vrienden begrepen niet wat er met mij aan de hand was en zelf begreep ik dat evenmin, we gingen nog wel gewoon met elkaar om. Ruzies zouden later wel komen. Mijn ouders merkten niets anders aan me, die vonden me een makkelijke puber die af en toe zo haar buien kon hebben. Maar dat was nou eenmaal iets wat bij een puber hoorde zeiden ze dan. Dat was best wel makkelijk van ze, zo hoefde ik me niet te storen aan het gedrag van mijn ouders, want ik had al genoeg problemen. Ik weet niet meer precies hoe het begon van die verliefdheid. Eerst was ze nog een gewone docente voor me, ze had wel mijn voorkeur op het gebied van leukste lerares maar dat had ze bij de meeste leerlingen. Er was ook niets bijzonders aan haar te merken. Totdat ik dat gevoel in mijn buik kreeg die wilde zeggen dat ik verliefd was. Zo’n hevige verliefdheid had ik nog nooit gehad. Waardoor ik me opeens erg klein voelde, omdat ik nooit een kans zou maken. Ten eerste had ze een vriend, ten tweede ik was een meisje, en ten derde ik was tien jaar jonger als zij was, dus veel om me aan vast te klampen had ik niet. Helaas.

‘Goedemorgen Juf,’ galmde het door het lokaal, juist Nicholas weer. Dat was één van mijn grootste problemen, wat wou die gozer opvallen! ‘Hallo Nicholas, leuk dat je zo enthousiast bent,’ zei mevrouw Klinkers met een nep lach. Je kon zien dat ze geërgerd raakte, of was dat alleen maar schijn? ‘Neem jullie boeken,’ zei ze in het Frans en Nederlands. Zeer fijn dacht ik bij mezelf, ik wil later ook echt weten hoe ik moet zeggen in het Frans dat mensen hun boeken moeten pakken. Alsof ik zelf ooit voor de klas zou willen staan. Nee dus!
‘Vandaag gaan jullie je voorbereiden op het proefwerk van volgende week, ik wil geen gezeur, en ik wil dat het muisstil is, als ik ook maar één geluid van iemand van jullie hoor, kunnen jullie je gaan melden,’ Wow wat is Klinkers chagrijnig vandaag, dacht ik bij mezelf, zo chagrijnig was ze nooit. ‘Die heeft vast ruzie met haar vriend,’ fluisterde Linda me giechelend in het oor, helaas kon ik hier niet om lachen. Mevrouw Klinkers hoorde niet chagrijnig te zijn, dat paste niet bij haar. Althans zo kende ik haar niet. Al de eerste les Frans kwam ze met een grote lach binnen. Haar enthousiasme bracht ze meteen over op alle leerlingen. Alleen de eerste les raakte mij dat niet. Ik weet nog wel dat ik naast Marieke zat. We besloten een spelletje te doen, toen ons de eerste vijf minuten al niet interesseerden. Al snel ging dat spelletje toen over in de slappe lach. Mevrouw Klinkers zei toen dat ze normaal strafwerk zou geven, maar omdat dit de eerste les was deed ze nog niets. - Ach ja, Marieke, dat was ook een verhaal apart geweest. Ik kreeg ruzie met haar, 2 maanden later, iets dat ik op dat moment nog niet geweten had. Ze was zo leuk en aardig. Maar zelfs de beste vriendschappen vergaan als je je aan elkaar gaat ergeren. Maar dat was niet mijn grootste probleem. –

Het was half één toen de allereerste franse les van het jaar erop zat. Op naar de volgende –weet ik veel hoeveel- lessen. Nu hadden we geschiedenis. Ook de eerste les van het jaar. Maar dat is nogal logisch als het je eerste echte schooldag is. De geschiedenisles was saai. We kwamen binnen en meteen begon het verhaal dat tweehonderd jaar geleden was voorgevallen. Het is handig om de geschiedenis te weten om er van te kunnen leren, dan zou het in de toekomst niet meer hoeven gebeuren. Maar wie lette er nu op de geschiedenis. Ik niet in ieder geval.

Tegen de middag was ik kapot. Nieuwe leraren had ik leren kennen, groepjes in de klas begonnen zich te vormen en de positie van personen in de klas werd steeds duidelijk. Je had natuurlijk de ‘jongensgekken’ dat waren vier meiden uit de klas. Ze trokken meteen naar elkaar toe. Achteraf gezien had Nancy daar erg goed bij gepast. Daar krijg je later wel wat over te horen. En dan had je ons. Wij met z’n achten die in het begin nog best hecht waren maar wat zich later zou opsplitsen in groepjes van twee, twee en vier. En dan had je natuurlijk ook nog de groepjes onder de jongens die zich gingen vormen. Je had de zogenoemde Nerds. Dat waren de gezette jongens en de jongens die bijna geen vet hadden, bij wie je de botten zag zitten. Je had de jongens die niets met school te maken wilden hebben en natuurlijk (hoe kan het ook anders) de populaire jongens die bijna elk meisje van de school al hadden gehad.

Nu, met deze Franse les waren mijn gevoelens compleet anders dan in die eerste les. Bij elke beweging en bij elk woord die mevrouw Klinkers sprak kreeg ik een raar gevoel in mijn buik. Een gevoel dat erg moeilijk te beschrijven is. De algemene benaming voor dat gevoel is ook wel: vlinders in je buik hebben. ‘Anna, wil jij ook even bij de les blijven?’ Blauwe ogen keken mijn kant op. ‘Oh, eh, tuurlijk, sorry,’ mompelde ik zachtjes. Bij de lessen die nu gegeven werden door mevrouw Klinkers, lette ik steeds beter en beter op. Het was zelfs al voorgekomen dat als de hele klas klierde dat Linda en ik dan gingen opletten, dan legde ze het verhaal uit aan ons twee. Dus waarschijnlijk stond ik bekend bij haar als een goede leerlinge. ‘Jullie zijn deze les al stil genoeg geweest dus we gaan nu de gesprekken oefenen, eerst klassikaal, daarna per tweetal. Zijn er vrijwilligers nu?’
‘Moet je opletten,’ Linda kreeg een glimlachje om haar mond terwijl ze naar Nicholas wees. ‘Dat is echt niet normaal, volgens mij is hij gewoon verliefd op haar,’ beweerde ik droog. Terwijl ikzelf al te goed wist dat ik degene was die verliefd was. ‘Ik ben een vrijwilliger,’ Nicholas keek dromerig de kant van mevrouw Klinkers op. ‘Dat is fijn Nicholas.’ Het gesprekje begon. Weer begon ik weg te dromen. Dit was de eerste keer dat ik me afvroeg waar het begonnen is, de eerste les niet, daar was ik een gewone puber met de slappe lach. Maar dat gewoon was nu veranderd in eigenaardig, en de slappe lach was mijn starende blik geworden.