[verhaaltje] Een bron van vertrouwen
 

Een bron van vertrouwen

Al heel mijn leven sta ik klaar voor anderen. Ik ben te vertrouwen. Bijna elke dag komt er wel iemand langs om zijn verhaal aan mij kwijt te raken. Ik luister geduldig en val mensen nooit in de reden. Ookal is het ijskoud en beginnen de ijspegels zich overal aan mij te vormen, ik sta open voor alles wat men aan mij wil vertellen of wil laten zien. Zelfs op een hete zomerdag, als ik vol in de zon sta, ben ik bereid iemands gepraat te beluisteren. Ik geniet van alle verhalen die ik hoor.

Vroeger was ik nog onbewerkt en ongeschonden, net zoals iedereen. Alle jonge dingen lijken op het eerste gezicht nog op elkaar, alsof ze één en dezelfde zijn. Maar als de jaren volgen begint alles een eigen, haast unieke vorm te krijgen. Deukje hier, rimpeltje daar, tien centimeter langer, anders van kleur. Alles begint zich dan van elkaar te onderscheiden, gelukkig maar. En zo ook bij mij. Ik ben dan misschien niet erg veel veranderd in vergelijking met vroeger, maar ik ben ook getekend door het leven. Vuile woorden zijn op mijn lichaam geschreven en ik zal ze nooit vergeten. Ik ben vernederd, geschopt en geslagen. Gure noorderwinden hebben mij laten slijten, net zoals hevige regen waardoor ik soms compleet onder de modder kwam te zitten. Resten kun je nog steeds terugvinden in een paar van mijn rimpels. Gelukkig hebben ook goede dingen mij gemodelleerd.

Vlak na mijn geboorte stond ik in een nieuwbouwwijk. De bomen waren nog jonge stekjes en de paden waren nog brandschoon. Vlak voor mij drukten twee verliefde mensen zich dicht tegen elkaar aan. Het meisje verstopte zich in de armen van haar vriendje. Stilletjes stond ik toe te kijken, bewustzijnde dat ik getuigde was van vermoedelijk een eerste kus, want ze waren nog zo jong. Het gaf me een fijn gevoel dat zij hun verliefde gevoelens met mij wilden delen. Ik heb hen daarna nooit meer teruggezien, maar – dank u God – wel honderden andere stelletjes. Kussen, knuffels, likjes, aaitjes, bijna alles heb ik wel voor mijn ogen zien gebeuren. Ik vind het mooi om te zien, want een leven is pas een leven als er liefde aan te pas komt.
Jammer genoeg ben ik ook getuigen geweest van ruzies. Mannen en vrouwen die elkaar de haren in vlogen en elkaar de gekste woorden toeschreeuwden over de meest nutteloze dingen. Maar ik behield mijn geduld en liet de mensen het uitvechten bij mij. Daarna liepen ze meestal weer arm in arm richting huis en had ik mijn werk weer prima uitgevoerd.

Ik ben alleen de jongste niet meer. In deze wijk was ik één van de eerste bewoners, maar tegenwoordig kan ik me tot de bejaarden rekenen. Ik krijg gebreken, ik word oud. Mijn rimpels verraden hoeveel ik in mijn leven heb meegemaakt. De grond onder mij is al wat weggezakt, vooral links. Door de vochtige grond beginnen mijn voeten te rotten en word ik zwak. Ik kan het niet accepteren dat de gevolgen van mijn hoge leeftijd zo groot zijn. Ze mogen mij hier niet weghalen, want ik hoor hier! Ik ben hét bankje van deze buurt. ’s Avonds word ik gebruikt als hangplek voor jongeren en stink ik de volgende ochtend naar bier. Kwajongens gebruiken mij als kliederhout, vandaar de woorden ‘homo’ en ‘kolerelijer’. Het hakenkruis heeft mij nog niet gevonden, Godzijdank.
Waar moeten de moeders met hun kinderwagens heen als ze even rustig willen zitten? Waar is een nieuwe plek voor de bedaagden die nog even van het mooie weer willen genieten en mij verhalen vertellen over hoe succesvol hun kinderen zijn? Moeten ze straks hun hel gaan zoeken bij een bank van een soort kunststofachtig hout dat twee keer zolang mee kan als normaal hout? Ach man, die zijn veelste ongeduldig.

De mannen van de plantsoenendienst zijn langs geweest en hadden het er met elkaar over dat ik volgende week word gesloopt. Nog één week en dan ben ik dood. Ze gaan mijn leven benemen, alsof ze niet weten wat ik allemaal beteken voor de mensen hier. Dat zullen ze ook wel niet doorhebben, want het zijn kerels zonder gevoel. Hoe ze tegen mij aanschopten om te kijken of ik nog wel stevig was, belachelijk.
Maar ik heb nog hoop dat ik toch een vertrouwensbron kan blijven voor mensen die mij nodig hebben. Misschien wordt mijn hout gebruikt voor het maken van papier en zal er van mij een dagboek worden gemaakt. Zo’n boek met een roodfluwelen kaft en een goudgekleurd slotje. Ik kan dan beschreven worden en iemand kan zijn verhalen toch nog aan mij kwijt. Geduldig zal ik blijven. Ik zal luisteren naar alle woorden die diegene mij te vertellen heeft en een steun en toeverlaat blijven, voor altijd.

(Misschien heb je mij wel eens zien staan of zelfs wel op me gezeten.)

Oh, ik vind hem hip. :) Het duurde even, ongeveer tot aan het begin van de derde alinea, voor ik doorhad dat het over een bankje ging, maar leuk. De eerste drie alinea's vind ik ook de beste drie. Daarna wordt het iets minder, maar het blijft lekker lezen.

Deze zin valt alleen een beetje uit de toon, misschien was dat de bedoeling, maar dan is het als nog veel te ongeduldig. :o

Leuk. :)

Heel gaaf.

Leuk hoe het verhaal een andere wending krijgt als je iets verder komt.
Een mooi, simpel, maar goed uitgewerkt hersenspinsel

Verder ben ik precies over dezelfde zin gevallen als Roosje; ik zou er van maken: 'Ach, ze zijn veel te ongeduldig' of iets in die zin.

Het is verdomme een boom!

Voor de rest, je weet wat ik ervan vind. :)(Y)

Hij is wel leuk om te lezen. Het was voor mij ook eventjes kijken waar het nu precies over ging, maar het valt in de smaak. Goed geschreven.

En ineens was het duidelijk! :) Heerlijk, zoals er naar iets toegewerkt wordt. Je wordt meegesleept, en uiteindelijk heeft het zo'n 'o ja!' effect. Jep, prettig. Je stijl is trouwens ook fijntjes!
Deze zin vond ik wat minder. Dat hebben laten slijten staat zo niet mooi... Misschien iets anders van maken?

Ik geloof trouwens niet dat ik veel van je gelezen heb... Zoveel verhalen post je niet, toch?

Noordenwinden, zei mijn spellingcontrole toen ik je stukje las. :)

Ik vind hem niet hip zoals roosje...maar ik vind hem aangrijpend..

Lievig geschreven..!

Wtf, lijkt me niet dat de plantsoenendienst langskomt voor een BANKJE?

Klopt, ik heb een tijd gehad dat ik veel postte. Maar tegenwoordig staat het op een lager pitje en ben ik vooral met dit soort stukjes bezig. (Als je wilt zou je wel even in de geschiedenis kunnen kijken en opzoek gaan naar wat verhalen van mij. :))

Dat laten slijten vond ik inderdaad zelf ook niet zo goed lopen, ik zal er nog even naar kijken.

:D Wat dan? De mannetjes van de gemeente..?

Edit: Noordenwind ga ik veranderen!
Edit2: De 'Ach [...]'-zin ga ik ook veranderen.

Bedankt voor jullie positieve commentaar. :)

Gaat de schrijfster zelve zich nu ook nog tegen me keren? :D Ik vond het een veel mooier verhaaltje toen ik dacht dat het een boom was die vooruit dacht naar hoe zijn hout onder de mensen verspreid zou worden, hetzij door zich als bankje nuttig te maken, hetzij door in allemaal dagboekjes te laten veranderen...

Misschien ga ik dat nog wel doen! ;) Maar niet vanavond... :o

Ja, maar ik wilde juist over een bankje schrijven, want wie praat er nou tegen een boom? :o (Ik had een foto gemaakt van een bankje en kwam op het idee.)

Een boom heeft meer uitstraling, meer gevoel en pesoonlijkheid. Toch?

Maar een bankje is wel origineel. :)

Wtf, twaalf reacties in nog geen vier uur tijd?

Ik denk dat er meer mensen tegen een boom praten, dan tegen een bankje..
En ik vind een boom een beter ding voor het verhaaltje, omdat je hierbij wel het gevoel krijgt dat het leeft. Een boom leeft, een bankje niet..

Een bankje is een dode boom!

Ja dus?

ja, dus? Mijn punt blijft geloof ik nog wel hetzelfde...toch? :confused:

Een boom leeft, en een bankje dus niet, WANT het komt van een DODE boom...

Uhmz...juist..:s

Het was een kreet om het contrast bankje <-> boom, dood <-> levend te onderstrepen.

Dat dus. Niet meer, en niet minder.

Hm, ok, ik snap jullie punt wel. Maar ik wilde op een of andere manier duidelijk maken dat een bankje toch gevoel kan hebben en ze staat altijd voor iedereen klaar. Mensen kunnen op haar uitrusten, met elkaar dingen bespreken als ze op het bankje zitten en oude vrouwtjes die gaan zitten op een bankje en een beetje in zichzelf gaan praten.

Maar ik eigenlijk helemaal niet gedacht aan een boom, en aan boomknuffelaars. :o

Ik vind een bankje veel origineler :o

Ik vind een bankje iig leuker. :)

Ik vind een boom leuker, want dan maakt ie door het verhaal heen een transformatie door.

Ik vind een boom ook beter...:)

Ik dacht eerst ook aan een boom, dat zou ik ook een mooier verhaal hebben gevonden, dat de boom om moest omdat hij tijdens een storm op huizen kon vallen ofzo. Maar het is een hele lieve bank, als ik hem kende zou ik er voorzichtig op gaan zitten en er van genieten op een lieve bank te zitten.

Ze zegt ergens letterlijk ''Ik ben het bankje'' dus mensen die na de laatste zin nog dachten dat het over een boom gingen, hanteer voortaan een vergrootglas als je zonder niet kan lezen waar het over gaat! :p

Overigens vond ik dat een jammerlijk tipje van de sluier wat werd opgelicht, het haalt de kracht weg van het verhaal, omdat het juist zo sterk is doordat het niet meteen duidelijk is waar het over gaat. Ik had het leuker gevonden als je dat mysterieuze tot het einde had volgehouden. Maar mooi gedaan. :)

Ik zat erover te twijfelen of ik het nou wel of niet zou noemen. Ik was bang dat het anders te vaag werd en mensen aan het einde niet zouden begrijpen waar het nou werkelijk over ging... Misschien was het ook wel leuk dat aan de fantasie van de lezer over te laten, maar goed. Voor een volgende keer. ;)

Ik vind het echt heel goed geschreven. Ik vind alleen die allerlaatste zin niks. Dat hoort er niet echt bij. We kunnen dat zelf ook wel bedenken.

Maar voorderest vind ik het echt super leuk bedacht!!

Ik vatte die zin meer symbolisch op. ;) Omdat andere zinnen ookal zoiets zeiden als dat 'het' een rustplaats voor mensen was, waar mensen dingen kwijtkonden... het had ook een grote, overhangende boom, met een uitnodigende schoot kunnen zijn. ;)

De laatste zin was meer een grapje, het hoort er dus ook niet echt bij. :) (Daarom ook tussen haakjes. ;))