hoe krijg ik hulp?
 

ik heb hulp nodig...

ik snij mezelf en ik moet dr vanaf, ik heb aleen geen idee hoe.
het probleem is namelijk dat mn ouders particulier verzekert zijn en ik duz bang ben dat mn ouders er een rekening of een brief of iets dergelijks thuis krijgen. en daardoor durf k niet naar een docter / psyg of wat dan ook te gaan...

heeft iemand hier ervaring mee?

Dokter kun je wel heen, moet je ff een smoesje verzinnen waarom je 'r heen moest, want op de rekening komt de reden toch niet te staan. En anders via school of iets dergelijks?

Geen ervaring mee, maar zoek alsjeblieft hulp! De reden komt niet op de rekening te staan, dus je kunt gewoon een smoes verzinnen.

Maar kun je het niet aan je ouders vertellen? Makkelijk gezegd, ik weet ook niet hoe jouw ouders zijn, maar misschien kunnen ze je helpen?

Lieverd,

Jij trekt je de problemen van anderen ook teveel aan, geloof ik. :o
Als je ouders weten van je vriendin, dat gedoe, snappen ze best dat je daarover wil praten. Want ik heb het idee dat het vooral daardoor komt, nu.. Al kan ik dat natuurlijk ook fout hebben.

Hmm, en net als wat j3s zei, de reden komt niet op de rekening te staan, dus je hoeft je ouders niet álles te vertellen. :)
Knuff.

Je kan het denk ik het beste aan iemand vertellen, ik weet dat het moeilijk is. Je kan het beste naar je dokter gaan en misschien kan die je doorsturen naar het ggz. Daar kunnen ze je helpen, maar je moet het wel zelf echt willen, als jij het niet wilt dan kom je nergens.

De AWBZ (algemene wet bijzondere ziektekosten) betaald de kosten die aan een RIAGG/ GGZ/ Jeugdzorg zijn verbonden. Hier komt dus geen particuliere/ ziekenfondsverzekering bij kijken. De uitzondering hierop is psychotherapie - volwassen, daar is een eigenbijdrage van plus/mines 10€ per maand mee gemoeid.

Voor veel instanties heb je een verwijzing van je huisarts nodig, dit is dus de gebruikelijke eerste stap. Je geeft te kennen dat je perse niet wilt dat je ouders hiervan op de hoogte zullen zijn.. Denk je dat ze psychische hulp als een tekortkoming van hun opvoeding zien? Het zou toch fijn zijn als ze je kunnen steunen in je therapie?

(..Tevens bestaan er vrijgevestigde psychologen, het nadeel hiervan is dat ze niet maandelijks overleg kunnen voeren met collegea om hun visie erover te horen.)

Goodluck, Joyce

PS. Veelal dienen je ouders/ opvoeders en school formulieren ten aanzien van jouw functioneren in te vullen... Kortom, ik denk dat je niet om je ouders heen kunt??

Waarom kan je het niet aan je ouders vertellen?

Daar zal hij wel zo zijn redenen voor hebben.
Sommige ouders zouden bijvoorbeeld het niet willen geloven en zich voor hun kind schamen. En zouden hun kind dus niet laten gaan. Of het huis uitschoppen. Klinkt vreemd, maar ja, je hebt van die ouders.

Ja, dat snap ik. :) Ik vraag me alleen af wat de precieze reden is,
omdat niet elke reden ook echt een reden is om je ervan te
weerhouden hulp te zoeken... (in de meeste gevallen is er wel
een tussenweg te vinden, dat je niet álles vertelt, het opschrijft
of wat dan ook nl... Hoewel dat ook de inzet van jezelf eist om je
daaroverheen te zetten ed.)

maar goed, hij is ook 18, dus dat scheelt al een hoop, dan heeft hij weinig meer met zijn ouders te maken

Het kan ook wel zonder dat je ouders het weten hoor... Tenminste bij mij op school, heb de schoolarts geregeld dat ik naar Bureua Jeugdzorg kan etc. Maarja, handig is het niet, da's waar.

ik ben bang voor de reactie. de laatste keer dat ik ze slecht nieuws vertelde reageerde ze nogal 'droog' (alsof het ze niets kon schelen) :s ... het ging dan wel niet over mij maar over mn vriendin

@ Earendil: als ik zeg dat ik daarvoor naar de docter wil dan zullen ze zeggn dat ik ook wel met hun kan praten ;) ...

misschien heeft je vriendin je wel aangestoken

Ik zou het ook niet aan je ouders vertellen als ze zo droog reageren, dan kan het ze dus weinig schelen, dus gaat ze niets aan (y)

Je zou kunnen zeggen dat het je misschien meer zou helpen, en het misschien meer op zou luchten als je er met een professioneel iemand over praat. :)
Dat is meestal ook zo, misschien zijn je ouders slim genoeg om dat in te zien. ;)

En weet je, dat droog reageren van je ouders,
ik denk dat ze er gewoon niet mee om kunnen gaan, dat soort dingen. Van je vriendin. Vroeger had je dat nog niet, het was iig niet bekend ofzo, alsjebegrijptwatikbedoel, dus ze hebben het zelf lijkt me ook nooit meegemaakt.
Ergens dus best logisch als ze er niet mee om kunnen gaan. :)
En dat ze daardoor droog reageren. Maar ik denk dat het ze meer doet dan ze laten blijken.

dan zou ik anorexia hebben...

ik heb een afspraak bij de dokter gemaakt :) morgen moet ik dr dan onder school tijd zijn maar dat moet dan maar... ik zeg wel dat ik de eerste 4 uur vrij heb :s :bloos:

Mooi werk! (y) Suc6 en laat ff weten hoe 't geweest is! :)

ik ben vandaag dus naar de dokter geweest...

ik was super zenuwachtig ik had namelijk het idee dat mn moeder elk moment langs de praktijk van de dokter kon komen en mn fiets buiten zag staan... :s maja t viel mee (natuurlijk)... ik heb dr een dik uur gezeten, tewijl ik had verwacht dat het hooguit een half uurtje zou duren...

ik had al vrijsnel gezegt wat ik wou zeggen, maar hij bleef maar door vragen en toen heb ik maar zoveel mogelijk antwoord op de vragen gegeven... en zoals julie ook al zeiden ik kan niet om mn ouders heen (helaas) (of ik zou heel moeilijk moeten gaan doen met een apart post adres...)

ik ga het ze maandag (als ik het dan durf) vertellen (als ik het ze voor het weekend zou vertellen zouden ze me nog van alles kunnen verbieden... :s )

heej
ik herken je probleem
ik weet verder niet wat er omheen speelt, maar jou eerste posts op zich zou ik geschreven kunnen hebben...

erg goed dat je hulp hebt gezocht
maar ik vroeg me af, wisten al veel mensen in jouw omgeving dat je 'het' doet?
want ik heb het zelf een tijd geleden aan twee vriendinnen verteld, maar daarna niet meer over gepraat
ik dacht dat het beter ging maar nou heb ik 'het' laatst weer gedaan
nu lijkt het mij ergens wel zinnig om hulp te gaan zoeken, maar ik durf het niet eens te vertellen aan mijn vriendinnen dat het weer mis is gegaan, terwijl zij in principe wel van t probleem afweten...
ook durf ik het niet aan mijn ouders te vertellen, omdat ze me niet begrijpen (doe ik zelf nauwelijks) en ik stel ze erg teleur
ik doe ze er veel verdriet mee etc...
(ze zijn verder wel 'bij de tijd' ik bedoel, ze weten er vanaf, en m'n vader werkte zelf in het voortgezet onderwijs als leerlingenbegeleider etc. dus heeft ook wel gewerkt met mensen met problemen..)
maar dit probleem, en dan zijn eigen dochter... ze zullen het zichzelf kwalijk gaan nemen

ik vind het iig heel goed dat jij de stap hebt gezet om naar je huisarts te gaan
en heel veel succes maandag

oh ik zie nu dat je post van vorige week was...

heb je het nog verteld aan je ouders?
en hoe reageerden ze??

misschien een beetje laat maar je zou nog naar BJZ kunnen gaan en je laten doorverwijzen naar GGZ. (RIAGG ofzo)

BJZ is gratis en ambulante hulp bij het GGZ is ook gratis..

Ik doe dat ook en tis suppr kut. :( Mn ouders wisten ook eerst van niets, en nu wel (vraag niet hoe!!) maar het is tog makkelijker om het te vertellen, en anders zijn vrienden ook een oplossing, teminste bij mij wel, en ze waren ook aardig, want een ander had dat ook.
Maar anders kan je met jezelf een afspraak maken met:
Vandaag sijd ik mezelf niet en maak ik een lijstje met goede kanten van mezelf" het werkt echt!. En als je je alleen snijdt als je boos op jezelf bent, doe dan iets anders. Bijv: een dag niet computeren, tv kijken etc. Dan stop je ook met snijden enzo.
Ook een psygoloog is een oplossing; ga wel naar een goeie waar je meteen terecht kan. ik heb sinds mn intake in september maar 1 gesprek gehad, een 'noodgesprek" omdat ze erachter kwamen.

nou veel suc7! ---xxx--- me

p.s. ik herken het echt heel erg. het lijkt net alsof ik dat ben (dat is niet zo maarja) en mn ouders weten het al dus... :| :s

beetje ervaring wel... gewoon naar je huisarts gaan... die heeft ook zwijgplicht... niemand die iets te weten komt...

Z'n ouders weten het al. :)
Dus dat is op zich geen probleem meer, geloof ik.
Hoop ik.

mn ouders weten het... ze reageerden nogal geschokt maar das ook niet zo raar... ik kan er nog steeds niet met ze over praten maar ze weten er in ieder geval vanaf...

ik heb nogsteeds geen hulp omdat de wachtrijen zo super lang zijn :( (ongeveer 6weken zei de docter)

@ rare ik kan de beloftes die ik aan mezelf doe niet na komen... :s geen idee waarom niet maar dat lukt me gewoon niet...


ik heb heel erg veel aan een vriendin... die doet het zelf ook en met haar kan ik duzz ook gewoon er over praten (y)

@liene
probeer het toch aan je ouders te vertellen ze zullen idd wel geschrokken reageeren maar daarna kun je verder...