Het weer is mooi, ik ben dat niet.
 

In de torenkamer (meer gat dan muur) zit ik mijn laatste avond uit:
het land en de tijd vrij om door te gaan en ik ben in stil zijn gevangen.
Luisterend naar de wind doet het mij denken aan weg te waaien,
net als de gieren rond de toren terwijl angst door mijn lijf giert ook.

Door het tiende gat van onder naar wachters aan de voet staar ik,
elke adem brengt de morgen (mijn sterven waar zij voor gaan zorgen).
Zij zo vol torenhoge verwachtingen van doden verwacht ik alleen zwart
en het zien van mijn voorgangers die ik niet ken maar wel ruik hier.

Het zijn de muurgaten ook die de maan tot de kamer doen doorbreken,
maar het doorbreken van de deur mislukt keer op keer – ik weet wel:
leed dat geleden wordt voordat het echte leed daar is kwelt meer.
Erger dan dit kan het doodgaan niet zijn.

Ik had her en der nogal wat moeite met lezen, mijn ogen konden het wel bijhouden maar voor mijn hersenen ging het te snel. Snap niet wat de titel met de inhoud te maken heeft! Ik vind dit gedicht een beetje té gedicht, en dat moet niet. (maar waarschijnlijk snapt niemand wat ik hiermee bedoel :))

Verder, leuk (y)

Edit: ligt het nou aan mij, of het je dat doorbreken er weer achter gezet?

Het zijn lange zinnen inderdaad, ik snap dat dat lastig lezen is.
Ik vond dit zelf niet moeilijk, maar dat komt omdat ik 't tijdens het schrijven al zo vaak gelezen had .. doorbreken toegevoegd? Hoe bedoel je?

jeetje, wat mooi!
Ook al is het af en toe niet prettig om te lezen, het raakt mij wel.
Het doet me denken aan die film, 'the gladiator', of een ander middeleeuws tafereeltje. Heel beeldend geschreven, echt supermooi!

Laat maar, ik denk dat ik het verkeerd gelezen had:

In de laatste strofe werd de eerste zin ineens afgebroken, maar ik weet nu al waarom ik dat dacht.. :)