[Relatie] Telefoneren? Angst hiervoor.
 

Ik heb altijd ontzettend veel moeite gehad om mensen op te bellen die ik niet ken. Gebeld worden is nooit een probleem en bellen naar mensen die ik zelf (goed) ken is ook eigenlijk nooit een obstakel voor me. Hoe kan het zijn dat ik zo'n telefoonangst heb en is hier iets aan te doen?

Oefenen, oefenen, oefenen zou ik zeggen. Dr is zo niks tegen te doen behalve dat je er misschien meer aan gewend zou kunnen raken. Waar ben je dan eigenlijk bang voor? Ikzelf was vroeger ook altijd bang om andere mensen te bellen maar voor mijn werk moet ik dat nu ontzettend veel doen (ben secretaresse) ik heb nu totaal geen angst meer, ook niet in prive situaties. Dus, hoe meer je belt, hoe minder erg t wordt. bij mij dan :p

Ga bij een callcenter werken, dan doe je niet anders :)

Dit werkte voor mij niet...

Gewoon doen, op een gegeven moment boeit het je niet zoveel meer.

Voor dit soort adviezen was ik al bang. :p

Ik heb geen enkel idee waar ik nu bang voor ben, want ook als ik aan het bellen ben gaat het wel weer. Dan kom ik goed uit mijn woorden en dan gaat alles gewoon goed. Het is voornamelijk die stap die genomen moet worden als je iemand gaat bellen. Geen idee waar deze angst vandaan komt, maar ik ken meerdere mensen die er zo'n last van hebben. Het begint zelfs vervelend te worden.

Ik denk dat super veel mensen daar last van hebben. Ikzelf bereid me altijd 2x zo goed voor als ik een vreemde moet bellen.
Vaak schrijf ik gewoon een paar woordjes op of ga ik in m'n gedachte al na hoe het gesprek kan lopen en wat ik dan ga zeggen. Door goed voor te bereiden vind ik het op het moment dat ik bel minder eng.

Je moet maar zo denken, die mensen weten (meestal) ook niet dat jij gaat bellen en zijn dus ook onvoorbereid. Jij weet tenminste waar t over gaat, dus jij staat in t voordeel. Je moet je echt over je angsten heen zetten, je zegt zelf als je eenmaal aan het bellen bent dan gaat t goed, dus waarom nog bang zijn?

Ik heb dit ook hoor. Volgens mij was er een keer een topic over op Psychologie?
en wat heeft dit met L&R te maken? :bloos:

Ja, dat doe ik meestal ook wel. Maar dan nog. :bloos:
Je hebt ook helemaal gelijk, miro. Ik denk toch dat 'oefening nog steeds kunst baart'. :D
Is er een topic op Psych, ja? Die ga ik nu even zoeken dan.

Enneh, geen idee, jij bent de FB. :p

jij dumpt m hier hihi.. ;) :p
maar ik wil m wel naar psych verhuizen. tenzij jij er nog een relationele draai aan geeft :p

ik heb ook een hekel aan telefoneren. niet gebeld worden, maar als ik iemand moet bellen, arg dat stel ik altijd uit. Bij mensen waar ik me op mn gemak voel niet, maar minder bekenden of onbekenden wel.. :S

ik heb ook een hekel aan bellen. Of ik iemand nou zo goed ken of niet, dat maakt niks uit.
Als ik bijvoorbeeld weet dat ik mn werk terug moet bellen, dan loop ik eerst een half uur met pijn in mn buik van de zenuwen, bijvoorbeeld.

Ik probeer bellen dus ook zo veel mogenlijk te vermijden :p

Uh, geen last van. Ik kan zo uren aan de telefoon blijven.

Bij mij wordt het juist erger wanneer ik van te voren ga bedenken wat ik allemaal ga zeggen (wat ik hoe dan ook toch meestal doe) want daardoor ga ik het wéér langer uitstellen en me er druk over maken. Ik kan het beste meteen bellen wanneer ik bedenk dat ik iemand moet bellen. :)

Ik vond het heel goed van mezelf, dat ik zaterdag iemand heb gebeld om hem eens goed de waarheid te vertellen, terwijl ik hem helemaal niet zo goed ken en ik er onwijs tegenop zag! Maar ik heb het toch maar mooi gedaan!! (y) :cool:

There we go! (y) Je kunt't wel :)

Dit heb ik ook wel gehad tot ongeveer een jaar terug... oefenen is de beste oplossing. Bij mij gaat het al veel beter. :)

daar had ik ook last van
toen het op een gegeven moment wel moest
en nu lukt het me altijd :cool:

Het probleem is dat je erover na gaat denken.

Eerst denk je: "ik moet Pietje bellen".

Dan word je nerveus en probeer je jezelf gerust te stellen door jezelf voor te bereiden: "als ik Pietje bel, zeg ik eerst Goedemorgen, dan kort wie ik ben en vervolgens stel ik mijn vraag".

Daar word je ook weer nerveus van: "ben ik niets vergeten?".

Voor je het weet, denk je: "hmm, ik bel Pietje na de lunch wel".

..

En dan wordt het steeds moeilijker.

Althans, dat was mijn ervaring heel vaak. Wat helpt, is gewoon bellen.

Tsja :d gewoon bellen.. toets het nummer in en bel gewoon, niet nadenken :) Gooi jezelf in het diepe en je zal zien dat het bijna altijd reuze meevalt.

Succes.

Dan nemen ze je vast niet aan.

telefoonangst? -_-

ik snap al niet hoe je hier bang voor kunt zijn. Juist niet met vreemde mensen waar je niks mee te maken hebt. Als je ze niet kent, heb je ook niks te verliezen als je "dom" overkomt of iets dergelijks

ik heb zelf ook heel erg angst ervoor. er zijn een paar mensen die ik wel durf te bellen en dat gaat ook goed, maar zodra ik iemand anders bel ben ik zo zenuwachtig dat ik begin te stotteren of van alles vergeet. en een stomme fout die ik vaak maak is dat ik de naam van de gene die ik bel zeg ipv mijn eigen naam... en dan schaam ik me zo. dus oefenen helpt niet echt bij mij geloof ik.

Herkenbaar, als ik bijv. ziek ben ga ik gewoon naar de hockeytraining, omdat ik niet durf af te bellen.

Vriendinnen vind ik ook eng, maar daar zet ik me overheen. Ik typ het nummer dan zeker 10 keer in voordat ik op het groene telefoontje druk.

Wat er eng aan is weet ik niet, maar ik denk dan altijd, van wat kan er nu gebeuren? Ik kan hooguit afgaan als een gieter.

Maar ik heb ook een beetje een hekel aan opnemen, omdat ik de namen enzo slecht versta en ik vooral als er lawaai is mijn best moet doen om het te verstaan. Telefooneer als er neit al te veel bekende bijstaan met 1 vinger in m'n andere oor.

Maar ik denk dat veel doen helpt, alleen het probleem is dat mensen die dit erg hebben nauwlijks telefooneren. Hooguit 6 telefoontjes per jaar ofzo.

Je komt bij vreemde mensen al helemaal in een onverwachte situatie terecht. Die niet in te schatten valt dat maakt het erg. Althans dat is bij mij zo, maar ik hoef (haast) nooit vreemden te bellen dus.

Ik maak(te) me hier ook altijd heel erg druk om, maar dat
werkt juist heel erg tegen je. Vantevoren verzinnen wat je
gaat zeggen enz maken het alleen maar moeilijk; een gesprek kan je niet voorspellen, en dat hóeft ook niet.

'Gewoon' doen dus idd, wat ******** al zei... Na verloop van
tijd wordt die drempel ook steeds lager, merk ik bij mezelf. :)

Zeeeer herkenbaar.
Ik heb zeker ook die angst. Wat ik net ook al ergens las (van de hockeytraining) ik ga ook gewoon werken ook al ben ik hartstikke ziek, gewoon omdat ik niet DURF te bellen. Of nog erger: ik laat één van mijn ouders bellen (en ik ben 18! :o)

Nu doe ik een studie waarbij zelfvertrouwen zo ontzettend belangrijk is.. ik ben er dus aan aan het werken.
En wat bij mij heel goed werkt, is het idee dat ik een geweldig gevoel heb nadat ik uiteindelijk toch een bepaalde instelling ofzo heb gebeld. Dat is toch heerlijk, als je jezelf er dan toch toe over kan zetten te bellen, het doet en er uiteindelijk niets aan de hand blijkt te zijn.
Dus denk daar van tevoren aan, aan dat goede, zelfvoldane gevoel. Het helpt!

oh dat heb ik ook, dat is heel erg irritant (n) Ik doe het wel gewoon, dat scheelt echt heel erg. Maar bij mij was het ook zo, dat als er iemand anders bij zat, bijvoorbeeld mijn moeder of mijn broer, het voor mij nog moeilijker was om een instantie op te bellen. Dan werd ik echt helemaal nerveus en wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen.
Maar gewoon doen, het klinkt makkelijker dan het is, maar het helpt je echt :)

Succes ermee!

Maar als je het doet, dan blijkt dat het makkelijker is dan het lijkt :)

edit: Vaak bel je ook met een doel, je weet dus al waarover je gaat praten, stiltes zullen er dus niet zo snel vallen (mocht je daar bang voor zijn).

Ik heb er ook vreselijke last van :(
En juist voor dat ik ga bellen dan ga ik bedenken wat ik ga zeggen...
En als ik dan uiteindelijk bel, dan zeg ik het anders dan ik het had willen zeggen en sla ik alsnog helemaal dicht...

:(

Ik zal er ook wel nooit over heen komen...

Dit heb ik ook! en dan vergeet ik nog de helft te zeggen enzo.
Ik vind het echt hatelijk
Maar nu bij mijn stage zal ik veel naar vreemden moeten bellen, ik hoop dat het daarna veel beter zal gaan...

Ja dat is ook weer zo, maar voor stiltes ben ik niet echt bang, ik denk gewoon dat dit een soort van faalangst is.

Dat denk ik ook, al klinkt faalangst dan wel weer zo ernstig.
Echt zoveel mensen hebben hier last van, dat valt me elke keer weer op.
"Gewoon doen" kan iedereen nou wel zeggen, maar dat is zo makkelijk niet. Als je elk probleem (van angst dan) zo makkelijk kon oplossen was niemand meer ergens bang voor. Ofzo.
Volgens mij gaat het vanzelf wel over hoor Tandpasta, tenminste, bij mij is het vanzelf veel minder geworden, en daar ben ik niet speciaal veel voor gaan bellen, ofzo.
Maar je bent lang niet de enige , zoals je ziet :)