Obsessie/Mijn muze
 

Zacht geschilderd staat ze in het leven
haar stralende zwarte haren waaieren fijn
ze heeft zoals altijd de ogen gesloten
gedachtenloos lijkt ze te zitten, zo zinloos
beven haar lippen of is het maar schijn?
kijk hoe de schoonheid zal bezwijken voor mij

Een bleek naakt lichaam kleurt langzaam roze
wanneer je haar vertelt van de zee en de duinen
met vlotte penseelstreken creeer je haar dromen
in lavendelblauw, lila en donkerrood erbij
doch smetteloos wit zijn haar diepste gedachten

Zo inspireert zij de kunstenaars die eindeloos hopen
nee smáchten naar een plaats naast de grootsten der aard'
en het meisje zij zit maar en droomt maar van wolken
ze denkt niet aan mannen die trachten te schilderen in nood
zal ze ooit opstaan en stampen of schreeuwen?
ik denk aan haar, droom van haar haar en die ogen
ze is mijn oogverblindende muze, mijn liefde voor de dood .
--------------------------------------------------
Dit gedicht heb ik gemaakt naar aanleiding van een schilderij uit de kunstuitleen in nijmegen, voor ckv. wat vinden jullie ervan?

mooi en orgineel gedicht vooral de 2e strofe is erg goed (Y) er zitten echt goede zinnen tussen zoals "Zo inspireert zij de kunstenaars die eindeloos hopen
nee smáchten naar een plaats naast de grootsten der aard' "
en nog een paar. Het loopt lekker door, behalve "zal ze ooit opstaan en stampen of schreeuwen? ", de 'of' breekt het een beetje op
voorderest heb ik geen kritiek, ik vind het vooral erg orgineel, kheb eigenlijk nog nooit een gedicht over schilderen (in deze vorm) gelezen :)

Ja, ik vind het ook erg origineel en je verwoording is mooi. Sommige zinnen vind ik eigenlijk wel iets minder lopen, omdat ze te lang zijn of zo. Verder, erg goed. (y)