Denkend 'wijl de onweersslag
 

"Geen zorgen, lieve Ascanius
Jouw vader en de koningin zorgen voor elkaar."

Vonken slaan met grote woede
de - door henzelf verdeelde - landstaten in elkaar
Felle lichten speuren een weg
door liefde, pijn en verder al wat mooi kan zijn

En dan denk ik opeens aan dat moment
reis ik door triljoenen lichtjaren de Middeleeuwen voorbij
Denkend aan de jacht van toen,
waarbij die vonken - felle lichten - plots verschenen

De leider van de Trojanen en de mooie koningin
- cliché, en hoe kon het ook anders -
werden liefde - slash - passievol bemind
in een grot waar onbeschaamde vuurwerken tot stand werden gebracht.

"Rustig maar, Ascanius, het onweer is niet eng."

ik ben alleen niet zo zeker over de laatste strofe.

Misschien dat de laatste regel (niet de allerlaatste, maar die van de laatste 'echte' strofe) te lang is? Ik vind dit gedeelte echt geweldig:

werden liefde - slash - passievol bemind

Goed hoor! :)

Wauw, bedankt :D

Dat vond ik dus ook, maar ik heb niet echt ideeën voor hoe ik 'm in kan korten.