Titelloos
 

En in het zachte zonnelicht zat zij ’s zomers dagenlang
bracht een ode aan de liefde met haar lieflijk gezang.
Ze klonk oprecht, het leek gemeend, zo rechtstreeks uit haar hart,
maar al haar lieve woorden ontstonden enkel onder dwang.

En in het groene zomergras gaf hij haar stem zíjn vrijheid,
maar waar haar mond gesnoerd werd, spraken haar ogen mettertijd,
over ballingschap in zijn geest en hoe zij vrouw moest zijn.
Maar met het vallen van de herfst, raakte zij ook haar blikken kwijt.

Nu heeft zij slechts zichzelf nog, ook de zomer is vergaan,
en haar wil om te vechten verdwijnt met haar langzaam aan.
Gestaag kwijnt zij weg in haar plicht hem te bekoren,
- en zingt harder dan ooit te voren -

Mooi .. lekker melancholisch ook :) . Vooral de laatste strofe. De eerste zin daarvan klinkt goed .. doet me een beetje aan iets denken; zo'n oud 'preek-achtig' gedicht, als je snapt wat ik daarmee bedoel.

Ik snap niet echt wat je daarmee bedoelt..:) Preek-achtig? Leg eens uit :D

misschien bedoelt ze de alliteratie =)

Hij is inderdaad mooi. In de tweede strofe zou ik het mooier vinden als je 'zij ook' verandert in 'ook zij', omdat naar mijn mening de klemtoon dan beter komt te liggen.

Maar de klemtoon hoort niet op zij te liggen, ze raakt na de vrijheid van haar stem ook haar blikken kwijt. Niet dat iemand zn blkken kwijtraakte en zij nu ook. Of bedoelde je dit niet? :o

Nou ja, preek-achtig was misschien niet het goede woord, dat heeft op de één of andere manier een beetje een negatieve lading .. maar ik vond die zin (eigenlijk de hele laatste strofe wel) als zo'n zwaardmoedig oud-Nederlands gedicht klinken. Zeker positief! Ik houd van die stijl :) .