Het zwaard was niet nodig.
 

En plotseling veeg ik mijn tranen van het blad
en vermeng zo marineblauw met zout.
Tijdens het gevecht was mijn enige fout,
dat ik mijzelf op het slagveld vergat.

Ik vernietig het wapen, waarmee ik haar zou bevrijden
en ik roep niet meer, als zij me toch niet verstaat.
Ik verloste eens mezelf, maar voor haar was het te laat;
ik kan alleen nog winnen, door juist niet te strijden.

Geweldig, die laatste zin :)

Eén dingetje: die laatste regel van de 1e strofe vind ik niet echt passen, vind het daardoor niet lekker lopen :|

Ik vind de laatste zin van de eerste strofe niet storend hoor. Vind 'm wel mooi eigenlijk. Leuk gedicht, hoe hij op je vorige gedicht aansluit ook, mooi, ja :) .

Hm bedankt! :)
Maar welk vorig gedicht bedoel je? Ik heb 't niet echt bewust ergens op aan laten sluiten eigenlijk. :)

Als ik het me goed herinner zei je in je vorige gedicht ook iets over marineblauw en zout .. misschien sluit dit gedicht erl helemaal niet aan op je vorige gedicht .. maar dat deze woorden iig terugkwamen dan .. :) .

Ik vind hem mooi (y)

(niet genoeg verstand van gedichten om daar nog iets nuttigs aan toe te voegen ;) )

ik vind hem prachtig.
ik ben een beetje ontroerd zelfs.

ik wil heel graag meer van je lezen

Nog maar een keer. ;)

Dit gedicht is écht heel mooi, Reempje.
Echt heel mooi.
:o

Dank dank!! :)

Goh en Goede Fee: dus het tennissen was leuk? :p