Gezinstherapie altijd goed?
 

Op het moment dat ze er bij het RIAGG achter kwamen dat het thuis niet erg goed liep, zijn we begonnen met gezinstherapie. Ik met m'n ouders, m'n broertjes werden er buiten gehouden omdat het eigenlijk alleen botst tussen mij en m'n ouders. We commuceren niet goed. Ik heb jaren alles binnen gehouden en nooit maar iets gezegd. In de tijd dat we gezinstherapie hadden, ging het slecht met mij en de spanning thuis was om te snijden, omdat ik m'n ouders niet toe wilde laten en zij mij achteruit zagen gaan terwijl ik niets los wilde laten. Hierdoor ontstonden ontzettende spanningen tussen mij en mijn moeder. Die waren er wel al eerder, maar dat ging dan altijd eerder om dingen als kleding enz. ik ben niet het "echte meisje", gedraag me niet als gewone meisjes blablabla. Terwijl mijn moeder net wel zo'n echt meisje was vroeger en nog steeds is. Mja, toen ze dat eenmaal accepteerde ging het redelijk thuis.
Maarja, toen ze op het RIAGG daar achter kwamen, werd voorgesteld in gezinstherapie te gaan. Eindelijk na al die jaren kwam bij mij eruit wat me al die jaren dwarsgezeten had. De dingen die ik zei zorgden voor ontzettende ruzies. Hierdoor zie ik dan nog kwetsendere dingen tijdens deze gesprekken. Waardoor er op een gegegevn moment besloten werd dat therapie niets uit zou halen en toen zijn m'n ouders gestopt en zou ik uit huis gaan.

Ik blijk die tijd dingen gezegd te hebben die ik me nu niet meer herinner. Wat ik wel weet is dat ik de dingen die ik zei ookw el echt meende. Maar nu praat ik vandaag met m'n moeder en zegt die dat de uitspraak die haar het meest gekwetst heeft is dat ik gezegd heb dat ik al vijf jaar niet het gevoel had dat ik een moeder had :s Het erge is dat ik me nog heel wat dingen kan herinneren, maar dit echt niet. als ik terugdenk aan die tijd, het ging zo kut, ik had overal de schijt aan, te veel dingen kan ik me gewoon niet meer herinneren.

Maar de vraag is, denken jullie dat gezinstherapie altijd goed is? Is het altijd goed de dingen uit te spreken? Is het soms gewoon niet beter je mond te houden? Ik denk dat ik veel te veel kapot heb gemaakt door op die momenten te zeggen wat ik dacht en vond en hoe ik altijd alles beleeft heb.

heb ook met mijn ouders en mijn zusje in gezinstherapie gezeten, maar bij mij hielp een geen ene flikker. bij mijn moeder wel, geloof ik, maar ik raakte er alleen nog maar meer van 'op slot'. het hoeft dus niet altijd te werken. maar misschien was ik gewoon wel niet gemotiveerd genoeg om het te laten werken.

ik denk dat het alleen werkt als je wilt dat het werkt. Dus dat je niet om alles wat je hoort enzo boos blijft maar juist erheen gaat om over die dingen heen te stappen en eraan te gaan werken. Als je niet kan/wil accepteren dan er dingen gaan veranderen dan zal het nauwelijks verschil maken lijkt me.

Ik denk dat het er aan ligt wat voor soort therapie je krijgt als gezin en vooral wie daarin je hulpverlener is, er zitten soms gewoon ontzettend incapabele idioten tussen. Maar er zijn er natuurlijk ook die dingen als 'op slot raken' zoals Codename Egg al zei, oppikken en daar wat mee doen. Gezinstherapie (zoals videohometraining) o.l.v. een goede hulpverlener kan heel goed helpen.

Jah, bij ons was het probleem eigenlijk dat ik wel wilde, maar mijn ouders wilden eigenlijk niet. Ik was volgens hun degene met problemen. Ik moest in therapie, niet zij....

Ik denk dat het idd alleen werkt als alle mensen erachter staan.

En natuurlijk moet de therapie en de therapeut bij het gezin passen en moet de therapeut wel goed zijn of haar werk doen, anders wordt het nog niks.

Ik sluit me bij Leonoor aan.

Is de gezinstherapeut (of je eigen psych/hulpverlener) daar verder niet op ingegaan oid?

Je omgeving kan nl ook van invloed zijn op problemen enz...

wij hebben dat ookg edaanm et ons gezin
maar bij ons gign het in het begin goed maar na
een paar maanden werd alles weer t oude, en liep t weer helemala uit de hand...dus bij ons hielp t niet echt...

Ik en mn vader hebben het ook gehad. Voor bijna een jaar. Bij ons was het eigenlijk wel goed. Mn vader begreep me steeds beter. En we leerde ook om niet altijd over moeilijke dingen te praten. Aangezien we dat altijd deden.

Nee, hij is er verder niet op in gegaan, omdat hij volgens mij goed aanvoelde dat dat niets uit zou halen dat m'n ouders zich dan aangevallen zouden voelen. Ze hebben idd wel vaker tegen mij gezegd dat het erg lastig was dat mijn ouders niet goed mee wilde werken. Daarom hebben zij op een gegeven moment ook maar groen licht gegeven voor een uit huis plaatsing, want het ging niet meer, het werd alleen steeds erger....

wij gaan misschien ook met het gezin in therapie.. omdat mijn broer niet echt helemaal lekker in zijn vel zit ofzo maar daar heeft het hele gezin dus ontzettend onder te lijden..
weet niet of het altijd goed, denk eigenlijk dat het nu vooral mijn broer is die in therapie moet

Ik weet niet hoe de situatie is bij jou hoor... maar bij mij werd dat ook steeds gezegd, ik moest in therapie, ik was ziek, dus wilden ze niet meewerken. Terwijl het bij mij toch ook aan mijn ouders lag. Niet dat ik me slecht voelde btw, maar hoe het thuis ging....