wegrakingen
 

ik heb de laatste tijd vaak dat ik plotseling van de wereld raak. ik weet niet waarom, ik voel het ook niet aankomen en naderhand weet ik er niks meer van. andere mensen vertellen mij dan wat er gebeurd is en ik vind het allemaal zo vreemd. in een aantal van die buien begon ik zelfs te schoppen en te slaan, iets wat ik nooit doe. dat maakt me zo bang.
zijn er meer mensen die dit wel eens gehad hebben? of weet iemand waardoor dit komt en hoe je het kunt voorkomen?
ik snap er echt niks van en ik heb het gevoel dat ik echt gek word.

Epilepsie.

Op wat voor momenten gebeurd het?

't kan een vorm van zelfbescherming zijn, maar 't kan ook iets lichamelijks zijn (iets als epilepsie idd, daar dacht ik ook aan), maar dat zou je kunnen laten onderzoeken. Om te weten wat je er aan kunt doen, zul je eerst moeten weten wat de oorzaak is, denk ik. Als je nog hulp hebt, dan zou ik het daar iig mee bespreken.

epilepsie is het niet, ik heb zon eeg gehad. en hulpverlening weet het, een aantal van die aanvallen heb ik gehad toen ik opgenomen was, maar die weten ook niet wat het is. ja ze dachten aan een trauma, maar ik heb nooit een traumatische ervaring gehad.

Een trauma in welke zin? Lichamelijk of psychisch?

psychisch

Hebben ze er verder niks mee gedaan? Ik bedoel, als ze denken dat het zo iets is, lijkt het me praktisch dat ze daar ook mee aan de slag gaan (of iemand anders dat laten doen die er wel of iig meer verstand van heeft)...? En/of je er mee leren om te laten gaan ed.

Een trauma is niet altijd iets wat je je nog herinnert, vaak verdring je dingen naar je onderbewustzijn, maar blijven verschillende stukjes achter in je bewustzijn. Verschillende flarden van de ervaring, die je nog wel herinnert, maar niet aan elkaar linkt. Dat je het niet meer weet, wil niet zeggen dat het er niet is, sorry, het is zeker niet makkelijk om te horen, maar zoiets is best mogelijk...
Veel sterkte in ieder geval :)
Vraag anders na zo'n "aanval" aan je vrienden wat er juist gebeurd is, en probeer je te herinneren wat de hele dag gebeurd is en probeer tot net voor de "aanval" te komen in je herinneringen. Volgens mij zijn kleine zaken zeker niet onbelangrijk :)

Ben ik ook nog steeds benieuwd naar. (Niet dat je dat per sé moet vertellen, maar misschien dat je daar iets uit kunt halen?)

allerlei momenten, meestal als het een beetje rustig is geloof ik

maar ik heb geen trauma. en ik vind het ook een vage theorie dat ik het verdrongen zou hebben. dan zou iemand anders het toch wel hebben onthouden?

Ik heb het ook gehad en het was heel naar. Ik kon er ook nooit wat van herinneren en wat jij precies zegt, ik begon om me heen te schoppen en te slaan en riep van allerlei dingen. Terwijl ik juist altijd iemand ben die zichzelf op de achtergrond houdt. Bij mij is het gelukkig vanzelf overgegaan. Ik heb het heel vaak gehad maar op een gegeven moment stopte het gewoon. Gelukkig!

Ligt er aan of iemand anders in jouw omgeving weet dat je het meegemaakt hebt... Ik weet het ook niet, maar de 'theorie' vind ik op zich niet zo heel vaag. Of het bij jou van toepassing is kan ik natuurlijk ook onmogelijk zeggen.

Heej meis,

Ik snap precies wat je bedoelt. Ik heb hier al een paar jaar last van. Bij mij schijnt het te komen door traumatische ervaringen uit mijn verleden, die ik nog niet verwerkt heb.

Door de anti psychotica die ik slik is het op de een of andere manier wel wat minder geworden (ik kreeg ze eigenlijk voor het horen van stemmen), maar ze zijn er nog steeds.

Ik denk dat het verstandig is als je het hier toch nog een keer met een van je behandelaars over hebt, want gezien je 'geschiedenis' met psychische klachten lijkt het me niet dat het iets lichamelijks is. Ook weten zij misschien een manier om er mee om te gaan, zonder dat daar perse een oorzaak bij naar boven hoeft te komen.

Verder zou ik denk ik niet te snel roepen dat iemand een trauma heeft gehad, maar ook niet te snel roepen dat het niet zo is, want het zou best wel eens gebeurd kunnen zijn toen je heel klein was. En onder trauma's worden ook ongelukken en onverwerkte overlijdens etc bedoeld, dus niet perse een aanranding ofzo.

Heel veel liefs,

Laura

Maakt dat wat uit...? :o Er wordt toch ook niet gezegd dat dat het zelfde is? Ik zie het iig als twee totaal verschillende dingen. Dat wegraken zie ik meer als een beschermingsiets (dus dat je hersenen zich zeg maar 'uitschakelen' als er iets is dat je hersenen aan hetgene herinnert wat het zich niet wil herinneren - noem het psychisch flauwvallen ofzo ;)), herbeleven niet.

Ik zei dat omdat TS niet het idee heeft dat het door een trauma komt.

Mijn psych noemde dit een vorm van dissociatie. Je lichaam beschermt je tegen te hoge spanningen en daardoor raak je weg.

Dan snap ik het nog niet. :o

Trauma's kunnen ook onbewust zijn, of het kunnen gewoon erge spanningen zijn die je lichaam te verduren krijgt.

Het heeft niet altijd met een trauma te maken.

Dat snap ik wel, daar ging het ook niet over. Ik snap niet wat Aragnabite bedoeld met "Maar ik ben er niet zeker van of het dat perse zo zou moeten zijn, want voor mij is er nog altijd een zichtbaar verschil tussen herbelevingen en de wegrakingen." bedoeld. Of iig wat dat uitmaakt...qua of het met een traumatische ervaring te maken heeft of niet.

idd, je kunt zelfs trauma's hebben van je geboorte

maar je kunt wel blijven gissen, uiteindelijk denk ik dat je gewoon hulp moet zoeken.

Ik zal het wel weghalen, voordat nog meer mensen het niet snappen. Dwalen we tenminste niet teveel af van de beginpost. :)

Het komt bij mij over alsof er nu een traumatische ervaring wordt aangepraat!! Er zijn zoveel meer onverklaarbare gedragingen die veroorzaakt worden ergens in de hersenen waarvan men het fijne niet afweet..

ik heb hulp, dus zoeken hoeft gelukkig niet meer. ik zal het er dinsdag nog wel over hebben met mijn behandelcoordinator.

ze hadden het bij mij inderdaad ook over dissociatie. en door de medicatie die ik nu slik is het ook minder heftig geworden (de laatste tijd schop en sla ik niet meer). ik bedenk me nu dat het misschien ook te maken kan hebben met de mogelijkheid dat ik SLE zou hebben. dat wordt allemaal onderzocht, over 2 weken heb ik een MRI scan dus dan kan dat al dan niet worden uitgesloten.

@ eend: heb jij nog steeds last hiervan of weet jij hoe je er mee om moet gaan?

Ik heb er nog steeds last van, maar in mindere mate. Het wordt nogal gedoofd door mijn medicijnen geloof ik. Ik heb wel soms als ik ergens zit dat ik helemaal afdwaal. Maarja, ik zou niet weten hoe ik het tegen zou moeten gaan.

das jammer. iig beters dat het minder geworden is (y) .

Ja, maar als je er achter komt hoe je het kunt verhelpen, dan mag melden altijd:p

het kan ook zijn dat je 'gewoon' flauwvalt
alleen dan weet je meestal zelf wel welke gedachte of lichamelijke gebeurtenis daar aan vooraf ging

Maar bij normaal flauwvallen doe je geen dingen behalve het flauwvallen zelf, toch? Je gaat niet terwijl je flauwgevallen bent bv. schoppen en slaan.

ik val niet, ik zit en staar voor me uit ofzoiets en dan reageer ik niet meer.

nou ik wel anders, hele controle kwijt > schoppen slaan schreeuwen etc
nou leuk is het niet,schijnt ook best wel eng te zijn om te zien
Ik kom er dan meestal ook slecht uit, helemaal trillend enzo
maar dat terzijde

wat ts noemt heb ik nog nooit gehoord dan :s

@Freestyler*: En dat is normaal flauwvallen? :o Volgens wie?

ik ken het ook. ik heb het 1 keer gehad. ik wist ook niet wat ik aan doen was en degene die er bij was had dat door. en probeerde alles te doen om me er uit te krijgen. het kan zijn dat het iets te maken heeft met psygotisme! teminsten dat hadden ze daarover bij het ggz gezegt!

uh jah.. weet ik niet :D
weet niet hoe je het anders zou moeten noemen
ik kan er op internet niets over vinden eigenlijk
Ik ben er wel erg gevoelig hoor, ik word al duizelig als ik lees wat er eigenlijk met je lichaam gebeurt als je flauwvalt :o

wat is psychotisme?