The one who I am |
22-05-2002 20:18 |
Hatelijk!
Ik heb er al een tijdje last van en raak het gevoel gewoon niet meer kwijt. Ik word misselijk van je als ik naar je kijk. Ik probeer je te vermijden en niet naar je te kijken. Ik doe alles om je niet te hoeven zien. Ik ken je al een hele tijd, maar je bent opeens zo veranderd. Het is niet zo dat ik je echt kwijt wil. Maar ik heb je gewoon even genoeg gezien. Te veel gezien en te vaak.
Vandaag was het de druppel. Ik was aan het winkelen. Ik wou een nieuwe trui en daarom struinde ik de Kalverstraat af. Winkel in, winkel uit... Ik kon niet echt iets leuks vinden en besloot wat te gaan drinken, dan kon ik ook gelijk naar het toilet. Ik slofte de wc in en daarna waste ik mijn handen. Opeens zag ik je! Toen ben ik gelijk maar naar buiten gegaan. Ik liep de eerste de beste winkel binnen, rukte een trui uit een rek en schoot een pashokje in. En daar was je weer, ik kon wel gillen! snel paste ik de trui en rekende hem even later af bij de kassa. Toen ben ik naar huis gegaan. Onderweg naar mijn kamer schoot ik nog even de badkamer in. Daar zag ik je weer en je was lelijker dan ooit. Ik boog voorover om beter te kunnen kijken en toen moest ik huilen, jij huilde mee. Natuurlijk! Wat had ik anders kunnen verwachten van mijn spiegelbeeld?!
|