Dysthyme stoornis
 

hey,

Gisteren hoorde ik van mijn begeleider bij het GGZ dat ik een dystyme stoornis had, dit is een vorm van depressiviteit.
Ik vind dit erg raar vooral omdat ik nu een "ziekte"heb. Ik voelde me erg rot om dit thuis te vertellen omdat ik bang ben dat ik mijn ouders er verdriet mee deed en ze op zo'n manier liet weten dat ze het niet "goed"hebben gedaan.
Ik voel me alleen maar kutter erdoor. Herkent iemand dit en heeft iemand dit ook? Zou je jou ervaring willen vertellen en vertellen wat je er nu verder mee doet ( medicijnen bijvoorbeeld?)
Dat zou ik super fijn vinden. Ik weet namelijk zelf niet meer wat ik moet denken en baal zo van mezelf.

Alvast bedankt,
Liefs,Voice

hoe oud ben je?

19 jaar en ik het is begonnen rond mijn 14de denk ik zo

Het is nooit leuk om zo gediagnosticeerd te worden. Ik heb er zelf geen last van, maar mensen uit mijn omgeving hebben dat wel gehad of hebben dat nog. Ik weet niet precies wat jouw psychiater je voorschrijft qua anti depressivum? Want het is niet zo dat iedereen hetzelfde voorgeschreven krijgt.
Maar om te horen dat je depressief bent is natuurlijk wel moeilijk, maar het punt is dat je ermee om moet leren gaan. Je weet nu dat je "de ziekte" hebt en nu moet je er mee omgaan, hoe moeilijk dat ook is. Het is misschien wel goed om hier met een psychiater of psycholoog over te praten, meestal weten zij wel hoe je hier het beste mee om kan gaan.

Succes.

Dat het niet fijn is om een diagnose te krijgen (en daarmee dus
bevestigd te krijgen dat er iets niet goed is, en dat je er iets aan
moet doen) en ook moeilijk, is niet zo gek, en kan ik ook heel
goed begrijpen.

Toch denk ik dat je moet proberen er niet teveel waarde aan te
hechten; een diagnose is een omschrijving, geeft aan dát je een
probleem hebt, wát dat inhoudt, maar meer ook niet. Het maakt
jou geen ander mens, maakt je problemen niet erger/makkelijker,
het is puur en alleen een naam...

Een tijd geleden heb ik ook een diagnose gekregen (geen
dysthyme stoornis overigens, en het enige wat veranderd is,
is dat ik dingen nu minder makkelijk kan bagatelliseren, dat ik
me er bewust(er) van ben dat ik een probleem heb, me niet
aanstel of wat dan ook en dat iker wat aan moet dóen.

Misschien gaat dit niet in deze mate voor je op, maar toch;
laat je niet omlaag halen door een diagnose, maar probeer
je er juist door te laten motiveren om er ook iets mee te doen.!

(heeft je begeleider ook verdere hulp oid met je besproken oid?)

Volgens mij is een diagnose slechts het toegangsticket tot de juiste hulp.

Ik vind het zelfs jammer dat men mij nooit gediagnosteerd heeft, okee, men heeft wel eens laten vallend dat het ocd kon zijn, maar dit werd nooit bevestigd of verder onderzocht of zo.

Persoonlijk zou ik je een psycholoog aanraden, i.p.v. een pscyhiater. Maar da's dan ook omdat ik vind dat gesprek een beter oplossing is dan medicijnen.

Tenzij het een puur lichamelijke oorzaak heeft, zijn medicijnen
(indien noodzakelijk) het beste icm therapie imho...

Maar volgens mij kan een psychiater ook (psycho)therapie
geven ed, tenminste, zoiets las ik laatst in de sticky-topic? :)

Een psychiater is zeg maar de "hoogste" rang. Een gesprek kan nooit kwaad overigens, hij of zij weet precies wat je nodig hebt en dus ook of je wel of geen medicijnen nodig hebt :)

Zijn je ouders de oorzaak van deze stoornis? Zo nee, dan zie ik geen reden waarom ze verdrietig zouden worden... ze hebben immers niks verkeerds gedaan in dat geval.
Misschien vinden ze het juist goed dat je iets eraan doet :)

Hey,

heel erg bedankt voor jullie reactie, mischien moet ik inderdaad anders naar dit alles kijken en het ervaren als slechts een naam en omschrijving.

Ik weet niet waarom ik het heb, mischien door onzekerheid wat steeds erger word en dan kom je uiteindelijk in een negatieve spiraal te zitten.
Ook mijn ouder zijn hier deels "schuld"van. Aan de ene kant neem ik het bijvoorbeeld mijn vader erg kwalijk dat hij nooit thuis was en leefde voor zijn werk. Als hij thuis kwam was hij niet te genieten en reageerde zijn stress af. Dit heeft mij altijd heel erg het gevoel gegeven dat ik niets voor hem betekende. Mischien kijk ik er nu anders tegenaan maar als kind denk je veel meer zwart/wit van: hij houdt niet van me. Tegenover hem heb ik ook altijd erg het gevoel dat ik dingen moet bewijzen, hij is erg trots en dominant en carriere maken is erg belangrijk voor hem. Nu voel ik me altijd niet goed genoeg omdat ik mavo heb gedaan en geen havo of vwo. Hoewel ik nu wel weet dat hij best trots op mij is voel ik me door hem gekleineerd. En heb ik het gevoel dat ik telkens tegen hem op moet boxen: dat ik wel de moeite waard ben.
Dit heeft mij waarschijnljik als kind zover gebracht dat ik het gevoel heb dat ik me tegenover iedereen moet bewijzen. En dat gevoel heb ik nu nog.
Je zit dan in een spiraal waarin je op een gegeven moment het idee hebt dat je tegen de hele wereld op moet boxen en dat ben je na een tijdje zat.

Ik ben heel blij dat ik hulp krijg van een psycholoog en weet nog niet wat ik ga doen qua medicijnen. Mischien doe ik dat wel gewoon niet en probeer ik het eerst op eigen kracht te doen.
Maar ik ben het rot voelen zo ontzettend zat en weet gewoon niet meer hoe het is om een dag vrolijk wakker te worden en positief tegen dingen aan te kijken.
Ik wil zo graag weer echt gelukkig zijn.

Ik denk wel dat ik je begrijp. Het zou zoveel gemakkelijker gaan moest alles vanzelfsprekend zijn, maar dat is het niet. En dat neemt een mens zijn energie weg. Soms heb je een betere dag, maar dat kan de dag erop weer helemaal omslaan en op een gegeven moment wordt je dat beu. Dan vraag je je af waarom je in godsnaam nog de moeite doet als het toch weer steeds op hetzelfde uitdraait.
En zo kom je in een negatieve spiraal vast te zitten, waar je, éénmaal erin, moeilijk uitraakt.

Indien je er echt zelf niet meer uit kan raken (door eigen krachten, door gesprek met vrienden/pscyholoog...), dan kan het inderdaad aangewezen zijn, volgens mij, om medicijnen te nemen, maar dit dan te beschouwen als aanzetje en niet als definitieve oplossing. Of zie je jezelf wel de rest van je leven medicijnen nemen? Ik geloof het niet, aangezien je al het tegengesteld aangaf daarnet.

Ik ken ook wel het gevoel dat je liever weer gelukkig wilt zijn, want op een gegeven moment kleurt dat negatieve gevoel ook je toekomst.

Ik zou je aanraden om zoveel mogelijk te relativeren, net zoals je nu 'het gediagnosteerd zijn' relativeert.

Het is slechts een naam en een omschrijving, het veranderd niks aan wie en hoe jij bent. (Dat was er eerst, de diagnose kwam daarna, omdat je 'bent' zoals je je bent, toch? (Bent tussen '', omdat het denk ik misschien niet eens zo zeer is hoe je bent, maar meer is hoe je je voelt.)

Je ouders weten al dat je hulp hebt, neem ik aan? Ze weten dan dus al dat het niet echt goed met je gaat. En ik denk dat ze dan ook wel een beetje zullen weten dat daar iets uit kan komen (bv. een diagnose). En de meeste ouders stellen het op prijs als hun kind hen in vertrouwen neemt en iets verteld.

Heb je wel eens echt met je vader gepraat btw?

Volgens mij is een psychiater een dokter die zich na zijn studies gespecialiseerd heeft in de psyche van de mens. Om specifieker te zijn: hoe hij hen moet diagnosticeren en welke medicijnen hij erbij moet voorschrijven.

Ik vind medicijnen enkel geschikt als aanzet voor mensen met een zware depressie of mensen die schizofrenisch zijn of zoiets. Zaken die niet kunnen worden opgelost door enkel therapie. Maar jij bedoelt ook zoiets?

Misschien dat je hier ook nog iets mee kunt? :o

http://forum.scholieren.com/showthre...light=dysthyme

ik ben vanaf mn 12 de bezig bij het ggz en heb al verschillende ziektes de ronde horen doen over wat ik zal hebben. maar iedere keer zeggen ze wat anders! ik hou me aan me diagnose niet vast! maar als ik jou was zou ik als je de volgende keer er heen gaat vragen wat het precies in houd en zeggen wat er in je om gaat er door!

Quiana kindly wrote:

Citaat:

Tenzij het een puur lichamelijke oorzaak heeft, zijn medicijnen (indien noodzakelijk) het beste icm therapie imho... Maar volgens mij kan een psychiater ook (psycho)therapie geven ed, tenminste, zoiets las ik laatst in de sticky-topic?

Inderdaad, een psychiater kan ook psychotherapieën/ analytische psychotherapieën geven.

ik schijn ook een dysthyme stoornis te hebben, je mag me pm'en ofzo, ik heb nu geen tijd gehad om je hele topic te lezen.

Bij mij twijfelen ze nu aan de diagnose en willen nu een persoonlijkheidsonderzoek omdat ze denken dat ik misschien borderline heb, maar goed.. iig veel sterkte

xxx mir

Om met een diagnose bestempeld te worden, kan best confronterend zijn. Doch zou ik het proberen naast je neer te leggen.. Een voordeel van een diagnose is dat je contact met lotgenoten kunt zoeken waar je je in herkent..

Ik herken overigens wel wat je verteld, ikzelf heb behoorlijk wat diagnoses (depressie, depersonalisatie, derealisatie, posttraumatische stress-stoornis, stemmings congruente psychotische momenten, gegeneraliseerde angststoornis, neurotiforme ontwikkeling et cetera...) en daar alleen al door voel ik me 'ziek-ig'...

Enerzijds ben je natuurlijk nog steeds dezelfde persoon als voordat je te horen kreeg dat je een dysthyme stoornis hebt. Trouwens, het is niet iets definitiefs hè, gemiddeld duurt de ziekt 2 a 5 jaar geloof ik.. Allicht kun je een extra stimulans voor jezelf vinden om 'beter' te worden..(?)

Take care of yourself :)

ik heb t ook. toen ik de diagnose kreeg had ik zoiets van, ja ok fijn word ik in een hoekje gezet, maar van de andere kant wist ik wel zo'n beetje waar ik aan toe was. ik heb 2 x medicijnen gehad en das geen optie voor mij. maar da kan bij jou anders zijn natuurlijk.
ik hoop dat t gaat lukken.

Ik heb het ook, en kan je er wel wat over vertellen> heb niet heel je topic door gelezen. Indien je vragen hebt of iets wilt weten; PM gerust!

Grtjs.

Hai,

Ik heb ook de diagnose dysthyme stoornis gekregen. Ik ben depressief sinds mijn 14e, met nu en dan een periode dat het beter ging. Maar op een gegeven moment was ik alleen maar depressief en waren die goede periodes ver te zoeken.
Ik heb langer dan een jaar antidepressiva geslikt. Dit heeft voor mij erg goed geholpen. Nu ben ik aan het afbouwen om te kijken of ik het ook zonder kan.

Succes ermee.

Toen ik 15 was bleek dat ik een angststoornis heb. Lekker zo'n labeltje dat je op krijgt geplakt. Tuurlijk was het vreselijk, maar aan de andere kant ook wel prettig dat ik nu wist wat ik had, dat er meerdere mensen dat ook hadden en dat er wat aan te doen was. Ik kreeg therapie (gewoon gesprekken en wat opdrachten eigenlijk) en ben er tegenover iedereen eerlijk in geweest, zo konden ze me ook steunen.

Nu 5 jaar verder heb ik er af en toe nog steeds last van. Maar ik heb toen medicijnen geweigerd, omdat het ook een deel van mijn persoonlijkheid is, dat me zorgzaam etc. maakt. Dat ben ik gewoon. Ik heb het nu in de hand en kom die periodes met oplevingen prima door.

Ik vind het heel knap dat je het hier gewoon hebt verteld en groot gelijk ook, tis niet iets om je voor te schamen.
Succes en accepteer hulp en wees vooral eerlijk. Je ouders houden echt wel van je.

Hej,
Ik heb eventjes geen tijd/puf om het hele topic door te lezen, maar ik heb het ook. Als je ervaringen wilt uitwisselen of gewoon wilt praten mag je me pm'en. :) Ik vond het ook vreselijk toen ik het te horen kreeg hoor, echt zo'n opgeplakt etiketje.

Ik heb geen medicijnen ofzo, maar ik ga 1 keer per week of twee keer per week naar Altrecht voor individuele therapie, maar misschien overwegen ze een andere vorm van hulp. Nja, sterkte ermee! :)

Liefs, Nijn*