Titel nog niet bekend.
 

Je liep langs en greep me vast met je ogen
De wereld draaide rond, sprong op
Zou jij mij ooit in je wereld gedogen?
Aanspreken nee, mijn keel een grote krop

Daar ging je, een kans verkeken
Jaren vol eenzaamheid in 't verschiet-
Alle vooruitzichten verbleekten
Omdat je blik mij verliet

Geen kinderen, geen toekomst, geen vrolijkheid
Nooit zoete woordjes fluisteren
Geen avonden in de duinen, geen mooie tijd

Ik sprong op, schudde de loomheid weg
Begon te rennen, mijn tijd was begonnen
Eindelijk een man, eindelijk onderweg

---

Anderhalf jaar geleden geschreven voor een studieopdracht van mijn ex. Wat vinden jullie ervan? :o

De eerste twee strophes spreken me absoluut niet aan. Ik wilde niet meer verderlezen en antwoorden dat we wel kunnen merken dat het alweer Sinterklaastijd is, maar ik ben blij dat ik dat wel verder heb gelezen.
Het einde is stukken beter! Nog steeds vrij simpel, maar.. de laatste twee strophes scheppen een beeld, en dat is al een flinke vooruitgang.
Ik zou je aanraden er nog eens goed naar te kijken, het hele gedicht, maar vooral het begin. Misschien het ritme een beetje minder duidelijk aanwezig laten zijn, wat minder populaire synoniemen kiezen.. Maar dat is mijn mening.

:eek: ik vind het stiekem wel heel mooi, k sta versteld :bloos:

ik vind het niet zo heel geweldig. Het gedicht lijkt wel in erg veel opzichten op forest gump >.>. Het diepe inzicht van het sonnet ontbreekt en de rijm is gedwongen en ik vind het nogal cliché en voorspelbaar.

Ben het met Halogeen eens. Daarbij vind ik toch ook wel stiekem dat een sonnet iets moet uitstralen, een sfeer heeft, die ik echt niet tegenkom in je nogal oppervlakkige rijm en woordenspel. Je haalt wel verschiet, gedogen, loomheid aan, maar ze misstaan een beetje tussen de rest.
Maar dat is mijn idee :D.