wat zou jij doen??
 

(als het hier niet hoort laat dan ff weten waar wel bvd)

ik heb op mn 10 de een ernstig ongeluk gehad. afhankelijk na het ongeluk was er niks meer aan de hand. maar toen ik eind de elf jaar was begonnen mn psygische problemen te komen. mn vader was overspannen en ik kwam in de puberteit en dus ook mn ongeluk te herkennnen, dat het gebeurt is. heb veel soorten therapieen gehad. maar niks hielp. heb nog dingen mee gemaakt die ik hier liever niet wil schrijven. en op een gegeven moment had ik een spd er bij het ggz die ik vertrouwde. heb ik echt een paar jaar gehad. toen ik uit eindelijk op me zelf ging wonen, ik had met urgentie een huisje gekregen. en hij kreeg een andere baan en ik kreeg iemand die me hier thuis ging begeleiden.
maar met haar kon ik niet door 1 deur. ik vertrouwde haar niet en ze kwam nog eens uit het zelfde dorp. dus daar ben ik toen mee gestopt en werd terug verwezen naar een psygiather die ik kende (al vaker had gehad) ook met hem kon ik niet door 1 deur.
dus daar ben ik ook mee gestopt. toen ben ik nog een keer via de dokter terug verwezen. naar de psygiather. ik had gevraagt of hij me door wou verwijzen maar was gewoon gemeen tegen over me. en hij wou me niet door verwijzen. dus ben ik op eigen houtje gestopt. ik ben iemand die alles weg stopt en je zal nooit aan me zien hoe ik me echt voel. (heb altijd een masker voor)

nu is het zo heb pas met een kennis over mn verleden gehad en dus alles uit de kast gehaalt en nu ben ik al een paar weken echt over de zeik. zucht nu heb ik deze leeftijd bereikt(is niet de echte in mn pro) en nog steeds zo in de shit!

wat zullen jullie doen als je in mijn schuitje vaart??
als ik weer door verwezen word naar het ggz krijg ik automatisch die psygiather??

(zeer verkorte versie van mij probleem)

Waarom zou een psychiater gemeen tegen je doen? Het lijkt me dat dat absoluut niet de bedoeling is.
Als je een andere wil, kan je best vragen om een andere psychiater wanneer je via welke instantie dan ook naar diezelfde wordt doorverwezen zou worden.
Wanneer ik in jouw schoenen zou staan, zou ik toch wel verder gaan met hulpverlening.

ik weet dat ik door moet gaan. maar niet zo. als hij tegen me zegt dat dat vrouwtje bij mij weg heb getsuurd om dat ik niet tegen kritiek kan. het had een reden kunnen zijn maar dat was dit niet. ik mocht haar niet. had geen vetrouwen in haar. maar toen stelde ik aan hem de vraag: ik weet dat ik niet tegen kritiek kan maar help me dan er wel te leren mee om te gaan?
toen lachtte hij me gemeen uit in mn gezicht. en zo zijn er wel meerde dingen gebeurt die in mij ogen gemeen zijn!

Je psych heeft het vast niet gemeen bedoeld. Waarschijnlijk was hij enkel wat geschrokken van je houding "nou, jij bent psych, maak me beter en snel een beetje". Psychiaters zijn ook maar mensen en problemen kunnen ook niet op één dagje opgelost worden.
Volgens mij ligt de sleutel naar je psych in de volgende vragen:
1a. Waarom schoot je niet op met dat meisje/die vrouw die bij je kwam wonen?
1b. Waarom vertrouwde je haar niet?
2a. Waarom vertrouw je je dokter niet?
2b. Bekijk dat gemeen doen nog eens, bekijk het steeds opnieuw en denk na of het niets anders kon zijn. Was zijn lach echt duivels???
3. Hmm, ik weet dat dit moeilijk klinkt, maar kan je wat meer info geven over je problemen, want dan krjgen we een beter beeld?
4. Tip: stop niet zomaar met een therapie, das niet goed, een psychiater krijgt vaak de patiënt tegen zich, maar dat is omdat de patiënt tegen zichzelf aan het vechten is en iemand de schuld daarvan wilt geven. Mijn eigen ervaring is, dat het eerst heel wat slechter wordt, en daarna gaat het veel beter dan eerst :) (Kortom: na regen komt zonneschijn)
Sterkte!

Mensen kunnen niet weten hoe jij je voelt, wat jij denkt, en al dat soort dingen als jij ze niks verteld. Om hulp te laten helpen en om dus 'beter' te worden, zul je mensen dus toch dingen moeten vertellen en dus toch je gevoel moeten laten zien. En mensen toch ook een keer iets van vertrouwen geven. Anders zal het met niemand werken.

die vrouw woont niet bij mij! ze is een therapeute uit het zlefde dorp. ze vertelde dingen van mensen uit het dorp die ik andere nooit geweten had. en wat ze over andere doet kan ze ook over mij doen. Ze heeft wel geheimhoudings plicht.vandaar kan ik niet met haar door 1 deur. mijn huis dokter vertrouw ik wel, maar mn psygiather niet. hij zegt dingen die gewoon hard over kunnen komen! terwijl hij weet dat ik een heel gevoelig persoon ben. Ik ben niet zomaar met de therapie gestopt. ik kan niet in een groep goed functioneren. ben meer me over eind houden tegen over de groep. dus kon niet aan me zelf werken daar door en toen kreeg ik te horen dat ik me niet voldoende deed inzetten!

mijn problematiek is o.a moeite met mensen omgaan. het gedrag er tegen over, geen mening kunnen geven. ben bijna altijd depressief maar de ene keer erger als de andere keer, en als het erger is ben ik meestal ook psygotisch bij. (licht) er zijn nog veel meer dingen, maar kom ik nu ff niet op!

Omdat hij dingen zegt die hard over kunnen komen vertrouw je hem niet? Wat zegt dat voor jou dan over het wel of niet te vertrouwen zijn van iemand? Is het niet meer dat hij te confronterend is oid? Dat heeft, in mijn ogen, niet zo heel veel met wel of niet te vertrouwen zijn te maken. :o

Ik kan zeggen wat ik in zo'n situatie zou doen, maar ik denk niet dat jij daar veel aan hebt, omdat jij mij niet bent. Ik ben bv. van mening dat een goede psycholoog/psychiater geen dingen verzwijgd voor zijn patiënt/cliënt, dat hij eerlijk is, dat hij zegt wat hij denkt, enz. Met alles verpakken en in omslachtige woorden brengen schiet niemand wat op, ik ben voor directheid (tot op zekere hoogte).

ben ik helemaal mee eens maar sommige dingen komen hard over en hij mag echt wel zeggen wat hij er van vind. dat vind ik ook fijn. en ja bioj sommige dingen moet je toch echt wel mensen vertrouwen om je hele hebben en houden op tafel te gooien!

Ok, sorry hoor (ik had uit je tekst verstaan dat het zoiets begeleid-wonen-achtigs was. Kun je ook een concreet voorbeeld gevan van wat je psych gezegd heeft? Dat je van iemand denkt dat hij gemeen doet, wil nog steeds niet zeggen dat hij dat opzettelijk zo doet. Dat is ook een soort intuitie die je daarvoor moet ontwikkelen, denk ik. Volgens mij moet je op moeilijke momenten gewoon wat langer nadenken: "Wat kan de bedoeling zijn van deze persoon?" Niet in je woede, angst, ... een conclusie trekken, maar rustig over na proberen te denken. Als je onmogelijk ziet dat de persoon het goed meent, vraag dan gewoon wat de bedoeling is. Een psych zal volgens mij niet grof gaan doen zonder reden :)
Zelf kan ik ook wel tegen commentaar op mezelf, maar als ik de commentaar onterecht vind, ken je me niet. Ofwel gooi ik dan direct veel terug in het gezicht ofwel kan mijn tegenspeler wat dagen later een spreekwoordelijk mes in de rug vinden.
Een psychiater mag in geen geval liegen, en ik hoop dat alles wat gezegd wordt overwogen is.
BTW, als je die vrouw nog hebt voor therapie moet je haar maar gwoon rechtuit vragen waarom ze het priveleven van anderen zommar doorroddelt.

ik weet goed waarom hij dat doet hij wil me gewoon uit de tent lokken, maar ik denk dat het verkeerd over komt.

ik heb besloten om morgen even naar de huis arts te gaan. ik weet gewoon als ik het nu niet doe dat het fout kan gaan. en ik heb nog dieren om voor te zorgen en een lieve vriend. en dat kan ik ze gewoon niet aan doen. en dan kijk ik wel waar het schip strand!!

Zeg ik ergens het tegendeel?

Volgens mij niet. Ik kan jouw gedachten mbt 'die man vertrouw ik niet' alleen niet volgen. En ik vind dat je mensen soms ook een kans moet geven. Niet meteen door je hele hebben en houden op tafel te gooien, je kunt met kleine dingentjes beginnen.

Dat zou je hem natuurlijk kunnen zeggen, dan weet hij ook dat je er zo over denkt.

Langs je huisarts gaan lijkt me sowieso wel verstandig.