Liefde was tot mij gekomen.
 

LIEFDE WAS TOT MIJ GEKOMEN
Ik was behoed voor veel ellende
Ik had niets om bang voor te zijn
Gevaar is iets wat ik niet kende
Niets deed mijn ziel of lichaam pijn.

Ik werd pas kwetsbaar toen ik jou zag
Liefde was tot mij gekomen
Jouw grootste wapen was je lach
Ik heb jouw giftige passie ingenomen

Je bedonderde mij bijna elke dag
Ik vroeg er echt niet om
Ik weet niet wat ik in jouw zag
Ik was zo ongelofelijk stom

Maar alles is nu weer helemaal goed
Ik had nu eindelijk de moed
Ik stak jouw gisteren in je rug
En nu kom jij echt nooit meer terug

:rolleyes: Wat vinden jullie ervan?

De afsluiting vind ik niet zo geslaagd, het is ook niet echt een vergelijking meer maar het komt heel letterlijk over. Zonde van de boodschap, imo.

Verder heb je wel gevoel voor ritme en rijm, want dit laatste komt op zich niet heel gedwongen over. Het is een vrij standaard dichtvorm, maar je kan er wel goed mee uit de voeten denk ik.

De boodschap heb je dus imo in een ietwat standaard vorm duidelijk gemaakt; dus wel je punt goed duidelijk gemaakt, maar ik vind de afsluiting minder.

Het was juist de bedoeling dat het einde abrupt zou komen. Dat het onverwacht en bot is.
Ik heb al langer het 'probleem' dat mn gedichtjes te simpel van opzet zijn...ik probeer veel nieuws maar dit gaat me het best af. Ik draag de gedichten voor tijdens mn cabaretvoorstellingen en er word wel vaak om de simpelheid en duidelijkheid gelachen (in positieve zin)
Maar ik begrijp je kritiek, danku :)