(voor de jongens) zou je bij dr blijven ?
 

ik zag laatst een programma over tienermoeders, de vaders van die kinderen waren allemaal bij hun vriendin gebleven..wat zouden jullie doen..snel wegwezen of je verantwoordelijkheid nemen?

als ik degene was die ervoor had gezorgd dat ze zwanger was, zou ik sowieso blijven....wat voor lame-ass gaat er dan vandoor :s

er zijn zat jongens die hard wegrennen.

Alsof er per definitie 'schuld' is aan zo'n situatie.... Een enkele keer hoor je wel eens dat iemand zwanger raakt ondanks nauwkeurig pilgebruik.

Of iemand bij je zou blijven, hangt van de relatie op dat moment af denk ik. Dat zou voor mij ook wel van groot belang zijn in de keuze of ik ons kind samen op wil voeden. Als de relatie op dat moment toch al niet goed is, en mijn vriend zou ook helemaal niet blij zijn met een zwangerschap, dan zou ik misschien liever het kindje zelf op willen voeden, dan krampachtig proberen een situatie te creeëren die er toch niet echt is. Want puur vanuit verantwoordelijkheids gevoel hoef ik geen relatie te hebben hoor. Zeker niet als er een kind bij komt. Dan verwacht ik toch wel meer van een relatie en van mijn partner.

Mja maar ik denk dat Rieno meer doelde op het feit dat hij de vader zou zijn.

Mag ik ook reageren voor mijn vriend? Ik denk, aangezien ik hem toch wel ken, hij absoluut zou blijven. Ik denk overigens niet dat ik het kind zou houden, maar mocht dat mijn keuze zijn dan steunt hij mij hierin. Hou zou het óntzettend moeilijk vinden om het zijn ouders te vertellen maar hij neemt wel alle verantwoordelijkheid op zich van zijn eigen daden.

ook reageren hoe mijn vriend zou reageren, hebbe t er wel over gehad en hij zei dat als t zou gebeuren hij er alleen maar blij mee zou zijn en dat we t ech samen zouden opvoeden...

ik zou echt niet wegrennen. alleen al de gedachte dat er straks een kind van jou opgroeid zonder jou. en dat kind groeit dus op zonder vader. en je laat je vriendin in de steek...

als het het resultaat is van een ongelukje ben je nog steeds voor verantwoordelijk en kan je niet zomaar weglopen voor de gevolgen ervan. ik denk zeker niet dat het makkelijk gaat worden ofzo, maar weglopen is echt voor watjes.

Zoals ik nu een relatie heb... achja, balen dat het gebeurd is, maar ik zou haar wel steunen en kenbaar maken dat ik er dan voor haar zou zijn. Het is dan tenslotte toch iets van ons samen. Hoewel ik denk dat ze het nog niet zou willen houden, omdat het uiteindelijk niet alleen niet goed is voor jouw eigen ontwikkeling, maar ook niet voor het kind.
Je hebt tenslotte nog geen manieren van bestaan, dus dan kun je dat kind niet alles geven wat het verdient/ nodig heeft. Ookal zou ik dan mijn studie opgeven en gaan werken. Zo'n salaris staat natuurlijk in schril contrast met hetgene dat ik zou willen verdienen en ik mijn kinderen zou willen geven.
Daarbij sta je wel in een keer heel erg op je eigen benen, iets dat heel veel tienerouders maar zeer moeilijk 'overleven'.

uiteraard verantwoordelijkheid nemen, en eigenlijk wil ik ook wel een kind

Ik sluit me hierbij aan.

kan ook andersom hoor! m'n ex is ook op z'n 17e vader geworden en hij voedt het kind nu op met z'n ouders samen. zij komt af en toe ff langs maar meestal is ze dan dronken. ze heeft intussen alweer een tweede kind van een andere man ( ze is 20) en ik ben benieuwd of ze wel bij hem blijft

Ja, omdat de moeder opeens om de meest stomme redenen besluit geen abortus te willen, terwijl je dit vooraf besproken hebt en ze toen een andere mening aangedaan was.

je bent verantwoordelijk voor je eigen daden, dus ook voor het zwanger maken van een vrouw hoe oud ze ook mag zijn. Je bent vader DUS verantwoordelijk voor het kind.

Ik zou me dood schrikken, ik ben nu absoluut niet in staat om een kind op te voeden. Ik heb geen inkomen op me Stufi na, en de verantwoordelijkheid kan ik ook nog niet aan.. Toch zou ik niet weg rennen, een kind hoor ook een vader te hebben. Maar ik hoop dat ik voorlopig nog niet die keuze hoef te maken.

als ik een man zou zijn.
enmijn vriendin zou zwanger zijn. zou ik haar een abortus adviseren (aanpraten) als ze dat niet wil zou ik haar ook dumpen.
Sorry en dat zeg ik als vrouw.
als ik op jonge leeftijd zwanger zou zijn, zou ik ook een abortus plegen, want ik heb dat kind niets te bieden.

Een jongen die het uitmaakt wanneer z'n vriendin zwanger blijkt te zijn vind ik nogal triest, je blijft toch bij elkaar vanwege je gevoel voor elkaar.. als ie toch al niks voor haar voelde dan had ie dat wel eerder kunnen bedenken. En als het toch al uit is dan vind ik het niet meer dan normaal dat de jongen zich ook als een vader gedraagt en zich op z'n minst gewoon met het kindje bemoeit.

De woorden van Suprise zijn precies de mijne. Behalve het reageren voor mijn vriend dan :D Maar ik heb sowieso een hekel aan weglopen en in de steek laten, dus jongens die hun vriendin zo laten zitten zijn gewoon triester dan triest.

Als ik mijn vriendin zwanger zou hebben gemaakt en ze wil het kindje houden dan respecteer ik die beslissing en zou ik samen met haar voor het kind gaan zorgen.
Maar toch liever nog niet...misschien iets voor over 7 jaar.

ik blijf alleen bij iemand als ik daar wat voor voel, daarom wil ik ook niet zomaar kinderen met iemand waar ik mijn gevoelens nog niet helemaal duidelijk voor heb. als ik iemand ongewenst zwanger maak, tjah dan wil ik eigenlijk gewoon abortus. maar opzich vind ik dat ook een foute zaak dus dan maar gewoon het kapotje heh

Ik zou zeker niet wegrennen en mijn verantwoordelijkheid nemen

Als ik een jongen was zou ik zéker mijn verantwoordelijkheid nemen. En haar steunen. Maar ik zou alleen maar een relatie met haar blijven houden, als ik dat ook gedaan zou hebben als ze niet zwanger was. Anders gaat het toch niet goed... ik bedoel, je kunt ook samen de verantwoordelijkheid nemen zónder een relatie te hebben.
Maar zeker niet voor mijn verantwoordelijkheid wegrennen, dat vind ik toch wel zo zwak :s

Hier maak je idd wel een goed punt ja.
Maar haar blijven steunen (iig finacieel zo ver als je het op kunt brengen) hoort er ongeacht de omstandigheden wel bij vind ik

Vind ik niet. Als je vooraf besloten hebt, samen, dat je het kind niet zou houden en voor een abortus zou kiezen, en ze verandert haar mening op het moment dat ze zwanger is, dan vind ik niet dat je 'ongeacht de omstandigheden' bij haar moet blijven. Als ze die keuze maakt, en haar toekomst wil vergooien, is dat haar beslissing, niet de mijne.

Maar daarbij vergeet je even dat het (zeker voor een vrouw) heel moeilijk is om nú al te zeggen wat je in zo'n situatie zou doen. Reken maar dat je nog eens heel goed over je toen gemaakte keuze gaat nadenken als je inderdaad zwanger blijkt te zijn. Dan sta je echt niet voor een makkelijke keuze.

ik heb 'ongeacht de omstandigheden' nooit in mijn mond genomen en er zullen idd wel omstandigheden zijn zoals die jij nu beschijft waarop t anders is en je langer erover na zult moeten denken. Ik vind zeker niet dat je klakkeloos weg kunt lopen, ondanks dat je ooit wat afgesproken hebt met elkaar.
Jij kan ook je mening in die tijd veranderd hebben, net zolas zij dat gedaan kan hebben. Dus eerst erover praten hoe en wat en niet gelijk zeggen dat jij er niets meer mee te maken wilt hebben...

Ik draag mijn verantwoordelijkheden... Ik zou bij mijn vriendin blijven en ik zou het aan kunnen...

weet nog niet eens zeker of ik mijn vriendin zou vragen of ze het weg laat halen... dat moet ze wel zelf weten het is ten slotte haar lichaam... wat ze ook kiest ik zal dr zijn... weglopen is slap gedrag...

Bij elkaar blijven, puur vanwege een kind, en daarmee een relatie creeëren waarin je beide ongelukkig bent, niet?

Ik zeg niet dat ik haar zondermeer zou verlaten, maar wel als ze in de situatie die ik beschreef bij haar standpunt zou blijven. Ik ben er ook de dupe van, als ze van gedachten was veranderd had ze dat wel even mogen melden, dan had ik met de relatie kunnen stoppen toen het nog kon.

Ik zeg ook niet dat ik er niet over wil praten.

Het is tenslotte ook jouw kind...

we hadden het over als je al in een relatie zit toch?

dan ben je dus in een relatie waarvan de bedoeling was dat je gelukkig werd neem ik aan... dan zou je het op zn minst nog kunnen proberen in plaats van weglopen en als het dan niet werkt zou je alsnog een andere oplossing dan weglopen kunnen zoeken zodat je in ieder geval nog wel je verantwoordelijkheden draagt...

dat jij er meteen van uitgaat dat je er ongelukkig van wordt samen is iets anders...

ik had het dus niet bij elkaar blijven puur vanwege een kind maar ook omdat ik van de moeder van mijn kinderen zou willen houden...

okee, mijn fout :o. Ben niet helder vandaag, maar het is zelfs een verplichting geloof ik, dus dan is t wel hele lullig om ervoor weg te lopen.... Dus jij vindt dat dat je je standpunt niet mag veranderen als je echt voor de keuze gesteld wordt?
Het is altijd moeilijk om ergens voor te kiezen als het daadwerklijk zo ver is. Dat is iets wat bij elke beslissing zo is en hoe moeilijker de beslissing, hoe langer je erover na gaat denken of de keuze die je moet maken de juiste is Nee maar je schetst de hele sitautie wel ontzettend zwart/wit. Het is goed als je wilt gaan praten, maar dan moet je wel voor alles openstaan en dat maak ik uit jouw verhaal totaal niet op.

ik heb allang kenbaar gemaakt dat als ik per ongeluk zwanger zou raken ik het kindje absoluut zou houden, ik werk en heb dus inkomen (al is het niet veel) en vriend werkt ook dus.

Denk ook niet dat hij ervoor weg zou/zal lopen, is immers verantwoording van allebei.

Ja, maar een abortus aan je vriendin opdringen is ook niet iets waar ik erg over te spreken breng.

Het kind zit in de moeder zo is het nu eenmaal, wil jij het wel en die moeder niet dan is zij toch degene die het wint. Het enige wat je dan nog zou kunnen doen is wettelijk afstand doen van het kind in overeenstemming met de moeder. Als je echt geen kind meer zou willen dan. Zodoende ook weer weglopen en dus geen verantwoordelijkheden dragen.

Zeker als het al een paar maanden is is het een hele ingreep. Bepalen over wat je vriendin dan met haar lichaam doet is voor mij een grote: NO (n) .

Nee. Want daar ben ik ook de dupe van. Ik weet dat 't bot is, maar ik ben gewoon veel te jong om vader te zijn, en ik wil dat m'n kinderen een goed leven / goede opvoeding krijgen.

ik zou bij dr blijven. je bent ook in staat geweest om een kindje te maken, en dan neem ik aan dat je toch van elkaar houdt.

Sorry, dan had ik je verkeerd begrepen:)

en die krijgen ze wel als jij om het maar even bot te zeggen je vriendin alleen laat?

:) Maakt niet uit joh;) wat netjes van je :D

Nee, maar dat is, om het maar even bot te zeggen, haar keuze. Ik vind dat wel erg makkelijk gezegd wordt dat omdat zij het kind draait, zij diegene is die het recht heeft die beslissing te nemen. Vind he tnogal egoistisch.

daarom zeg ik ook dat je moet praten en er samen moet proberen uit te komen:)

Ik ben netjes opgevoed ;)

Als het een ongelukje is en ik besluit het niet te aborteren, tegen de wensen van mn vriend/'de vader' in, kan ik wel degelijk begrijpen als deze wegloopt.

Nou, abortus is de enige optie voor mij, en als dat voor haar geen optie is, ben je snel uitgepraat.

Nee, want dan ga je het met elkaar hebben over hoe het dan verder moet. Blijven julie dan samen? En zo niet, wil hij wel als vader van het kind erkend worden? Wat houdt dat dan in? Hoe gaat jullie omgang met elkaar en met het kind worden? dat soort dingen.

Wat zouden jullie doen, als zij een "one-night-stand" is geweest en daarna blijkt zwanger te zijn?

Abortus "aanpraten? Aanbieden financieel te steunen? Helemaal niets, mdat ze ook met jou in bed is gedoeken, dus wie weet ook met 10 anderen?

Duh, dat zeg ik toch :rolleyes:

Over 't afstand doen van 't vaderschap valt dan verder weinig te 'praten', op zoek gaan naar een notaris (of hoe je dat ook regelt) is dan nuttiger.

Beetje stom om een one night stand te doen zonder fatsoenlijke bescherming eigenlijk. Die vraag is me iets te hypothetisch.

Ik gaf een algemeen voorbeeld en niet specifiek met betrekking tot wat jij zou doen :)