stenen, de spiegel.
 

De dagen vallen soms stil, of helemaal niet, te verdragen.
Maar de uren tikken verder, tik tak tik tak, we kennen het allemaal.
Net zoals de regen valt, valt de dag, maar dan zwaarder en ik til aan
het zwaarste eind.
Eindeloos doelloos staren naar dromen van doelen die we zouden
bereiken, het heeft allemaal geen nut.
En toch de kracht vinden, in elke vallende dag, om te dromen, om
stappen te zetten die ons dichter bij ons doel brengen tot we
uiteindelijk niet meer verder kunnen (de dood zijn ingestapt) of ons
doel hebben bereikt.
Met een lach terugblikken of terugwandelen. Elke stap opnieuw beleven,
elke vallende dag, elk uur elke seconde (tik tak tik tak, ja we kennen
het allemaal).
Elke ochtend de kracht herkennen waar we elke vallende dag voor
moesten vechten, nu voor ons liggend, wachtend... zo maar om te
grijpen, maar we grijpen ernaast want we hebben ze niet meer nodig. De
vallende dagen zijn neergekomen, en we kijken naar boven, waar de
hemel zich bevindt, naar die dagen...
De dagen vallen soms stil, of helemaal niet, te verdragen.
Het is daarom dat we vechten, dat we de kracht zoeken...
de last dragen en ze uiteindelijk van je gooien om al het goede van
de last te benutten.

Tja, ik weet het niet. Echt, ik lees dit straks nog eens over.

Ik snap de eerste zin al niet, qua structuur dan. Ik dacht eerst dat het een fout was, maar je gebruikt hem later nog een keer. Leg eens uit, verdragen?

Voor de rest vind ik het een bijeengeraapt verhaaltje met allemaal mooie cliché's, maar slechts weinig samenhang. Ik mis een beetje een doel of een boodschap in dit verhaal.

Qua structuur klopt de zin niet, dat is zeker qua inhoud ook niet want het is een mengeling van:

de dagen vallen stil

en

de dagen zijn niet te verdragen

en die 'helemaal niet' is dan een soort bindzin ofzo. Voor mij hoeft het niet te kloppen, ik heb het geschreven ik weet waarover het gaat, ik weet wat ik bedoel dus ja.

Aha, dan is het goed. Wat betreft die eerste zin.
In zoverre dat ik snap wat je bedoelt. Begrijpen is weer wat anders.

Wat bedoel je eigenlijk met je titel?

Het is iets van een verhaaltje van zen-boeddisme, iets wat me is bij gebleven, over een leerling die aan het mediteren was, hij zat neer in lotushouding, blah blah blah Toen kwam de meester en vroeg wat hij aan het doen was, de leerling antwoordde dat hij verlichting probeerde te bereiken.
De meester zette hem neer en begon met een steen op een lang platte steen te wrijven.
Na een tijdje vroeg de leerling wat hij aan het doen was, de meester zei dat hij een spiegel aan het maken was.
De leerling antwoordde dat dat nooit zou lukken.
De meester vroeg of hij met meditatie verlichting zou bereiken.