je emotionele handhaving
 

Ik vraag me af wat nou eigenlijk 'de beste' manier is om met bepaalde situaties om te gaan.
Als je iets ergs meemaakt, wat doe je dan? Probeer je jezelf sterk te houden en er boven te staan, of laat je je emoties de vrije loop?
Ik heb een vriend, hij heeft een moeilijke tijd meegemaakt. Soms zag hij het leven niet meer zitten.. ik heb mezelf altijd sterk proberen te houden, om er maar voor hem te zijn, en niet zelf ook in een emotioneel wrak te veranderen. Ik had het idee dat ik juist sterk moest zijn om hem erboven op te kunnen helpen. Eigenlijk heb ik zo emoties opgekropt, die ik soms graag naar buiten had willen gooien.
Ik merk nu af en toe dat ze terugkomen en ik nogwel dingen te verwerken heb.
Mijn vraag is eigenlijk, denk je dat het in bepaalde gevallen beter is 'de baas' over jezelf te blijven.. en je zelf emotioneel onder controle proberen te houden.. of is het beter om alles wat je voelt te tonen omdat het anders 'ongezond' is?

Ik denk dat het bijna altijd het beste is om je gevoelens te tonen (dat kan op allerlei manieren). Maar misschien is het in sommige situaties niet handig om (gelijk) te doen. Misschien (maar dat weet ik niet want ik weet de situatie niet) was het goed dat je eventjes sterk was voor hem, maar ik denk dat je het later, bij iemand anders of op een andere manier altijd moeten uiten anders krop je het op en wordt het probleem alleen maar erger.

Ik denk (hoe cliché) dat het voor iedereen anders is.
Misschien is het voor je 'verwerking' (niet persé bij overlijden, maar ook andere dingen) wel beter als je je emoties de vrije loop laat, maar als je je daar niet comfortabel bij voelt word je d'r niet beter op.

ik krop dat soort gevoelens heel erg op, is opzich niet goed, maar ik hou er niet van om emotioneel te zijn in het bijzijn van anderen. die gevoelens komen dan vanzelf een keer naar boven en laat ik me gewoon gaan als ik alleen ben.

verder ben ik niet snel emotioneel van slag. ik ben eigenlijk altijd vrolijk en sta heel positief in het leven. negatieve ervaringen weet ik altijd heel snel te relativeren en te verwerken. dus ik hoef mezelf niet zoveel emotioneel te handhaven.

Je geeft aan dat je het er af en toe wel eens moeilijk mee had, dus dan is het voor jezelf het prettigst wel emoties te tonen en -desnoods bij iemand anders- je hart te luchten. Ik vind het an sich wel logisch klinken dat je je sterk wilt houden, maar je vriend heeft er weinig aan als jij daarna in de spreekwoordelijke kreukels ligt.

Indien je je in een acute levensbedreigende situatie bevind, kan het nodig zijn je emoties en angsten onder controle te houden. Echter, jezelf gedurende een lange periode 'onder controle' houden en gevoelens negeren lijkt me ongezond, vermoeiend en zwaar..

Jah het gaat nu wel veel beter met mijn vriend.
Maar 'k heb soms nog echt zo'n rotgevoel. Dan hoor ik een bepaald nr waarin hij zich toen altijd herkende enzo.. -zo'n depressief ik wil niet dood nr- en dan voel ik me opeens klote. alsof het allemaal ff terugkomt en heb 'k gewoon zin om de radio het raam uit te knallen, terwijl hij er nu normaal naar luistert omdat het 't een goed nr is als je begrijpt wat ik bedoel..
Hij voelt zich nu bijna altijd goed.
en daar ben ik natuurlijk heel blij mee
maar ik voel me door 't verleden nu soms opeens weer klote
misschien omdat ik toen 'geen tijd' had om aan mezelf te denken
altijd met hem bezig om hoe hij zich voelde.. mijn eigen emoties wegdrukkend
:|

Uit'huilen' bij beste vriendin of andere vriendinnen.

En als dat niet mogelijk is: computertje, muziek, Bavaria en proberen alles even te verdringen. (y)

Ik weet dat ik met hem kan praten,
en dat hij er voor me is.. en me wil helpen als ik aan hem vertel hoe ik me voel.
Maar 't is gewoon dat het nu zo goed gaat,
echt 't was vreselijk toen
en ben gewoon dankbaar dat het nu beter gaat
dus weet ik niet of het wel slim is om nog eens alles op te gaan rakelen bij hem?

Ik praat wel met vriendinnen..
en dat helpt ook wel.

Maar 't gaat om mij en mijn vriend,
ik voel me liever dankzij hem ook zelf weer beter,
misschien door met hem erover te praten.

Trouwens verdringen heb ik al genoeg gedaan.

Dat kan best, maar ik beantwoordde je vraag, voor mijn situatie.

ok :)

ik krop het op en denk erover als ik alleen ben, ik praat er niet zo snel met iemand over.

ik praat over alles, en veel

alleen tegenover mensen die zelf echte emotionele problemen hebben hou ik m'n mond over waar ik zelf mee zit, daar heb ik genoeg andere mensen voor

Ik laat meestal eerst even mijn emoties de vrije loop, tenzij ik op een plaats bent waar dat niet kan, zoals op een vol station of een andere openbare plaats. Vervolgens ga ik gewoon rustig nadenken, even in een hoekje zitten, en dan denken over de situatie en de mogelijke uitkomsten enzo.

Ik denk dat het heel normaal is om je emoties te tonen, maar je moet volgens mij wel proberen om jezelf in de hand te houden en niet het hele spoor bijster te raken. Als je de behoefte hebt om de hele dag te huilen en dingen stuk te gooien, kun je dat natuurlijk doen, maar na een tijdje kom je er vanzelf wel achter dat dat op de lange termijn geen flikker opschiet. Als je in plaats daarvan gaat nadenken over de situatie of het probleem zonder je emoties erbij te betrekken, is er volgens mij ook iets mis. Het is dus eigenlijk de bedoeling om gewoon een goede middenweg te zoeken tussen je emoties en je zelfcontrole.

Als me iets overkomt ga ik het vooral rationaliseren, zodat ik me geen zorgen over hoef te maken over mijn emoties. Dat betekent niet dat ik mijn gevoelens niet toon, maar ik ga vooral bedenken wat beter is om te doen enzo. Moeilijk uit te leggen, maar tot nu toe heeft het altijd gewerkt