Buitengesloten
 

Hey allemaal,

Ik word op school een beetje buitengesloten door mijn klas. Vroeger vond ik dit erg, maar nu heb ik me er overheengezet en vind ik het wel comfortabel om op mezelf te zijn.
Nu is het probleem, mensen om me heen beginnen zich zorgen om me te maken. Is dat een probleem? En ben ik gewoon een beetje gek geworden, dat ik het niet erg vind om bijna altijd alleen te zijn?

Ik heb hetzelfde alleen niemand lijkt mij iets van mij aan te trekken. Bovendien heb ik nog wel een goede vriendin in de klas maar we praten ook niet zoveel met elkaar. Leve de stilte...

Nou als jij het fijn vind om op jezelf te zijn, dan is dat toch goed?
Natuurlijk ben je niet gek geworden, het is alleen stom van je klas dat je ze buitengesloten hebben. Je hebt het geaccepteerd, dat noem ik niet gek geworden. het lijkt mij eerder dat je een beetje gek wordt als je het juist niet wil accepteren.

Als jij er geen moeite mee hebt, kan ik er het probleem niet van inzien eigenlijk. Behalve dan dat dit natuurlijk niet goed kan zijn voor je sociale vorming (of hoe zeg je dat)..

idd dat je later zef neit in een sociaal isolement raakt..maar dat zal wel niet

Welke mensen? En waarom zou dat een probleem vormen als jij er geen last van ondervindt?

Nee... ik denk eerder dat het positief is :)
Je zit immers in de puberteit ;)

Ik zou het wel zien als een probleem eigenlijk :o
(vooruitkijkend idd op een sociaal isolement later)
Ken je wel leuk contact met andere mensen? Of heb je dat gekend? Ik bedoel, je wordt buitengesloten en dat is natuurlijk niet fijn. Logisch dat je alleen zijn dan fijn vindt. Maar zoek 'es leuk contact op, want het is echt niet gezond als je je zo afzondert, denk ik :o

Nu spreek je jezelf toch een beetje heel erg tegen hè? :p
Wanneer je er niks van aantrekt, is er vrij weinig aan de hand denk ik.
Ik heb het ook wel vaker en dat is absoluut niet leuk. Maar als ik dan erover nadenk... het is gewoon ontzettend kinderachtig gedrag. Wanneer ik klaar ben met de middelbare school, zal dat veel minder zijn :)

Uhh, misschien een beetje. Het klinkt iig tegenstrijdig ja.
Maar wat ik bedoel is dat ze dan alleen rotcontacten kent. En ja, dan verkies je natuurlijk het alleen-zijn boven het "sociale" contact. Maar het lijkt me belangrijk dat ze leuke sociale contacten opzoekt. En ik vraag me dus af of ze dat doet.

Sorry, @ thedarkangel: vervang "ze" maar door "je", want het staat natuurlijk stom dat ik zo over jou met iemand anders praat :o

ik kan me niet voorstellen dat iemand het leuk vind om een langere tijd alleen te zijn. ik heb ook een periode gehad dat ik dacht dat alleen zijn ideaal is. geen gezeik aan je kop, je kunt doen wat je wilt, etc. maar zo werkt het niet. op een gegeven moment heb je gewoon mensen nodig. noem het sociale contacten. je kunt dan wel een buitenbeentje zijn, er zijn altijd mensen met dezelfde interesses, levensvisies.

met mensen waar je geen raakvlakken hebt is het idd moeilijk contact te leggen, dat is in ieder geval mijn grootste probleem. ik heb een ontzettende hekel aan oppervlakkigheid. van die gesprekken die eigenlijk nergens over gaan, over het weer etc, of gesprekken met mensen die een duidelijk door de massa opgelegde mening hebben.

Nou, mijn moeder bijvoorbeeld. Want, wat ook al velen hier zeggen, ik zou dan in een sociaal isolement kunnen raken. Eerlijk gezegd denk ik daar niet echt aan.

Nou rotcontacten... Ja, af en toe wel, maar dan laat ik me niet over me heen lopen hoor! maar vaak is het dat ik helemaal geen contact met ze heb, en genegeerd word. Ik ben zo gegroeid, dat ik eigenlijk ook wel zo'n beetje iedereen negeer.
Maar ik heb wel een goede vriendin die ik al vanaf de basisschool ken, en waar ik nog wel eens mee optrek. Verder heb ik vaak een iemand, waarmee ik in de klas optrek en na dat jaar breken we dan gewoon op, omdat we allebei een andere richting kiezen.
Het probleem is: blijkbaar is dit NIET GENOEG contact. (volgens mijn moeder en mijn oma's)

Je hebt de eerste ontmoet die het wel leuk vind! Nou ja, ik ben niet HELEMAAL alleen. Daarom vind ik het ook geen punt. Mijn moeder en mijn oma's blijkbaar wel, die vinden het te weinig. :confused:
Bovendien heb ik zo veel meer tijd voor art. Ik ben namelijk behoorlijk vaak op dat gebied bezig. Dichten, tekenenen verhalen schrijven vooral. :)
Volgens mij lijkt jouw probleem wel een beetje op dat van mij trouwens. Ik wordt gek van die 'populaire' gesprekken! Enne, het weer is inderdaad niks nee, haha :D

Het ligt eraan hoe je vroeger was.
Als je vroeger een bubbelig, gezellig, vaak lachend meisje was en nu de hele dag stil in een hoekje zit, kan ik me voorstellen dat je omgeving zich zorgen maakt. Er is vaak iets mis als iemand zich zo gaat gedragen. Er ís in deze situatie ook iets mis: jouw klasgenoten sluiten jou buiten. Jij past je aan aan die situatie en wordt iemand die graag alleen is of maakt jezelf in ieder geval wijs dat deze situatie veel beter is.

edit: tralalala, deze post voegt veel toe.

joh malle meid

Ik herken je verhaal wel.

Als je een tijdje alleen hebt geleefd is het heel moeilijk om je goed sociaal te integreren. Je merkt duidelijk dat je een achterstand hebt. Dat merk ik bij mij nog wel eens. Soms heb ik wat moeite om me in een gesprek te mengen. Hoe het allemaal zo gekomen is ga ik niet vertellen; is een lang verhaal en voegt niets toe.

Het zou een nadeel kunnen zijn, als je weer mensen wilt gaan opzoeken, maar als jij daar geen probleem van maakt, is er niets aan de hand natuurlijk.

heej ik heb ongeveer hetzelfde. Ik vind dichten enzoow heel leuk en verhalen schrijven doe ik altijd. Ik vind het zo stom om onzingesprekken te houden... als je niets boeiends weet te zeggen, zeg dan maar liever nix denk ik zo...

Ik volede me ook altijd goed op mezelf, alleen een boekje lezen, op school zat ik ook steeds liever alleen maar het is natuurlijk niet om lang uit te houden, want dan kijkt iedereen je aan alsof je de asociale 'rare' bent. Als je er goed bij voelt, dan moet je dat blijven doen, alleen is het probleem wel dat mensen je vreemd aankijken, niet? Ik heb toch altijd dat gevoel gehad en uiteindelijk zocht ik altijd wel ergens een groepje op.

Na, als je niet vreemd aangekeken wilt worden, zou ik dat ook doen. Ik voel zelf ook wel dat mensen mij een beetje raar vinden in mijn klas, maar ik heb daar geen problemen mee. Ik denk altijd: ze doen maar!

Ik maak ook ongeveer hetzelfde mee. Thuis heb ik me echte vrienden, en ben ik (meestal) helemaal niet stil. Op school ben ik heel stil en teruggetrokken. En zo ben ik helemaal niet, maar dat is op de een of andere manier gewoon zo gegroeid. Misschien komt het omdat ik heel moeilijk nieuwe contacten leg, ik meng me niet zo snel in een gesprek waar iemand bij is die ik niet zo heel goed ken. Ik heb nog wel vriendinnen op school, maar daar zit ik alleen maar een beetje naast. Ze negeren mij nu ook, sluiten me buiten, (want ik heb toch nooit iets nuttigs te zeggen?) waardoor ik steeds stiller juist wordt. Het is een vicieuze cirkel zegmaar, waar je eigenlijk zo gauw mogelijk uit zou moeten stappen, maar hoe? Het lijkt wel of ik 2 verschillende persoonlijkheden heb, eentje thuis en eentje op school. Ik sta bekend als een stil, teruggetrokken meisje, en op een of andere manier gedraag ik me daar ook naar. Het is ook moeilijk om dat te veranderen, als zelfs je eigen vriendinnen je gaan negeren en buitensluiten.

Je vind het misschien nu niet zo erg dat je word buitengesloten en je vind het fijn om dingen in je eentje te doen, maar na een tijdje ga je hier aan WENNEn en dan ga je je er ook naar gedragen..het stille en terug getrokken meisje, niet alleen op school, maar ook op clubs en bij je vriendinnen. Beter is het dus toch proberen mee te doen met de anderen zodat je er niet aan gewend raakt.

Tja, dat heb ik ook zo'n beetje. Bedenk dan dit: Die vriendinnen die je buitensluiten zijn geen echte vriendinnen.
En die twee persoonlijkheden... Ach, ik heb er dan wel tien, want ik gedraag me bij ieder persoon die ik ken anders. Het ligt eraan hoe die persoon voor mij staat.
De rest die ik niet ken, daar zit ik een beetje stil bij. Totdat er iets gebeurt dat me echt niet zint, want dan kan ik een behoorlijke kwaaie worden!

Tja, ik ga eigenljk nooit naar clubs... En ik ben ALTIJD al stil geweest, behalve rond mijn (weinige) vriendinnen. Enne, eigenlijk ook al altijd een buitenbeentje... Tja, ik ben mijn leven al zo opgegroeid, dus ik heb er niet erg last van.
Proberen mee te doen met anderen zal dus altijd wel moeite kosten, maar als ik geen andere optie zie (bijv. met schoolopdrachten), pas dan kruip ik wel eens uit mijn schulp.

Hoi thedarkangel,


Als JIJ je goed voelt op je eentje in je klas, waarom zou je je dan iets aantrekken van wat de anderen over je denken? Ze hebben je tenslotte zelf 'buitengesloten', is het niet?
En je bent ècht niet de enige die liever wat op zichzelf is, ik ken er genoeg die ook liever wat alleen zijn in hun klas :)


Vele lieve groetjes,
Sylvie.

THANKS GIRL!!! :) :cool:

Als je er eens met iemand over wil praten, een PM duurt niet lang, oké? :)

Ik had dat vroeger ook, hoewel ik dat niet echt erg vond aangezien vrijwel mijn hele klas best wel 'tuig' was (sorry maar het is waar), zie ik nu dat het me best wel veranderd heeft, dat ik met mijn nieuwe klas op mijn volgende opleiding weinig te maken wou hebben was min of meer een automatisme, dat was hoe het altijd was geweest. Van de ene kant ben ik blij dat ik met die figuren van mijn vorige school niks te maken had, maar van de andere kant voelt het nu alsof ik iets niet geleerd heb wat ik had moeten weten, alsof ik iets gemist heb waardoor ik nu niet met andere kan omgaan zoals zij dat kunnen, ik kan het ook niet anders beschrijven, maar het zit me wel dwars :s

Je zou kunnen vragen waarom die mensen zich zorgen om je maken. Misschien hebben ze er een reden voor die je zelf niet doorhebt. Maar als ze zich alleen maar zorgen maken omdat jij toevallig liever alleen bent, dan in het gezelschap van mensen waar je verder niets mee op hebt, dan moet je gewoon lekker doorgaan zoals jij dat wilt. En jezelf niets aantrekken van de rest.

ik vind het zelf ook fijn om alleen te zijn, gewoon wat zitten en muziek luisteren, maar op een gegeven moment heb ik t gevoel dat t ook niet helemaal goed is, want ik sluit hiermee vriendinnen enz buiten. soms moet je dan maar bv mee uit gaan, anders raak je toch in een isolement.

Ik ben ook altijd buitengesloten geweest. toen vond ik alleen zijn ook fijn. Koptelefoon op, iets leze of tekenen in de aula's op school enzo... maar nu ik op een nieuwe school zit, waar iedereen WEL normaal met elkaar om kan gaan, mis ik iets. Ik sluit mezelf automatisch af van anderen omdat ik dat gewend ben enzo, en dan vind ik het genant om erbij te gaan zitten omdat ik bang ben dat ze me wegkijken ofzo maar dat is niet. Ik weet niet of het bij jou ook zo'n vorm aan kan nemen ofzo, maar iig dat heeft het bij mij gedaan. Niet erg handig. Voor de rest is het niet echt een probleem lijkt me. (als je niet TEveel alleen zit teminste)...

Ja ik heb precies hetzelfde!!

Zolang je er op school geen probleem mee hebt moet je je er niet e druk om maken. Wat ik je wel aanraad is om buiten school wel met mensen dingen te gaan doen, dus leer nieuwe mensen kennen of pak oude vriendschappen weer op. Anders raak je later misschien wel in een sociaal isolement en dat is niet altijd even leuk (spreek uit eigen ervaring)