De solist
 

Leunend tegen het conservatorium besefte ik mijn verlies.
Ik luisterde naar de tweede jaars-vioolstudent, die
Mooie, met de bruine krullen. Steeds maar opnieuw
Inzetten op die valse F, opnieuw, en opnieuw. Hoop
Was er nog, hij was de beste leerling van zijn jaar.

Wat waren onze dagen samen mooi. Samen lopend
Over straat, de mensen om ons heen bekijken, overstroomd
Van kinderlijke onschuld. Zingend in de plassen dansen,
Dromen in het dorre gras. Niets zou ons kunnen scheiden,
De wereld was van ons.

Drie weken later; ik rookte een laatste sigaret, pakte
Mijn tas en liep de kamer uit. De wereld stond in
Mijn weg, plaats maken was haar vreemd.
Wat een passie, wat een droom, had iemand
Mij maar verteld dat violisten graag solisten zijn.

hihi :)
niet allemaal hoooooor :P

en trouwens een valse f spelen is wel heel lief :D


Over je gedicht, ik vind hem leuk, maar ik houd er niet zo van dat het zo veel naar proza neigt. Misschien kun je ook wat werken aan het gebruik van hoofdletters (je begint er elke regel mee; 'Word' kan soms lastig zijn :)).

Dankje voor je reactie!

Die hoofdletters zijn niet bedoeld, mijn word doet dat automatisch, of ik ben te dom het weg te krijgen, en ik heb het uit word gekopieerd. :) Maar bedankt voor je reactie!