Vergeven
 

Ik spreek niet meer in haat
naar gisteren, laat mij kijken
en zoeken naar de woorden
die we in elke klank ontwijken

Ik zing de dagen mooi al
sprak waarheid enkel verdriet,
van verder weg herboren
nu er iemand is die ziet

Jij zal nooit kunnen begrijpen
dus verlies je onverwacht,
vergeef ik de dagen in alles
dat was, vergeven is kracht

De vorm en rijm is mooi maar verder straalt dit gedicht voor mij weinig uit. Ik lees het en dan is het zo van... hmmm. ja. Nou. volgende...

Dat is niet neerbuigend bedoeld, maar ik mis een gevoel of een kracht of iets dat blijft hangen.