twijfelen aan doorleven
 

Ik vroeg me iets af...

Een vriendin kwam van de week naar me toe die het best wel moeilijk heeft. En ze zei heb jij het ook wel eens dat je niks meer hebt om voor te leven. Dat je niks meer hebt om naar uit te kijken. Hebben jullie dat wel eens?! Ikzelf herken me er ook wel in.

nee dat ken ik niet........jullie hebben elkaar toch :)

Ik denk dat heel veel van de mensen die regelmatig op dit
forum komen dat wel herkennen/hebben (gehad) ed..

Ik heb dat een flinke tijd heel sterk gehad, en mja, wat kan ik
er nog meer over zeggen?

Voor mij is uiteindelijk duidelijk geworden dat zolang ik er geen
moeite voor doe, er ook inderdaad niks zal zijn wat voor mij de
moeite waard is om voor te leven en te blijven leven; ik ben de
enige die ervoor kan zorgen dat mijn leven gaat zoals ik het wil,
de waarde heeft die ik wil dat het heeft.

En ik ben dus ook de enige die de energie in de dingen die voor
mij het leven de moeite waard maken kan (en moet!) stoppen.

(En natuurlijk zijn er dingen die niet in mijn macht liggen om te
veranderen of te bereiken enz, maar de grootste drijfkracht en
energie om te willen leven zal toch uit mezelf moeten komen. :))

that's the spirit. (Y)

Het is heel simpel. Ja er is genoeg voor te leven. Als je je kut voelt, zie je dat alleen niet. Als je je goed voelt wel.

Zo heb ik het althans ervaren. Nu voel ik me goed, en heb ik veel dingen die ik relax vind, eerst voelde ik me kut en vond ik niks leuk (ook dingen die ik nu ineens wel (weer) cool vind).

Ja, ik ken het. Althans, ik ken het gevoel. Want op puur platonisch gebied weet ik dat ik nog altijd dingen heb waar ik later, als ik me beter voel, wel weer waarde aan zal hechten en waar ik later wel voor zou willen leven.

Eensheden (y)

Mooi gezegd..

Ik zie sowieso weinig dingen om voor te leven, of ik me nou slecht voel of niet
Het enige is ''later''
Want later, misschien is het later anders.

Ik herken het ook ja. Soms is het heel hevig bij mij, soms een stuk minder. Uiteindelijk kun je het zo goed maken als je zelf wilt. Als jij met een instelling van 0 door het leven gaat, lijkt er al snel niets meer aan. Als je er moeite voor doet er iets leuks van te maken en positief kunt blijven, zul je al veel sneller zien dat er altijd dingen blijven om voor te leven. Maar soms is het gewoon moeilijk om fijne dingen te zien als je je erg down voelt.

Ik denk dat iedereen dit gevoel wel herkent, volgens mij heeft ieder in zijn/haar leven wel een periode waarin het minder gaat en deze gedachte in je hoofd voorkomt.

nee

Hmm, ik herken het eigenlijk niet.

Natuurlijk vraag ik me de bekende filosofische getinte vragen wel eens af (Waarom leef ik? Wat is mijn doel? etc), maar ik ben nooit op de gedachte gekomen dat het leven zinloos is.

Het lijkt me op een bepaalde manier toch ook een vreemde gedachte, vooral omdat ik er zelf niet bekend mee ben, ondanks dat je wel eens verhalen om je heen hoort natuurlijk. Bovengenoemde argumenten zoals 'Natuurlijk heeft iedereen die gedachten als het wat slechter gaat...' verbazen me, omdat ik dan eerder begin te denken aan oplossing om ervoor te zorgen dat het beter gaat. Daarbij moet ik wel een kanttekening maken omdat ik nooit een depressie heb gehad. Misschien ben ik wel extreem optimistisch........

Ja, ik ken het wel. al begin ik steeds meer dingen te vinden, waarvoor ik wel zou willen leven. Al is het maar om anderen te vervelen. Iemand zei me eens dat ik niet zo moest zeiken. Toen nam ik dat op als je begrijpt me niet. Maar ik denk dat ik hem niet begreep. Ik ben er idd achter gekomen dat hoe minder ik zeik over de dingen die niet goed zijn hoe zonniger ik de dingen kan bekijken. Al is zonnig bij mij ook niet echt het juiste woord, maar ik kan het beter relativeren. En ik denk dat je dat ook moet vinden.

Soms zie ik het allemaal niet zo zitten en wil ik voor eeuwig in slaap vallen......




Maar de volgende ochtend blijkt het allemaal reuze mee te vallen :)

Ja, zo heb ik het ook wel vaker :)

Ook zo vaak, maar tegenwoordig steeds minder :) Dus ik ga er maar vanuit dat het gewoon aan de puberteit ligt/lag..

Volgens mij is het leven zinloos. Dus als het niet leuk is is er inderdaad geen reden om door te leven, behalve de wetenschap dat je je eigen geluk voor een groot deel in eigen handen hebt en dat de depressieve periode altijd weer over gaat.

Of je hebt gewoon niet zo goed erover nagedacht. :P
Nee maar serieus, wat is de zin van het leven?

Ik denk dat ieder mens hier wel eens last van heeft. Bij de ene duurt het langer dan bij de ander, daarnaast kan het in verbinden staan met bepaalde gebeurtenissen, maar ook met je leeftijd.

Wanneer de gedachten echt voor lange tijd je dag gaat bepalen, of je leven gaat 'overheersen' kun je er het beste met een arts of iemand die je vertrouwd over praten (mss iets voor je vriendin?)

Daarnaast...;
'Als het leven geen zin heeft, kun je er ook geen punt achter zetten.'

Denk daar maar eens over na ;)

Grtjs en sterkte voor haar!

Mooie!

OT: Zeker ken ik dat wel. Tot een jaar geleden ongeveer de vader van een vriend van me zelfmoord pleegde, en ik zag en zelf voelde hoeveel verdriet dat iemand kan doen. Niet dat ik hem veroordeel, hij had er goede redenen voor, en zijn gezin kan 1000-en-1 redenen verzinnen waarom.
Maar je doet een hoop mensen pijn, en als het goed is komt er na regen altijd zonneschijn. Ik leef al tijden in een klotperiode, maar geniet extra van de leuke dingen, zoals verjaardagen, een tvprogramma, een liedje etc.

Succes ermee

Flauw, gewoon een simpele woordspeling. Zoiets zou ik echt niet serieus kunnen nemen. Ik zou er juist geirriteerd door raken.

(Ontopic-mode)

Wat wel zo is, zoals je zelf al zegt Mizz-Unknown: Af en toe zijn er die momenten. En daarmee geef je zelf al aan dat er ook momenten zijn die wel mooi zijn. Als iemand een beetje 'down' is, wil hij of zij dat nog wel eens vergeten. Dat is het ergste wat je kan doen, want die mooie momenten zullen ook altijd weer terugkomen. Het leven heeft zijn up's en downs, daar leer je op den duur mee leven. Maar de leuke momenten komen altijd weer terug. Het lijkt soms zwaar, en soms geloof je niet dat het ooit weer goed zal komen, en dan krijg je snel dit soort gedachtes. Als je er echter aan toegeeft, zul je al die mooie momenten missen. Al het mooie wat je ooit nog mee zult maken. Leef daar naartoe! Die mooie momenten.

Oh, wat poetisch, maar o, zo waar.
Al heeft het wel een tijdje geduurt voordat ik het zelf begreep.

Ik ken het wel. Soms is het gewoon een opwelling. Maar als je serieus een leven hebt waarin je je niet gelukkig voelt moet je daar wat aan doen. Dat heb ik ook gedaan. Verwacht ook niet dat je gelijk wat vindt. In 3 jaar tijd ben ik gegaan van veel nepvrienden en nergens zin in hebben en nooit het huis uitgaan naar een tijd waarin ik plaatsen heb waar ik me thuis voel en waar ik gewoon mezelf kan zijn en bijna elke avond weg zijn.

Kortom, als je je eens kut voelt is dat natuurlijk geen probleem. Als je een kutleven hebt is dat nog niet eens zo'n probleem. Het wordt pas een probleem wanneer je daar niets aan probeert te doen. Ik vind trouwens dat als het alleen maar af en toe is, dat je niets hebt om je zorgen over te maken; dat heeft iedereen wel eens.

Dat merk ik ja...

Wat de rest betreft; er valt niet zoveel over te discusseren. Zoals Accda en de Munnik al eens zongen: Het leven is wat je gebeurd, terwilj je and're plannen maakt.

Je moet het leven niet plannen, over de zin van het leven nadenken schiet eveneens heel weinig op. Misschien is er geen zin, maar je moet je eigen ingeving erin verwerken. Genoeg op je gevoel afgaan helpt het leven dikwijls makkelijker te maken.


Succes!

Alleen kunnen zij niet oordelen hoe een/het 'leven' voor iemand kan zijn.
Laat die songtekst maar autobiografisch zijn, en schrijf die van jezelf, met eigen woorden.

Nee, ik herken het niet in mezelf, maar wel bij mijn broertje. Hij heeft zo goed als geen echte vrienden gehad, heeft nauwelijks tot geen sociale contacten - gemiddeld een keer per week een kort gesprek met mij en gemiddeld een paar keer per jaar een echt goed gesprek met mijn ouders-,en van een gesprek met een meid, laat staan relatie is al helemaal iets waar hij alleen maar van kan dromen. En een teruggetrokken leventje op zijn kamer duurt ook al een paar jaar.

Zou je dan graag zo lang mogelijk leven? Nee, natuurlijk niet. Hij loopt dan ook altijd te zeiken dat ie zichzelf van kant gaat maken. Maar dat zie ik hem zo gauw niet doen.

Mensen die altijd lopen te zaniken dat ze zelfmoord plegen, omdat het leven voor hen geen nut heeft ofzo, zijn de grootste zeikers/praatjesmaker die ik me kan bedenken.

you've gotta fight, for your own right to ppaaaaaaarrtttttttyyyy :o :D

Misschien moet je daar eens anders tegenaan kijken. Het kan overkomen als een zeikerd, maar het kan ook een schreeuw om hulp zijn. Dat is bijna net zo ernstig, en dan kan je nog van 'geluk' spreken dat zij die hulp ook eigenlijk wel willen. Mensen die niks zeggen en het uiteindelijk doen geven je meer boosheid dan deze mensen.

Overig is zo'n schreeuw om hulp niet alleen uit aandacht, en je moet eens weten hoeveel van deze 'praatjesmakers' het uiteiendelijk ook gewoon doen...

Zonde dat zij bestempelt worden met aandacht vrager of iets dergelijks. Wanneer we ze gewoon serieus nemen, en naar ze willen luisteren zou het al een hoop schelen.

Grtjs.

Jou zou ik helemaal niet serieus nemen.