Jouw liefde is windstil, mijn angst.
 

En de passaat werd een passant,
- een kille weliswaar, maar niet
zo woest als ooit eens was. -

En met zware voeten in t zand
doen wij – ik- ons best te ademen,
nu de storm uit mijn hart wegwaait.

O liefste, ik val - neem mijn hand -
zonder de chaos ben ik open voor jou,
maar toch te kalm. Zo leeg.

Ik, ongelovige, bid: grijp mijn hand.
‘K val in een dal, dus hemel me op!
Hoe hoger ik kom, hoe harder 't waait.

óf als laatste zin:

Ik wil altijd omhoog, waar 't nog waait.

?

Het heeft iets!
maar ik heb het gevoel dat het niet af is...

Ja, voor mijn gevoel is 't ook nog niet af. Niet alleen omdat je nog twijfelt bij de laatste zin(ik vind trouwens Hoe hoger ik kom, hoe harder 't waait mooier klinken), maar ook bij de rest van het gedicht. Ik heb veel betere van je gelezen! :)