[verhaal] Bus
vooral kritiek over oe ik dingen veranderen kan. Het gaat nog niet eens zozeer over het onderwerp...meer over de stijl etc
Mijn ogen volgen de witte strepen van de weg. Ze vervliegen in hetzelfde tempo als waarin je naam door mijn hoofd gaat. Ik kijk opzij, aan de andere kant van het gangpad zit een meisje. Ze strijkt steeds met haar vingers de haren van haar voorhoofd. Ze vallen steeds weer terug. Ik glimlach. Plotseling kijkt ze opzij. Ik laat mijn blik langzaam en nonchalant door de bus gaan alsof ik niet naar haar keek. Als mijn ogen de witte strepen op het asfalt weer zien komt je naam terug in mijn hoofd. Ik vind het fijn om aan je te denken. Eigenlijk ben je niet eens zo leuk. Ik mag je zelfs niet. Maar dat is geen probleem. Ik wil je niet eens. Ik wil je wel. Ik wil je om te laten zien dat ik je waard ben. Om zo de wereld te laten zien dat ik er best mag zijn. Alsof de wereld daarom geeft. De bus mindert vaart. Ik kijk opzij om te zien of het meisje zal uitstappen. Ze beweegt even maar blijft zitten. Mensen komen de bus in. Ik kijk snel naar buiten om ze niet te hoeven aankijken. Ik weet nooit hoe ik moet kijken. Ik probeer mijn tas voorzichtig en onmerkbaar opzij te schuiven zodat niemand naast me komt zitten. De bus trekt weer op. Ik durf weer gewoon te kijken. Voor me is jongen komen zitten. Natuurlijk niet naast mij. Zijn zwarte haar glimt van de gel. Een plukje steekt recht omhoog. Ik kijk weer naar buiten. Met schrik bemerk ik dat we bijna bij mijn halte zijn. Er komt een vreemd geluid uit mijn mond. Voorzichtig kijk ik of iemand het gehoord heeft. Ik druk op het rode knopje. De letters zijn weggesleten. De bus mindert vaart en ik sta op. Ik leun naar achter. Als de bus stopt schiet mijn been naar voren waardoor ik struikel. Mijn tas schiet langs een arm. Ik mompel een excuus en stap gauw de bus uit. Een frisse wind waait door mijn haren. Terwijl ik de bus hoor wegrijden komt je naam weer in mij hoofd terug.
|
