Depressie
 

Zijn als de mens
vereeuwig ik mijn grens
mijn onzekerheid overwint mij
want ik ben niet vrij
het zijn van zelf is nooit verhoord
ik word gezien als gestoord
geen reden van bestaan
is mijn nog te ver gegaan
geen doel om te zeggen
om mij bij neer te leggen
het zijn van verdwaald
heeft mijn zekerheid gedaald
het voelen van de zonne schijn
zal niet eeuwig zijn
het dalen en stijgen
zal zich eeuwig voor mij zwijgen
geheimen van eigen waarde
opgekropt in deze aarde
zielen niet voor mij te beschikken
nemen mij in waardoor ze stikken
geen leven is meer normaal
in het over geheven levens taal
van verdwaling en eenzaamheid
opgekropt in het beleid

'Tis een ingewikkeld gedicht, en ik ben een beetje in dubio over wat je er mee wil zeggen (behalve dan dat je je niet zo vrolijk voelt)

Wat ik me afvraag is waar ligt die grens?

Mik

Nou mijn grens is om niet anders te doen dan ik ben, en me niet Om laat praten dat, dat niet mogelijk is. Want in deze tijd wil men steeds meer erbij horen en ik vind dat, degrerend is voor jezelf als persoon om jezelf te verlagen naar die level. En ik heb te veel trots om het zover te laten komen.
Ik hoop dat je het nu better begrijpt.

Jesse

up!

En dit is toch weer zo'n vreemde actie. Waarom heb je dit in redesnaam gepost?

Hou op met dat ge-up aub :o