[verhaal] onzekerheid
 

ik moet voor school een verhaal over een onzeker meisje te schrijven. Ik ben zelf vrij zeker dus vind het moeilijk om me in te leven. Ik heb al een klein stukje geschreven en daar in geprobeerd allerlei onzekerheden die ik had/heb in te verwerken. graag kritiek op alles :)

het verhaal..is misschien wel handig :bloos:

Ik zie de school al. De kantine met de grote hoge ramen. Alle tafeltjes zijn leeg. Er komen drie jongens aan. Ze lopen op dezelfde stoep, dus ik zal ze straks passeren. Door mijn hoofd gaan de woorden die ik zal zeggen. Ze lopen rustig voorbij. Roepen, zeggen, mompelen niks. En ik heb voor niks een prachtig weerwoord verzonnen. Ik loop het schoolplein op. Zijn scooter staat er niet. Mijn laatste stappen voor de deur zijn altijd traag. In die extra seconden probeer ik me te spiegelen in het matte glas van de deur. Ik ben niet onzeker. Ik hou gewoon van zekerheid. Een warme stroom lucht komt me tegemoet als ik de deur open doe. Op de gang twijfel ik even. Het toilet met de spiegel of de kantine? Ik kies vandaag voor de kantine. Er is niemand. Ik bedenk waar ik het beste kan gaan zitten. Uiteindelijk kies ik een plekje met mijn rug naar de straat. Ik kan uit de hoeken van mijn ogen nog wel het rookhok zien. Hem zien. De rook-hem niet de scooter-hem. Ik heb altijd een aantal hemmen en hijen. Ik hou van grote keus. Maar heb geen keus.

Ik bekijk graag mensen. Nou ja, dat denk ik als ik in een lege kantine zit. Maar nu die kantine langzamerhand vol begint te stromen weet ik niet waar ik mijn blikken moet plaatsen. Stom ik had niet tegenover de deur moeten gaan zitten. Morgen aan denken. Daar komt hij. Ik rommel ijverig in mij tas. ‘Hey’ klinkt zij stem ongeïnteresseerd en hij komt aan de tafel zitten. ‘Hey’ klinkt mijn stem verrast ‘ik had je niet gezien’. Huichelaar. Er valt een stilte. Ik rommel nog eventjes door in mijn tas. Dan rist ik hem dicht en gooi hem op de grond. ‘Leuk weekend gehad’ vraag ik vriendelijk. Hij mompelt iets van een ja. Dan is het weer stil. Buiten zie ik Janita lopen. Opgelucht haal ik adem. Janita praat wel. Ik luister liever.

Als ze binnen is reageert ze nauwelijks op mij goedemorgen. Het is even stil. Dan informeert ze naar zijn weekend. Hij begint uitgebreid te vertellen. Aan haar wel.

t kan veel en veel onzekerder;)

Leef je in alsof het een toneel is. Zorg dat er veel blunders komen en dat ze veel nadenkt en stil is. Ze denkt veel over hoe en wat ze gaat zeggen en dat ze zich achteraf nog bedenkt. En die shit;) Laat er stom giechelen/ rood worden, waardoor hij haar verbaasd aankijkt...

En noem maar op..

+
Liever wat minder telegramstijl, eventueel stotteren en graag een kleurrijkere beschrijving.

:cool:

Grim