Zielug verhaal
 

Ik lag op bed, met rode betraande ogen. Ik huilde. Maar niemand die mij hoorde. Er ging van alles door mijn hoofd. Het waren allemaal flitsen. Ik pakte mijn mobieltje. Maar ik kon me niet concentreren. Ik drukte op een paar knoppen. Ik belde iemand. Ik hoorde aan de andere kant van de lijn stemmen. Maar het maakte mij niks uit. Ik zakte weer in elkaar. Hoe kon dat gebeuren. Dit is een nachtmerrie. Ik belde nog een keer. Ik wist niet wie. Totdat ik aan de andere kant van de lijn een bekende stem hoorde. Het was de stem van… nee… ik kon het me niet meer herinneren…. Ik bracht de telefoon naar mijn oor. En ik huilde en schreeuwde help. Ik wist niet meer wat er toen gebeurde. Maar ik hoorde opeens piep…piep. De verbinding was verbroken. Ik zakte in elkaar en viel op de grond. Wat moest ik doen. Er spookte van alles door mijn hoofd… Maar ik kon niet meer helder denken. Ring….Ring… Ik hoorde de deurbel, ik probeerde op te staan, maar ik zakte meteen weer in elkaar. Er werd nog een keer paar keer gebeld. Ik probeerde te schreeuwen maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik wou maar 1 ding, ook dood. Maar meteen werd ik boos op mijzelf, zo mocht ik niet denken, dat wilden ze vast niet. Ik hoorde de achterdeur opengaan. Er liep iemand naar binnen. Hij rende. Ik was bang. Wat ging hij doen. Ik hoorde iemand de trap oprennen. Hij riep, mijn naam. Hij klonk buiten adem. Ik wou schreeuwen, maar in plaats daarvan riep ik; “ik zit hier”. Mijn stem klonk zwak. Maar gelukkig werkte het. De voetstappen kwamen naar mijn kamer toe. De deur vloog open. Hij zei: “Nancy, wat is er….”. Zijn stem klonk bezorgd. Ik probeerde te praten, maar het enige wat ik kon zeggen was: Maikel.. Het was de stille jongen uit mijn klas. Waar ik al een tijd verliefd op was. Hij kwam naast me zitten en hield mij vast. Ik vond het fijn. We zaten daar een half uur. Toen opeens de deurbel ging. We liepen naar beneden en met rood betraande ogen deed ik deur open. Daar stond de politie. Ik schreeuwde en wou naar buiten rennen. Maar de agenten hielden me tegen. Ze zeiden dat ik misschien beter even kon gaan zitten. En zo liepen we naar de huiskamer. Ik plofte op de bank neer en Maikel kwam naast me zitten. De agenten begonnen over mijn ouders. Ze waren op vakantie geweest zei ik, naar New York, voor werk. Ze zeiden dat het vliegtuig een ongeluk had gehad, het was neergestort. Ik weet niet meer wat ze verder zeiden, het klonk zo ver weg. Ik voelde me van binnen leeg en eenzaam… Ze zeiden, dat ik hier niet kon blijven wonen, ik moest naar iemand anders. Naar familie. Maar dat zouden ze later regelen nu moest ik maar naar een goede vriendin. Maikel zei tegen de agenten, dat mijn beste vriendin July was. En hij belde haar op. Na een paar minuten, was het rond en ging Maikel mijn tas maar pakken.
“Ga je mee?” Hoorde ik ergens in de verte. Waarom zou ik er heen gaan, waarom kon ik niet hier blijven. “Ik ga niet mee!” Schreeuwde ik. En ik griste de tas uit Maikel zijn handen en ik rende naar buiten. Ik ging naar links, het poortje in, rechts… Ik hoorde de stem van Maikel. Hijgend riep hij; “Kom nou terug Nancy!” Maar ik wou niet terug en ik rende door. “Nee, stop! Nancy niet doen. Kom Terug!” “Riep Maikel. Maar ik hoorde het niet… of ik wou het niet horen. Ik rende door. Ik hoorde allemaal toeters en daarna voelde ik een klap….Bam! Ik voelde alleen maar pijn overal. Ik wou schreeuwen. Maar er zat een brok in mijn keel. Ik zakte in elkaar, tegen de ijskoude grond.
“Nancy…” hoorde ik zachtjes. “Nancy.. word wakker!” Ik herkende de stem, het was die van Maikel. Er ging van alles door mijn hoofd heen. Ik wou heel veel zeggen, maar ik kon alleen maar “Maikel” uitbrengen. “Nancy! Je bent eindelijk wakker.” En hij pakte mijn hand vast. Ik opende mijn ogen, ik keek rond en zag alles wit. Ik stamelde; “Waar ben ik, Maikel?” “Je bent in het ziekenhuis, al een week. Je bent tegen een auto opgerend. Je hebt in coma gelegen. Zal ik even de zuster roepen dat je wakker bent?” Ik probeerde mij het ongeluk te herinneren. Maar ik voelde alleen hoofdpijn, hele erge hoofdpijn. Daar kwam de zuster al aan lopen. Ze vertelde me, dat ik een hersenschudding had, en dat mijn ribben gekneusd waren. Maar verder was ik er goed vanaf gekomen zei ze. Ik zou met 3 weken al het ziekenhuis uit mogen. Ik was hier wel opgelucht over. Maar ze wouden eerst nog wat tests doen. Dat zouden ze om 3 uur vanmiddag doen. Ik vond het best.
“Maikel, waarom ben je bij me gebleven?” Eerst zei hij niks. “Anders lag je hier alleen.” Maar zijn stem klonk niet echt overtuigend. Ik zeurde er maar niet over door, want ik hat knallende hoofdpijn. “Nancy..?” Zei Maikel vragend. “Ja, wat is er?” “Moet ik nog familie voor je bellen?” Vroeg hij zachtjes. “Dat is lief van je, maar ik heb eigenlijk maar 1 tante, en die heb ik al in geen jaren gezien.” Zei ik verdrietig. “O, nou dan zal ik haar adres wel zoeken, hoe heet ze?” Zei hij. Ik dicteerde haar naam, en daarna ging hij weg. Ik dacht nog even aan hem, wat was hij toch lief.. Maar al gauw kreeg ik weer hoofdpijn. Misschien moest ik maar gaan slapen. “Nancy… Nancy Springer?” Hoorde ik. Ik schrok wakker en keek om me heen. Ik keek in het gezicht van de zuster. “Uh, hallo.” “Hoi Nancy, ik ga even wat onderzoeken doen.” En ze begon meteen. Ik vertelde haar dat ik veel hoofdpijn had, maar dat mijn ribben wel mee vielen. “Heb je ook pijn in je benen? Want je hebt je enkel gekneusd.” Vroeg ze. “Nee…” En ik schrok, ik voelde niks, ik voelde mijn benen niet. Ik raakte in paniek. Wat nu? “Ik heb genoeg informatie, ik laat even een arts komen voor je benen.” En ze liep de kamer uit. Na zo’n 10 minuten kwam er een arts binnen lopen. Hij deed allemaal dingen met mijn benen, maar ik voelde niks. “Nancy, ik heb niet zo’n leuk nieuws voor je… Je onderlichaam is totaal verlamd.” Ik verkeerde in shock. Nu had mijn leven geen zin meer. Als ik niet kon lopen, fietsen, dansen of autorijden. Ik kon helemaal niks meer. En ik barste in tranen uit. De volgende dag werd ik wakker, met rood omrande, betraande ogen. Ik had heel veel hoofdpijn. Ik zag dat er op mijn kastje een ontbijt stond. Maar ik had geen trek. Dus nam ik alleen 1 cracker met kaas.

Hoe moest ik nou verder dan? Ik zou niet meer kunnen lopen en ik heb geen ouders meer. Ik heb geen familie en bijna geen vrienden. Alleen een tante in Engeland, die ik ook nauwelijks ken. En wat moest ik daar dan, in Engeland? Ik kan niks, niet lopen. Ik zou haar hulp de hele dag nodig hebben. Maar hier, Slootmeer, in Nederland.. Hier heb ik ook niks. Ik heb een vriendin, July, en een goede vriend, Maikel. Maar daar zou ik ook niet kunnen blijven. Ik wist het gewoon even niet meer. Ik heb mijn ouders verloren, en ik kan nooit meer lopen.
Al die gedachtes door mijn hoofd. Ik kreeg er hoofdpijn van. Ik moet niet teveel piekeren, maar gewoon rusten.

Na een week in het ziekenhuis was ik aardig opgeknapt. Mijn hoofdpijn was al veel minder geworden en mijn ribben waren ook weer helemaal goed. Mijn enkel was ook niet meer opgezwollen. Allemaal goede dingen. Maar mijn benen voelde ik nog steeds niet. Ik zou eerst een week moeten revalideren en dan moest ik naar mijn tante toe. Maikel kwam nog steeds elke dag na schooltijd langs. We praatten veel, wat ik fijn vond. Hij was in die korte tijd een goede vriend geworden, en ik zag er tegenop om hem straks te verlaten. Ook July was een keer langs gekomen, maar verder lag ik hier in mijn eentje.

Ik voelde iets, ik voelde een tinteling, in mijn benen. Ik drukte op de rode knop boven mijn bed. Er kwam meteen een verpleegkundige aan. ‘Ja, Nancy, wat is er? Wil je wat drinken?’ Vroeg de zuster. ‘Ik.. ik voel iets in mijn benen.’ Stamelde ik.
Na een half uur onderzoeken te hebben gehad, waren de artsen tot de conclusie gekomen dat mijn gevoel in mijn benen weer helemaal terug zou komen. Ik zou binnen een maand weer kunnen lopen. Ik voelde me weer gelukkig. Ik zou weer alles kunnen! Het duurde alleen nog iets langer voordat ik naar mijn tante kon, want ik moest eerst helemaal gerevalideerd zijn. Tot die tijd kwam mijn tante naar Nederland, in het huis van mijn ouders en zou ze voor mij zorgen.
Ik belde Maikel meteen op. ‘Met Maikel ter Loo.’ Klonk het aan de andere kant van de lijn. Ik vertelde hem meteen het goede nieuws, en hij beloofde dat hij meteen zou komen.

Sorry, het ziet er niet leesbaar uit.

Ten eerste staan er veel te lange stukken achter elkaar. Druk eens wat vaker op [enter], dat leest fijner. Misschien nog éen of twee witregels hier en daar.

Ten tweede (voordat iemand anders het zegt) getallen onder de twintig voluit.

Ten derde: teveel gebeurtenissen die zich te snel achter elkaar opvolgen.

Ik ben niet verder gekomen dan het begin. Het begin is nogal vaag, maar dat zal wel omdat ze zich vaag voelt? Stop daar wat meer gevoel in, zodat het duidelijk is dat ze in de war is.

Misschien lees ik hem dan wel

[edit] verander die u even in een i.

Slecht. Sorry dat ik het zo hard zeg, maar dat was het eerste wat in mij opkwam. Zotje heeft al gezegt waarom, ik kan dit gewoon niet lezen.

Owkee. Mag ik vragen hoe lang je al schrijft? Je snapt waarschijnlijk al waar ik heen wil.

Ik heb nog een paar dingen toe te voegen aan Zotje:

Veel te korte zinnen: Ik loop. Naar de kamer. Ik draai de klink om. Wie zou er achter de deur zijn.
Dit klinkt alsof er een klein kind tegen iemand praat en in korte zinnen duidelijk maakt wat er gebeurd is. Maar jij bent 14 dus kan je normale zinnen formuleren lijkt mij.

Je gebruikt meerdere malen het woord wou, of wouden. Volgens mij is dit spreektaal en geen goed Nederlands. Ik wil, is het. En ik wilde of zij wilden.

Verder haar ouders belde op, maar ze zijn wel dood? Hoe kan dat?

Daarbij komt ook nog dat ik de namen dom vind. Maar dat is gewoon mijn mening over het gebruik van Amerikaanse namen in het algemeen.

Daarbuiten is het idee van het verhaal ook niet sterk. Wie raakt er nou verlamd en is het binnen de kortste keren weer niet? Het lijkt wel een soap. Het is nogal fantasieloos.

Ik heb zo het idee dat je nog heel veel moet leren voordat je een goed verhaal wil produceren en dat klinkt hard, maar het leren van met kritiek omgaan is ook erg belangrijk, wil je verder komen.

Het enige zielige aan dit verhaal is de manier hoe het opgebouwd is. Gebruik eens wat meer [enter] [spatie] [komma] en minder [punt]. De zinnen zijn echt in telegramstijl geschreven, waardoor het niet tof is om te lezen. Zie verder het commentaar boven mij.

Grim

Iets teveel ellende in 1 stukje.

Verder ben ik het grotendeels eens met bovenstaande kritieken...

Blijven oefenen...

Bedankt voor jullie kritiek.. Mijn verhaal is dus slecht...
Ik heb het verhaal vaak alleen aan vrienden laten lezen en die vonden het super..
Nou zie je maar weer dat dat niet altijd goed is.. de mening van je vrienden..
Bedankt, en ik kijk wat ik ermee kan.

Ik lag op bed, met rode betraande ogen. Ik huilde, maar niemand die mij hoorde. Er ging van alles door mijn hoofd. Het waren allemaal flitsen. Ik pakte mijn mobieltje, maar ik kon me niet concentreren. Ik drukte op een paar knoppen en ik belde iemand. Ik hoorde aan de andere kant van de lijn stemmen, maar het maakte mij niks uit. Ik zakte weer in elkaar, hoe kon dat gebeuren. Dit is echt een nachtmerrie! Ik belde nog een keer, ik wist niet wie. Totdat ik aan de andere kant van de lijn een bekende stem hoorde. Het was de stem van… nee… ik kon het me niet meer herinneren…. Ik bracht de telefoon naar mijn oor, ik huilde en schreeuwde help. Ik wist niet meer wat er toen gebeurde. Maar ik hoorde opeens piep…piep. De verbinding was verbroken. Ik zakte in elkaar en viel op de grond, wat moest ik doen? Er spookte van alles door mijn hoofd… Maar ik kon niet meer helder denken.

Ring….Ring… Ik hoorde de deurbel, ik probeerde op te staan, maar ik zakte meteen weer in elkaar. Er werd nog een keer paar keer gebeld. Ik probeerde te schreeuwen maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik wou maar 1 ding, ook dood. Maar meteen werd ik boos op mijzelf, zo mocht ik niet denken, dat wilden ze vast niet. Ik hoorde de achterdeur opengaan en er liep iemand naar binnen, hij rende. Ik was bang, wat ging hij doen? Ik hoorde iemand de trap oprennen. Hij riep, mijn naam, hij klonk buiten adem. Ik wou schreeuwen, maar in plaats daarvan riep ik; “ik zit hier”. Mijn stem klonk zwak, maar gelukkig werkte het.

De voetstappen kwamen naar mijn kamer toe en mijn deur vloog open. Hij zei: “Nancy, wat is er….”. Zijn stem klonk bezorgd. Ik probeerde te praten, maar het enige wat ik kon zeggen was: “Maikel..” Het was de stille jongen uit mijn klas waar ik al een tijd verliefd op was. Hij kwam naast me zitten en hield mij vast. Ik vond het fijn, heel fijn, we zaten daar een half uur, toen opeens de deurbel ging. We liepen naar beneden en met rood betraande ogen deed ik deur open. Daar stond de politie. Ik schreeuwde en wilde naar buiten rennen. Maar de agenten hielden me tegen. Ze zeiden dat ik misschien beter even kon gaan zitten. En zo liepen we naar de huiskamer. Ik plofte op de bank neer en Maikel kwam naast me zitten. De agenten begonnen over mijn ouders. Ze waren op vakantie geweest zei ik, naar New York, voor werk. Maikel sloeg een arm om me heen. Ze zeiden dat het vliegtuig een ongeluk had gehad, het was neergestort. Ik weet niet meer wat ze verder zeiden, het klonk zo ver weg. Ik voelde me van binnen leeg en eenzaam… Ze zeiden, dat ik hier niet kon blijven wonen, ik moest naar iemand anders, naar familie. Maar dat zouden ze later regelen nu moest ik maar naar een goede vriendin. Maikel zei tegen de agenten, dat mijn beste vriendin July was. En hij belde haar op. Na een paar minuten was het rond en ging Maikel mijn tas maar pakken.

Je moet eigenlijk (weet ik uit ervaring) niet uitgaan van de mening van je vrienden. Meestal willen/kunnen zij niet kritisch naar jouw verhaal kijken. Ze durven geen kritiek te geven. Tenzij ze veel verstand hebben van schrijven/literatuur kan je denk ik wat met hun mening.

Ik heb hem niet helemaal gelezen, zag wel gelijk weer een punt van kritiek. Zet nooit: Ring ring de telefoon gaat, AAAAAAH ik gilde of Bam de deur sloeg dicht. Geluiden hoef je niet te verwoorden door de klank doormiddel van letters duidelijk te maken. Ik bedoel: Schrijf gewoon dat deur hard dichtviel, maar geen BAM.

Vat je. Verder, ik denk niet dat dit verhaal echt te redden valt. Ik denk dat je beter een nieuw verhaal kan schrijven, lettend op de bovenstaande kritiek, want dit is gewoon geen goed verhaal en dat blijft het doordat het niveau gewoon te laag is. Die kan je niet zomaar aanpassen door een paar fouten eruit te skippen. Probeer het gewoon opnieuw. Volgende keer beter.

nou, voor iemand van 14 vind ik dat je leuk kan schrijven... maar soms ben je wat onduidelijk... je schrijft nogal vaak ´ze´, maar het is me dan totaal onduidelijk naar wie je verwijst... daarnaast gebeurd er te veel achter elkaar.. het is een verhaaltje dat te veel op toen en toen en toen lijkt... met de tips van anderen lukt het je vast wel om nieuw verhaal te schrijven dat wel leesbaar is(y) veel succes verder:)

Mwah Duivelaartje is ook 14 en als je ziet wat ik rond die leeftijd schreef :o

duivelaartje? :rolleyes: haar vind ik nou echt saai en suffig voor een meisje van 14:(

Dat kan zijn, maar de kwaliteit blijft daarbuiten toch echt vele malen beter.

blablabla... maar je kunt je kritiek wel wat tactvoller brengen vind ik(y)

Agree, tactloosheid is aan mij besteed.

mijn werken van vorig jaar zijn niet echt zo tof maar met deze
was ik toch echt 14. Mijn vakantie heeft me gedwongen het pas op mijn 15e te posten.

De kwaliteit van dit verhaal is niet goed als je kijkt naar de kwaliteit van de meeste verhalen van hier. Veel veertienjarigen kunnen zoals dit verhaal schrijven. Misschien is het goed voor een veertienjarige, wij vinden het niet mooi dus zeggen we dat. Tactvol of niet. Beter recht voor je raap dan er omheen draaien. Ik vind het niks. Punt.

De titel alleen al maakt het slecht. 'Zielug verhaal.'
Je bepaalt meteen voor mensen hoe het verhaal moet zijn. Het is zielig en daar heb jij je maar aan het houden. Daarnaast de spelling. Als je hier post, mag je minstens je titel op een normale manier spellen in plaats van een breezermanier.

Ik was gister niet zo lief nee, maar ik blijf toch bij mijn standpunt dat je op die leeftijd al veel beter kunt schrijven. Ik vind roosieh zelfs beter en die is 13.

Gaat het er nu echt om wie op welke leeftijd het beste kon schrijven? Jezusmina, wat een (n)-forum vind ik dit geworden. Wees blij met nieuw-ontwikkelend schrijverstalent ipv altijd dezelfde eentonige groep.

@ afrutado: Het is hier redelijk normaal dat je eerste verhaal geweldig afgekraakt wordt, dat gebeurde mij ook toen ik hier voor het eerst postte. Maar aan de meeste kritiek heb je vast wel iets. Laat je niet afschrikken en schrijf / post rustig verder. :)

:)
Over vier nachtjes veertien.

Humz... mijn eerste verhaal werd inderdaad ook de grond ingeboord :| .
Maar daar heb ik me gewoon maar niet te veel van aangetrokken.

Precies, jij bent door gegaan en er komen nu wel mooiere dingen uitgerold. Dus Afrutado, het feit dat ik het slecht vind is niet het feit dat je niets meer hoeft te posten. Je leert van kritieken, dus probeer iets nieuws en laat het lezen. Zo leer je. Groetjes.

mmm, mja, veel schrijvers (schrijfsters) haken af na het eerste verhaal hier, omdat het nogal hard de grond in wordt geboord. ik weet dat het moeilijk is om zoveel kritiek te vangen, was ook zeker met mijn eerste paar stukken, die gingen keihard de grond in.

Mja, nu lach ik erom en besef dat 'ze' gelijk hebben. Gewoon door blijven schrijven, met veel oefenen kom je een eind!

Grim

Misschien moeten jullie eens openstaan voor andere mensen dan de normale gang die hier rondhobbelt. Niet iedereen is zo perfect als jullie geweldige schrijfstijl, helaas. Je kan je iets toegankelijker opstellen, al is het natuurlijk vreselijk moeilijk.

Oké, nu lok je me ook uit :D werkelijk waar, het was grappig je bericht te lezen, maar ik zal iets genuanceerder reageren dan alleen maar met een vrolijk lachend gezichtje.

Misschien moeten jullie eens openstaan voor andere mensen dan de normale gang die hier rondhobbelt.

Lieve schat, als wij niet open zouden staan voor nieuwe mensen/verhalen had dit verhaal veel minder (goede) kritiek gehad. Jouw stukjes hadden geen kritiek gehad en het mijne vanaf het begin ook niet. Dus alsjeblieft, zeg niet dat 'wij' niet openstaan voor nieuwe dingen. Je ziet hier toch posts van 'de normale gang'?

Waarom praat je sowieso over een 'jullie' en over een 'gang'?
We zijn geen groep die iedere dag PM's rondstuurt om bepaalde mensen te bekritiseren, hoor.
Mocht dit wel zo zijn, dan hoor ik niet bij de gang...
Verder voel ik niet speciaal een verbondenheid met de mensen die hier al vanaf het jaar nul komen hoor :)
Sommige 'nieuwere' mensen zijn hier ook perfect geaccepteerd hoor, het ligt denk ik aan het feit dat ze kritiek kunnen accepteren. Laat ik Roosieh als tof voorbeeld nemen (Y).


Niet iedereen is zo perfect als jullie geweldige schrijfstijl, helaas.
Dat blijkt maar weer. Hoe wil je mensen met schrijfstijlen vergelijken?

Even serieus, een verhaal is nooit perfect. Natuurlijk proberen we het zo goed mogelijk te doen, tuurlijk zijn er altijd punten van kritiek. Dit forum is om te leren, er zijn maar weinig echt goede mensen. En excuseer 'ons' als 'wij' geen fluweelzachte kritiek geven, maar de waarheid is immer hard :)

Je kan je iets toegankelijker opstellen, al is het natuurlijk vreselijk moeilijk.

Ach, een drempel stellen is op zich niet verkeerd hoor. Anders krijgen we ondingen als 'het 3 woorden verhaal' of 'SuP3RGeIlUhhh VerhAAltjoEWWwW'. Wil men dat? Neen, niemand zit daar op te wachten. Zulke dingen doe je maar op verhalenfora waar het mag, bij voorkeur fancy. Ik mag het meeste van dat tuig toch al niet :p

Grim

Wat jij wilt :nono:
Misschien handig om het woordenboek te pakken en 'mening' en 'kritiek' op te zoeken.

Pff, dit gaat niet om schrijfstijl. Dit gaat er gewoon om dat ik (en ik spreek niet alleen voor mezelf) het slecht vind. Mag ik toch zeggen. Ok misschien ben ik niet aardig nee, maar ik vind het gewoon echt heel slecht. Ja ik ben ook ergens begonnen, maar ik heb dan ook ladingen kritiek over me heen gehad. De kunst is om er wat mee te doen en als zij sterk in haar schoenen staat en er wat mee wil, dan moet ze a even mijn pm beantwoorden b het niet al te hard opvatten (het is immers niet persoonlijk) en er gewoon wat mee doen.

ik vind dat de ts wel een spannende manier van schrijven heeft... er zit een opbouw in... maar voor de rest rammelt het aan alle kanten natuurlijk.. en natuurlijk mag je het slecht vinden en mag je dat ook zeggen(y) Want je kunt veel leren van kritiek(y) maar het is niet leuk om alleen negatieve reacties te lezen! Je bracht het tactloos en dat stoorde me! Daarnaast is het ook leuk om te horen wat je wel goed is aan je verhaal! En het is prettig om te weten wat je wel goed kan en wat je sterkste punten zijn... dus daarom stel ik voor dat alle leden die reageren op een verhaal niet alleen in hun posts schrijven wat ze slecht vinden, maar ook om op te schrijven wat ze goed vinden aan het verhaal

...En wat als men nou niets goed vindt aan het verhaal?

Dan is men pessimistisch.

Het is maar net hoe je het bekijkt. Het verhaal hoeft helemaal niet slecht te zijn, het is maar net hoe je het verpakt. Het probleem is dat het hier gewoon slecht verpakt is.
Het is niet leesbaar, en leesbaar is vereiste nummero Uno.

Maar hoedanook vind ik het altijd goed als iemand het probeert. Het is een beetje jammer als je de eerste keer meteen de grond in wordt geboord, maar zo is het leven. Je kan wel aardig proberen te doen, maar daar komt die persoon niet verder mee.

nouja, er is altijd wel iets te vinden wat wel goed is :rolleyes:

Je gebruikt wat veel lelijke zinsconstructies. Een alinea indeling en goed gebruik van komma's is mijn tip aan jou :)

Ik denk dat Spanisch Rose meer bedoelt van dat er verschil is tussen 'ik vind dit verhaal niks, sorry' en 'mag ik vragen hoe oud je bent?' Ik zie dat als vijandig, in de zin van: je bent nog veels te jong om iets serieus te schrijven oid. En van 'Roosieh van 13 vind ik nog beter schrijven!' Nee dan voel je je welkom op zo'n forum! (y) Of links zetten van eigen verhalen in de zin van: 'kijk eens wat ik toen al kon...?' Mja. (No hard feelings, overigens.)

En iets van een 'gang' zie ik ook wel. Altijd dezelfde mensen die (vaak) positie(f)(ver) op elkaar reageren dan op 'vreemden'.

Gelukkig kan ik letters die achter elkaar staan ontcijferen naar een woord, en is het voor mij wel leesbaar. :) Dat ze alles fout doet qua interpunctie weet men nu wel, maar gaat het niet ook om de verhaallijn?
Viel me de laatste tijd ook erg vaak op, dat veel mensen kritiek geven in de zin van wat er allemaal fout is aan de interpunctie en wat woordjes e.d. maar eigenlijk nooit iets over de inhoud. Lijkt mij dat je daar meer aan hebt dan aan die eeuwige interpunctie-verbeteringen (na één keer weet je dat ook wel). :).

En wat Bertbart zegt vind ik ook - positieve reacties op je verhaal zijn echt wel fijn, geeft je een steuntje in de rug - waardering. Vond ik ook altijd fijn. (y) Ik kan me niet voorstellen hoe ik me zou voelen als ik bij mijn opleiding alleen maar alle slechte dingen zou horen over mijn gemaakte kunstwerk (of wat dan ook). Werkt extreem demotiverend.

Misschien is het goed om ook goede dingen in je commetaar te zetten, maar het moet absoluut geen regel worden. Verder werkt deze hele discussie vast niet motiverend. Nu weer over het verhaal, niet over de manier waarop mensen kritiek geven, dat maakt iedereen zelf wel uit.


Afrutado, ik vind je verhaal niet goed. Er zit naar mijn smaak te weinig spanning in. Verder ook wat ik al gezegt had over de titel. Het moet niet te soapig worden. Haar ouders dood, de jongen waar zij verliefd op is komt haar 'redden', haar benen verlamd en dan toch maar niet. dit stukje is ook erg onwerkelijk. Als ze tot de conclusie waren gekomen dat ze verlamd is maar ze opeens tintelingen voelt, duurt het onderzoek niet een halfuurtje maar uren/dagen. Je krijgt verschillende soorten scan's, oefeningen of je werkelijk tintelingen hebt gevoelt, rontgefoto's. Het is niet even hoppa.

Maar, ik heb ook een verhaal hier eens gepost met het kritiek dat het verschrikkelijk cliche was en shit, nu schrijf ik een goed lopend verhaal. Dus oefen gewoon door, laat het ons lezen, luister naar onze kritieken en complimentjes en doe er wat mee.
Het is al goed van je dat je je verhaal hebt laten durven lezen. (y)

Nogmaals iedereen, nu weer over haar verhaal.

Groetjes Redhair

Owkee :bloos: Ik ga ff een beetje spijt betuigen. Sorry, ik was de afgelopen dagen niet aardig. Ik meende wel wat ik zei, maar dat kan je beter formuleren. Ik zal voortaan beter mijn best doen.

Daarbij komt ook dat ik echt wel kijk bij elk verhaaltje wat ik goed vind, maar helaas kon ik dat echt niet vinden bij deze.

Verder ga ik geen woorden mee vuil maken aan deze discussie en o ja: Ik probeer mensen die ik goed ken even goed te beoordelen als mensen die hier nieuw zijn, maarrr de drempel om zoveel mogelijk azijn te pissen, is natuurlijk wel erg laag als je iemand niet kent :evil:

@ Afrutado 'k hoop dat u mij kan vergeven.

:rolleyes: Ohw bertbart, wat voel je je nu toch geweldig, om even tegen iemand te zeggen dat iemand saai en suffig is. Hoe weet jij hoe ik ben?:rolleyes:

Duivelaartje

:mad:

Waar ik mij het meest aan erger is het gebruik van WOU.
Iedereen weet toch wel dat 'wou' SPREEKTAAL is.

Verder ga ik mee met het commetaar van de rest.

En uit eigen ervaring, je vrienden willen graag vrienden blijven en dus zullen ze nooit je verhaal afkraken.
Dus niet op de mening van je vrienden afgaan.
Maar wat vind je zelf van je verhaal dan?

Anki

Hm, ik heb alleen de helft van je eerste deel gelezen.:) Al meer mensen hebben het hier gezegd, maar ik vind het best wel slecht.
Je gebruikt heel korte zinnen, wat niet fijn leest. Ook zeg je alles precies wat er wordt gedaan, ook dingen die heel onbelangrijk zijn en niet boeiend om te lezen. Over de inhoud van die onbelangrijke dingen ga ik het nu niet echt hebben.

Je onderwerp is best cliche. Er is nogal vaak over geschreven, dus wat Simoen al zei, we kunnen al een beetje raden hoe je verhaal gaat lopen. Niet meer leuk om te lezen, iets nieuws boeit meer. Er zit geen spanning in, en dat is jammer. Probeer ook te werken aan punten, komma's, enters, enz. Het leest een beetje lastig, het ziet er ook wat slordig uit. (Ja, dat vind ik ook een belangrijk puntje voor een verhaal, het moet niet stikken van de fouten en onleesbaar zijn. Hoe goed het verhaal ook in elkaar mag zitten...) Heb je het verhaal zelf ook een paar keer doorgelezen, want dan had je er zelf al heel wat foutjes uit kunnen halen.:) Werkwoordsfouten enzo.

Nu even over die 'discussie' hier; Tuurlijk mag je over iemands verhaal wel zeggen wat je er allemaal fout aan vindt. Dat is heus niet de grond in boren, en tegen wat kritiek moet je kunnen. Als een verhaal gewoon niet goed is, dan moet je dat ook zeggen. Je kan het natuurlijk aardig brengen, dat hoeft niet altijd met harde woorden. Ik probeer altijd iets goeds te zeggen over een verhaal, maar als ik dat niet vind, dan ga ik ook niet iets verzinnen.

Aan dit verhaal vind ik eigenlijk niets echt goed... Sorry, maar ik denk dat het gewoon een kwestie van oefenen is.:) Probeer ook zelfkritiek te hebben, misschien heb je dat al, maar lees je verhaal zelf een paar keer door en kijk of alle dingen wel kloppen en er geen onlogische dingen in zitten. Die zitten er in dit verhaal dus wel. Ook je titel voortaan even aanpassen.;) Het is dat ik dit ging bekijken omdat zoveel erop gereageerd hadden, want de titel sprak me nou niet echt aan...

Maar ga gewoon door en probeer onze commentaar te verwerken in je verhalen. Gewoon opbouwen, er komt vanzelf wel een wat beter verhaal uit. Niet iedereen lukt het meteen, en dat is ook best normaal denk ik.:) En dat ligt trouwens niet aan dat je 14 bent, want er zijn genoeg van 16, 17, 18, of ouder die dan ook nog geen goed verhaal kunnen schrijven. Dat gezeik over leeftijden toch altijd.:nono:

Afrutado, succes met het schrijven.:) Ik hoop dat je wat gaat doen met al het commentaar en de tips.:)

Duivelaartje

*Voelt zich zeer vereerd*

Ik vind het een beetje clicheetje, maar het is wel okay!


Millroy, als je dit leest, kom dan please op msn.

Maakt het eigenlijk nog uit of we bekritiseren? Volgens mij is ze allang keihard weggerend voor dit gemene forum. :|

Nee, ze moet tegen kritiek kunnen, we willen haar niet de grond in boren, we helpen haar om betere stukken te schrijven.
Tenminste zo zie ik het. Mijn eerste verhaal werd ook afgekraakt...maar ik ben er toch ook nog wel!?
Anki

Toen dachten we ook dat je jongen was. Jongens worden over het algemeen sneller de grond in geboord door mij.

Grim

slijmbal!

truth :)
heeft vrij weinig met slijmen te maken, jongens zijn over het algemeen minder tof dan meisjes, voor vriendschap.

truth...

geeezzzz, waar gaat dit topic heen?

Maar wat ik dus zei over afrodingetje, ze heeft maar 4 posts gemaakt, dus volgens mij heeft ze de moed wel heel snel opgegeven. Gokje, maar jammer.

Ze heeft mijn vriendelijk bedoelde pm ook niet beantwoord :(

Ow, dan is ze dus wel eeuhmz..wanhopig?

haha wat zijn we toch gemeen!

Je zegt het zelf he. ;)

1. Dat iemand van 16 per definitie beter zou moeten schrijven dan een 14-jarige is echt onzin. Misschien schrijft de 14-jarige al 3 jaar en/of leest ze van jongs af aan al boeken, terwijl de 16-jarige dat niet doet. Zou in dat geval de 16-jarige beter zijn?

2. Natuurlijk, als je hier een verhaal post verwacht je kritiek, maar kritiek geven kan op verschillende manieren. Je kan iemand hard de grond in boren, wat hier dus bij de TS gebeurd is, of je kan vertellen wat er niet zo goed aan is, hoe het verbeterd zou kunnen worden op een motiverende manier. Ik bedoel, geef nou zelf toe dat zeggen dat het verhaal niks is, dat mensen die jonger zijn nog beter schrijven, dat het verhaal niet te redden valt, echt niet motiverend werkt.

No hard feelings, maar ik vind het wel een beetje jammer dat nieuwelingen hier altijd zo de grond in geboord worden, terwijl het kritiek bij mensen die hier langer rondhangen (ergens in dit topic ook wel "gang" genoemd) echt heel wat milder is.

Oh, en last but not least: Waarom zetten zoveel leden hun naam onder vrijwel elke post die ze maken? Het is nogal irritant (mijn mening). Je naam staat bovenaan je post, de meeste hebben een avatar waaraan het heel duidelijk te zien is van wie de post is zonder naar de naam te kijken en de meeste hebben ook een duidelijk herkenbare signature.