dagboek
 

Ik weet zeker dat mijn moeder mijn dagboek heeft gelezen!
en er stonden dingen in die ze absolute niet mocht weten.

ze heeft het niet gezegt dat ze het heeft gelezen, maar hij lag op mijn bed en ik was hem vergeten opslot te doen en toen had ze mijn bed afgehaalt (ik lag beneden op de bank heel ziek te wezen) de laatste tijd zegt ze steeds dingen die ze nooit kon weten zonder mijn dagboek te lezen...

moet ik tegen d'r zeggen dat ik weet dat ze het gelezen heeft?
en dat ik dat dus absoluut niet wil!?
of moet ik maar gewoon verder gaan en doen alsof er niks aan de hand is?

de dingen in mijn dagboek waren niet echt positief en gingen gedeeltelijk over haar. voor haar moet het dus ook niet makkelijk zijn.

ik durf niet meer in mijn dagboek te schrijven, hij heeft niet meer dat vertrouwde wat dagboeken hebben...

wat moet ik doen??? :confused: :confused: :confused:

Het lijkt me verstandig erover te praten. Dan kun je je moeder in één keer heel duidelijk maken dat je er niet van gediend bent als ze je dagboek leest en kun je weer opener met elkaar praten.

Iedereen haat zijn of haar moeder wel eens. Ik bijvoorbeeld. En je moeder heeft haar ouders vroeger ook vaak zat gehaat. Das nix nieuws, niets om je druk over te maken dat ze dat nu weet.

Ik zou als ik jou was eerst es straight aan haar vragen of ze je dagboek gelezen heeft. Dat zet haar behoorlijk voor het blok en als ze het werkelijk gelezen heeft, kun je zeggen dat ze je vertrouwen enorm heeft beschadigt.

Zorg in elk geval dat je zeker weet dat je je dagboek gelezen heeft, anders is de kans dat je dingen gaat zien die er niet zijn erg groot.

Wat wil jij?

Als je de confrontatie aan wilt gaan (en bijv aan wilt geven dat
je niet wilt dat ze het leest enz), is er maar één optie denk ik;
en het ook idd aangeven (door het te zeggen, evt door het op
te schrijven oid, als je dat moeilijk vindt)..

Als je dat níet wilt, blijft er ook niet heel veel meer over dan
gewoon doorgaan alsof er niks gebeurd is idd..

En om het vertrouwde misschien wat 'terug te winnen'; is het
op een andere plek opbergen een optie? Of een ander slot, of
een minder zichtbaar dagboek (bijv een doorsnee schrift oid)?
Je kan daar ook wel dingen mee doen denk ik..

ik zou het haar in ieder geval vragen en er duidelijk bij zeggen dat je een eerlijk antwoord wil.

En als ze ontkent en ze zegt later iets waarvan jij denkt dat ze dat uit je dagboek heeft kun je vragen hoe ze bij die vraag/opmerking komt.

idem

Je moeder er mee confronteren heeft alleen zin als jij met haar een gesprek aan wil gaan (en dan zal zij waarschijnlijk dingen oprakelen van wat zij heeft gelezen), want dat dat dagboek niet voor haar ogen bestemd is weet zij zelf ook heus wel.
Ik zou denk ik een nieuw dagboek halen met een super slot en er verder nix over zeggen. (maar wel koken van binnen :mad: :bloos: )

Er met je moeder over praten.
En voortaan je dagboek op de computer bijhouden, op diskette ofzo.

Jah, maar dat brengt ook weer risico's met zich mee...

Wachtwoorden op documenten willen weleens helpen. En je moeder is wel heel zielig bezig als ze gaat proberen dat te kraken.

Ik had d'r afgemaakt. :mad:

*Gelukkig weet mijn ma nog niet hoe ze zonder hulp de computer aan moet zetten, dus wat ik hier typ, leest ze never-nooit niet! :D

mwah, ik zou er niet zo'n punt van maken. als ik een moeder had mocht ze alles wel van me weten denk ik.

ik bedoel het is je moeder for crying out loud, niet zomaar iemand.

Dikke vette :rolleyes:

Ze hoort je privacy te respecteren. Als TS niet wil dat moeder-lief het leest, dan moet moeder-lief ervan af blijven. Simple as that.

right. en nu heeft ze het waarschijnlijk gelezen, nu maar moeder haten voor de rest van haar leven om een of ander dagboek. er zijn ergere dingen lijkt me.

ok, schending privacy is tot daar aan toe maar om daar nou zo'n ophef over te maken.
wie weet heeft ze het niet eens gelezen trouwens, hoop paranoide gedoe. zeker weet je het pas als je de confrontatie aangaat.

Ze haat haar moeder niet voor de rest van d'r leven; dat weet jij, datw eet ik. Da's gewoon de eerste reactie.

Nou, ik zou er ook zo'n ophef over maken als ik een dagboek had gehad en m'n moeder zou daar in gelezen hebben. Ik zou haar ook het eerstkomende jaar niet meer aankijken.

ik zie de paniek er niet in.

maar ja zal wel komen omdat ik zowel geen dagboek als geen moeder heb.

Ow, da's :( Van je moeder, dan.

Maar voor anderen is het echt wel heel belangrijk dat ze sommige dingen voor hun ouders verborgen kunnen houden.

Revan, het spijt me dat je niet weet hoe moeders zijn, maar zelf schrijf ik ook vaak dingen waarvan ik niet wil dat mijn moeder ze weet. Zo zijn er altijd geheimen, die je ook niet aan je beste vriend(in) of aan je partner vertelt. Een dagboek is in de eerste plaats iets dat niemand anders MAG lezen, tenzij je hem het boek geeft en zegt: kijk, lees maar. In een dagboek staan vaak vreselijke geheimen, dat je ze opschrijft wil niet zeggen dat je ze openbaar wilt maken, anders had je wel een spandoek gemaakt met die tekst en achter een vliegtuig gespannen.
Ik bewaar mijn dagboeken op computer, vroeger met een wachtwoord in Word (maar voor een computerkenner als ikzelf is dat extreem makkelijk te kraken (lees: 10 seconden met wat tooltjes, en die wachtwoorden zijn ook maar om duidelijk te maken aan de gebruiker "jij mag hier niet komen"). Al langer gebruik ik het superveilige RAR-formaat om alles in op te slaan, dat krijg je met een resem supercomputers ook maar amper gekraakt krijgt, als je een deftig wachtwoord hebt. Niet dat mijn moeder dat wachtwoord zou kraken, maar just in case omdat ik weet dat ze maar al te graag over mijn schouder meekijkt op MSN, alles leest wat rondslingert, en ik haar eigenlijk wel in staat zie om een worddocument met als naam "dagboek" te openen. Het enige wat ik haat is dat mijn moeder steeds ontkent dat ze die dingen leest, even later geeft ze toe door te zeggen "dat is toch niet erg, dat ik dat lees?" of dat ze zegt "ik wou alleen zien wie er on-line was" (terwijl ze de mensen niet kent). Sorry hoor, maar ofwel geef je alles toe, geen probleem, ik ben kwaad; maar als je ontkent en later zegt dat het niet uitmaakt, dan ben ik razend. Ik moet je waarschijnlijk niet zeggen dat het al jaren (lees: vier jaar geleden ben ik gestart met MSN, toen is het dus begonnen) niet meer met mijn moeder kan vinden.
Ik snap dus best, Revan, dat je graag een moeder wilt omdat je dat bij iedereen ziet, maar vergeet niet dat velen problemen hebben met hun moeder/vader omdat die gewoon geen respect hebben voor hun privacy.

@ILUsion: Op jouw msn zit toch ook een wachtwoord? Hoe kan ze daar dan op komen? En als jij achter de computer zit te msnen en ze komt meelezen kun je het schermpje wegklikken en aan haar vragen of ze dat niet wil doen. Dan zal ze wel weg moeten gaan, want zolang ze blijft staan open jij dat schermpje niet.

Dat wegklikken doe ik ook, maar vroeger kon ik enkel op onze gezamelijke computer, en op een metertje daarvan stond zij te strijken. Zeg je er iets van, dan heb je het bovenstaande gedoe 'ik lees niet mee' ... 'dat maakt toch niet uit'/'ik wil enkel zien met wie je aan het chatten bent'/'ik wil enkel zien van wie die gekke naam is'/...
En wegklikken werkt met haar amper hoor, het heeft veel meer effect om de monitor uit te zetten, want anders kijk dat mens gewoon in de taakbalk "zo, je bent met ... aan het chatten", en zelfs nog blijft ze vragen stellen, niet normaal :(
Zo'n gedoe schept natuurlijk geen vertrouwen, als ze per sé alles wilt weten, dat is toch logisch. Overigens ga ik me niet elke keer afmelden dat ik vijf minuten weg was, maar je kan vast raden wat ze dan deed? Juist: venstertjes gaan lezen :mad: Nu gaat dat al beter omdat ik meer op mijn kamer zit te chatten, dat is al een hele verbetering, maar als ze komt kijken wilt ze nog steeds niet toegeven dat ze maar al te graag alles meeleest.

ik ga hier niet vertellen wat er in mijn dagboek staat, maar je kunt van mij aannemen dat het wel wat erger is dan dat ze nu zou weten op wie ik verliefd ben ofzo.
en ik weet inmiddels zeker dat ze het gelezen heeft, maar de confrontatie ben ik nog niet aangegaan, dat durf ik niet echt,
omdat ze dan toegeeft wat ze weet, maar dan moet ik het dus ook toegeven en dan kan zij met die info dingen gaan doen waar ik me verder niet over uitlaat.

Hoe bedoel je 'weer opener met elkaar praten'? Het feit dat ze een dagboek heeft waar ze dingen over haar moeder inschrijft die haar moeder niet mag weten geeft al duidelijk aan dat ze dat in eerste instantie al niet deden.

Ik zou er niet zo'n punt van maken, ze weet nu toch alles al dus zie het als een goed moment om vanaf nu een open te zijn met je moeder. Wat is het nut van al die dingen verzwijgen en voor je houden?

Je bent een pubertje, niemand verwacht van je dat je alleen maar blije en aardige gedachten hebt. Tenzij je wordt mishandeld door je ouders is er geen reden om je echt druk te maken.

Er zijn altijd dingen die niet de moeite waard zijn te bespreken, of niet passen binnen het kader "moeder-dochter gesprekken". Het idee van een dagboek is dat je het dan toch van je af kan zetten. blablabla...

Wat ik bedoel is: Je zet elke dag je diepste gedachten op papier. Of ze belangrijk zijn of niet, het zijn jou gedachten. En of het kwaad kan of niet het is gewoon niet de bedoeling dat iemand anders je dagboek leest.

Punt 2: Een slot is niet bedoeld om iets op slot te houden; Als je het echt wilt krijg je alles open. Een slot is meer een stille waarschuwing: "Dit is niet voor jou ogen bedoeld."
Dus als dat slot een keer open is, betekent dat niet dat je het dan opeens wel mag lezen.

Dus in het vervolg helemaal geen openheid met je moeder, nee, een nieuw boek met een nieuw slot.

Zeg haar maar gewoon dat je weet dat ze je dagboek heeft gelezen, dat je een nieuwe hebt, en dat het voor haar gewoon duidelijk mag zijn dat ze er niet in mag lezen.

Punt.

Dus je bent eigenlijk verplicht om een complete openheid met je ouders te hebben. Geen geheiemn ,leuke slogan maar volgens mij bestaat zoiets niet. Een slot is inderdaad naast een beveiliging gewoon een waarschuwing dat iets belangrijk voor je is. Als haar moeder vindt dat dat niet belangrijk is, dan is het, volgens mij, ook niet belangrijk om het aan haar moeder te vertellen. Laat staan dat haar moeder het waard is, als ze zo'n dingen doen, kan het voor mij minstens een week duren om terug vertrouwen in haar te krijgen (en dat is in de meest positieve situatie, als haar moeder dus echt berouw toont en alles echt probeert goed te maken; ik vertrouw mijn moeder nu al een paar jaar niet meer met persoonlijke dingen).

Ik bedoel tot op zekere hoogte zeggen wat je denkt in plaats van overal omheen draaien. Nu heeft de TS telkens het gevoel dat haar moeder dingen uit haar dagboek haalt maar zegt er niets van. Dat zou dan niet meer hoeven.

Bovendien, natuurlijk vertel je niet alles aan je ouders. Je moet zelf bepalen wat je wel en niet vertelt. Goed toch?

over het punt dat je er niet meer in durft te schrijven is een prachtig liedje geschreven van Kinderen voor Kinderen (ik moest er meteen aan denken). Verder heb ik geen nuttige reactie.


TWEEDE DAGBOEK

M'n ouwe dagboek daar mag iedereen in lezen
M'n moeder en m'n vader en desnoods m'n zus
En ook al zeggen ze van niet, dat dóén ze dus
Maar van dat lezen heb ik voortaan niks te vrezen
Want al die dingen die ik aan geen mens vertellen wil of kan
Die schrijf ik in m'n tweede dagboek en daar weten zij niks van
Dus mogen ze wat mij betreft nieuwsgierig wezen
M'n oude dagboek daar mag iedereen in lezen

Nu een maand geleden kreeg ik in de gaten
Dat m'n moeder stiekum in m'n dagboek las
En daar ook nog met m'n vader over praatte
Nou, je snapt wel dat ik reuze nijdig was
Maar toen ik ze vroeg waarom ze dat nou deden
Hebben ze dat allebei gewoon ontkend
En wat móét je dan, al ben je ontevreden?
Kind'ren trekken altijd aan het kortste end
Dus toen heb ik maar een winkel opgezocht
En een tweede dagboek voor mezelf gekocht

Haar ouwe dagboek daar mag iedereen in lezen
D'r moeder en d'r vader en desnoods d'r zus
En ook al zeggen ze van niet, dat dóén ze dus
Maar van dat lezen heeft ze voortaan niks te vrezen
Want al die dingen die ik aan geen mens vertellen wil of kan
Die schrijf ik in m'n tweede dagboek en daar weten zij niks van
Dus mogen ze wat haar betreft nieuwsgierig wezen
Haar oude dagboek daar mag iedereen in lezen

En ik blijf wel in m'n ouwe dagboek schrijven
Om daar zomaar mee te stoppen, dat is raar
Maar alleen nog om de tijd wat te verdrijven
Dingen die een beetje gek zijn of niet waar
En nu zie ik soms m'n moeder naar me kijken
Met zo'n blik van 'Gaat het echt wel goed met jou?'
Maar ze durft natuurlijk niks te laten blijken
Omdat zij daarmee zichzelf verraden zou
En wat ècht geheim moet zijn voor iedereen
Heb ik eindelijk weer voor mezelf alleen

Haar ouwe dagboek daar mag iedereen in lezen
D'r moeder en d'r vader en desnoods d'r zus
En ook al zeggen ze van niet, dat dóén ze dus
Maar van dat lezen heeft ze voortaan niks te vrezen
Want al die dingen die ik aan geen mens vertellen wil of kan
Die schrijf ik in m'n tweede dagboek en daar weten zij niks van
Dus mogen ze wat haar betreft nieuwsgierig wezen
Haar oude dagboek daar mag iedereen in lezen