Wat vinden jullie van deze gedachte?
 

De volgende gedachte heb ik de laatste tijd nogal eens. Het is eigenlijk meer een geruststelling van een uitweg, dan een plan. In hoeverre kunnen jullie mij hierin begrijpen.

Zelfmoord plegen
dat lijkt mij fijn
mijzelf kapot maken
een stukje zelfbeheersing
om zo zelf inititiatief te nemen
om met leven te stoppen
zodat je niet slachtoffer wordt
van je lot dat je onaangenaam verrast.

uuuh, dan heb ik 1 vraag...

Wat gebert er met de mensen die van je houden als je er niet meer bent?

Liefs Inge

die hebben dan pech helaas
maar goed..
ik blijf een ik
ik blijf een individu
ik blijf maar 1 van hen
ik blijf maar een ego

dus daarom

Je zou je uitdagingen eens aan moeten gaan ipv er voor weg te rennen met gedachtes over zelfmoord. Heb ik ook gedaan en ik betrap me er zelf ook wel eens op: "Goh, wat zou het nu makkelijk zijn geweest als ik er even niet geweest was." Vaak mezelf weg denken.
Maar ik kan situaties wel uit de weg gaan en vervolgens zulke degelijke situaties gaan mijden, maar ik kan ze ook aangaan en vervolgens met een sterk gevoel zitten en wat rustiger zijn bij'zo'n volgende situatie :)

Uhm ja, ik kan je qua gedachte niet echt begrijpen, zelf heb ik dat niet. Kan me heel best voorstellen dat je zo zou kunnen denken. Maar wat wil je hiermee zeggen eigenlijk?

Misschien moet je gedichten gaan schrijven, dan kun je je ei een beetje kwijt

Dat vind ik nou eens een goeie...

Ik heb het zelf niet gedaan, maar ik heb het van de zeikant gezien, mijn zus heeft zelfmoord geprobeert te plegen blablabla, daarom vroeg ik je ook net wat gebeurt er met de mensen die van je houden...
Maar het wegrennen is idd een goed punt, dat is eigenlijk wat je dan doet... Ookal is dat misschien moeilijk in te zien...

Sterkte zoizo en vooral niet opgeven...

Liefs Inge

Misschien moet je een ontzettende harde schop onder je reet krijgen en terug keren van dromenland!

Niet lullig bedoelt :p

Je zou ook RET toe kunnen passen om te kijken waar die gedachtes vandaan komen.

Dan moet je het volgende doen:
gebeurtenis: (alleen vertellen in feiten, géén meningen).
Gedachtes: (geen vragen, alleen zinnen die je echt denkt)
Gevoel: (Bedroefd, Bang, Boos, Blij)
Gedrag: (Wat deed jij in de situatie?)


Misschien ook een optie.

Nog 1 vraagje, snap je zelf je gedachtes wel?

RET is best een goed idee, alleen wel moeilijk. En ik denk ook dat het makkelijk / beter is om dat niet alleen te doen. Lijkt me erg lastig.

Ik heb ook heel wat pogingen achter de rug (was toen 15 jaar oud). Heb met een ibs op een gesloten afdeling gezeten en al dat gebeuren. Ik loop nu nog steeds bij een psychiater, maar dat ene gesprekje eens in de drie weken is niks vergeleken in totaal 8/9 maanden op de open afdeling en 2 weken op de gesloten afdeling.

Ik ben ook blij met wat ik heb bereikt. Ik wil ook later iets van sociotherapeut worden. Ik wil terug doen wat mensen voor mij betekend hebben. Even lekker tegen zo'n persoon aanschelden, ze haten, maar ook plezier met ze maken. Erg belangrijk :)

Maar ik zag zelfmoord dus als een optie om mijn toekomst te ontwijken. Zo hoefde ik niet ouder te worden en zo hoefde ik niet meer naar school. Ook had ik dan geen gezeur meer aan mijn hoofd en hoefde ik die zware therapieën niet te volgen en sterker nog; wie zou mij in hemelsnaam missen?! IEDEREEN!
Ze misten me al die tijd dat ik "van de wereld" was. Nu ik terug ben merk ik dat heel veel mensen me gewoon heel graag mogen en ook echt trots op me kunnen zijn (en kwaad natuurlijk als t moet).

Ja, je zou eigenlijk 1 keer in de week met al je formulieren bij iemand moeten komen. Tenminste, ik moest op de afdeling minstens 1 formulier per dag invullen (positieve of negatieve dingen) en dan besprak ik die 1 keer per week met mijn mentor.

Precies, want alleen is het wel erg lastig om eruit te komen. De gedachten die de TS heeft vind ik wel een reden om hulp te zoeken, oid.

@ Liberace: hoe komt het dat je zo bent gaan denken?

Je hoeft er niet uit te komen met RET, maar je zou allicht eens even kunnen kijken wanneer je die gedachtes hebt. Dat maakt alles al een stuk makkelijker :)

Nee nee weet ik.. ik doelde daar ook niet op RET :) was niet helemaal duidelijk van me.

Mooi dat je dat zo allemaal inzit... Zoals ik al zei mijn zus heeft ook zelfmoord geprobeert te plegen, in zichzelf snijden boven aan een brug staan noem maar op, zei heeft ook in een gesloten afdeling gezeten en weet ik het wat allemaal. Dat is 6 jaar terug en ik weet ondertussen alleen nog maar hoe het was om het nieuws te horen je zus ik ziek. Ik was toen 12 en tjah, ik heb geen flauw idee meer van hoe ze was. De pest is nu alleen nog dat zei er ook nog altijd mee bezig is, maar jij bent als een stuk verder als ik het zo hoor, je ziet in dat veel mensen toch van je houden, mijn zus ziet alleen maar in dat zij achtergestelt word, teminste dat denkt ze. Doet me echt goed dat jij wel weet dat er veel mensen van je houden... (ookal is dat misschien niet altijd kenbaar :P)

Liefs Inge

hmm ik dacht al dat ik de naam herkende, maar nu weet ik waarvan.

Het is maar net welke 'stoornis' je hebt en hoe sterk je karakter is. Het is nou niet echt makkelijk om je eigen fouten toe te gaan geven, maar mijn kliniek heeft me er erg goed mee geholpen. Ik ben zelf beterder geworden dan ze hadden verwacht zeg maar :)

Zo zie je maar, waar een wil is, is een wet ;)

Toch bijzonder triest dat sommige mensen zo spottend met serieuze dingen om gaan. En anderen maar schreeuwen: "Waarom begrijpen jullie me nou niet?!"
"Nou, juffie, dat komt omdat er iemand op scholieren zat, die... bla bla bla "

Ach, ik herken het ergens wel. Als ik heel diep zit, zoals van de week, zo erg met mezelf in de knoop zit, zoveel dingen tegen zitten, alles ineens even 'zwart' ziet, ik mezelf eindeloos vragen blijf stellen "waarom?" wil ik ook nog wel eens hopen, dat ik elk moment morsdood word gereden door een vrachtwagen. Het zijn gedachtes, en ik zal er verder nooit wat mee doen, mede omdat ik weet (ook uit ervaring) wat het met nabestaanden doet. Ik vind het enkel maar een slappe/zieke uitweg, hoe kut het leven soms ook zijn mag, het is en blijft een laffe ontsnapping aan de toekomst. Ik wil er voor werken, en hard ook. Ik weet voor mezelf waardoor deze gedachtes zijn ontstaan, en hoop dit binnen nu en enkele maanden gewoon achter me te kunnen laten. Mij zijn mijn vrienden/familie veel meer waard dan de kutgevoelens die ik op sommige momenten heb.

Ja ik kan je eigenlijk wel volgen! had / heb ook lang van die gedachtes! Bij mij is het eerder van : ja, het zal de enigste beslissing zijn dat ik over mijzelf kan maken, absolute vrijheid. maar heb het een beetje anders proberen bekijken, haat het leven nog altijd, maar wil eerst eens alles proberen, een eigen leven, verhuizen, miss naar het ander eind van de wereld. Het zijn zo een beetje allemaal van die vooropgestelde levensdoelen, nuja, ik denk gewoon beetje van die dromen, maar die hebben mij er al het meest doorgetrokken.
Wat ik ook al anders bekijk is over de nabestaanden. Ik weet nog toen ik een poging ondernam dat ik tegen mezelf zei: wat kunne die mij nu schelen, nix, zij hebben mij ook zoveel aangedaan!
is eigenlijk wel zo.. maar ik denk nu dat het minder laf is om gewoon je eigen leven in handen te nemen, te zeggen: hier sta ik! en ik moet niet dood.
ja, das weer zo een uitreksel uit mijn chaotisch hoofddossier!

You sound af if you are sick in the head, my friend... :|

Ik zat vroeger vaak op onzin, maar tegenwoordig vind ik het er maar saai. Het zou mogelijk een serieus topic kunnen zijn, zoniet dan vind ik dat gewoon zwaar triest.

Zolang het serieus is vind ik het ook triest, maar dan in de andere zin van het woord;) Ik hoop gewoon dat ie een weggetje vindt om zichzelf er een beetje op te wrikken.

oh das heel normaal, heb ik ook zo vaak

Vind het nog triester eigenlijk als je moet gaan twijfelen aan de echtheid van sommige problemen, omdat sommige mensen het leuk vinden om nep-problemen te gaan posten. (uh dit heeft niks met dit topic te maken btw :))

Ik kan begrijpen dat je je vrijer voelt met de gedachte dat dit tot de mogelijkheden behoort. Verder vind ik het een erg onoriginele gedachte.

zou het leven niet heel saai zijn zonder uitdagingen?

Nee, want als je zelfmoord hebt gepleegd is er geen leven. :rolleyes:

misschien zien sommigen juist zelfmoord als een uitdaging

Daar doelde ik op ja:bloos: Kon het alleen niet onder woorden krijgen :o

Ik weet het ;)

Maar goed, je moet overal maar serieus op reageren..denken dat het echt is en niet dat iemand het leuk vindt om mensen in de zeik te nemen door nep dingen te posten :)

ik kan je wel begrijpen. ook al zeggen veel mensen dat zelfmoord egoistisch is, dat is het aan de ene kant ook wel, maar bekijk t ook eens van de ander;het is pas egoistisch om iemand te laten leven terwijl deze persoon zo ontzettend ongelukkig is. ik zal zelf nooit het lef hebben om zelfmoord te plegen en zou ook de mensen om mij heen niet achter kunnen laten.

heb zelf bijna 2 jaar geleden ook geprobeerd om zelfmoord te plegen...ik las daarna een boek, want ik wist niet meer hoe ik verder moest, ik zat zo in de knoop met mezelf en mijn leven..ik leerde dat je geen eind aan het leven hoeft te maken om een einde aan dit leven te maken..duzz maak r wat van!! ..ik heb gesproken.. :o

Misschien handig als je zegt welke boek dan kan hij het ook gaan lezen (y)

De gedachten aan zelfmoord komen bij veel mensen op. Doorgaans is dit inderdaad een vluchtweg, of een 'makkelijkste oplossing.' Het even niet meer zien zitten, en in een impulsieve bui meteen aan zelfmoord denken is iets heel anders dan dagelijks met deze gedacht in de knoop zitten.

Wat de topicstarter hier benoemd lijkt meer op het 'tijdelijke.' Gelukkig heb je dit topic dan ook gestart; daaruit kan ik op maken dat je je kennelijk 'zorgen' maakt om die gedachten, of je af vraagt of ze normaal zijn. Misschien ook wel een klein beetje angst, maar al bij al; EEN WIL OM ER VANAF TE KOMEN of om er SERIEUS OVER NA TE DENKEN. Zolang dat er nog is hoef je je niet zo heel veel zorgen te maken. Het is vervelend, zelfs onaangenaam, maar ik ben blij dat je dit post. Veel mensen die serieus over deze dingen na denken en op het randje staan om het zelfs te overweging die kunnen dit niet zo snel delen.

Voor alsnog wil ik je - zoals iedereen - vertellen dat zelfmoord plegen weinig zin heeft. Je doet niet alleen nabestaanden heel veel verdriet, je kunt zelf ook niet meer genieten van je succes. Al is dat maar waar je in gelooft natuurlijk... En daarnaast; hoe ga je verder met je leven als je poging mislukt? Mensen bij wie deze gedachten overheersen kunnen heel standvastig zeggen; 'Ik zorg er wel voor dat mijn poging niet mislukt.'...

Nou; dat dacht ik dus ook. En ik had alles helemaal gepland, wist precies heo ik het ging doen. Maar durfde niet. Toen ben ik andere alternatieven gaan bedenken; opnieuw had ik alles gepland, deze manier was minder pijnlijk (dat dacht ik toent enmisnte), ging sneller en ik zou het hoe dan ook niet overleven. Helaas is het allemaal wat anders gegaan dan verwacht...en dan? Dan zit je in een nóg dieper gat en heb je niet eens de mogelijkheid meer om je eigen leven te beindigen. Op een gesloten afdeling, afhankelijk van rechters en psychiaters te wachten tot je daar weg mag, en alsnog een einde aan je leven kan maken. Uiteindelijk besef je dat dat geen zin heeft; dan kom je daar nooit weg. Dán ga je vechten, voor jezelf, voor het leven. Na een jaar kom je weer op 'vrije voeten' en is de wereld opeens wel heel erg veranderd. mensen gedragen zich anders, weten geen houding meer te geven of negeren je volkomen> Je moet weer helemaal opnieuw beginnen...

Nee; dan kun je maar beter zonder al die ellende gewoon met een therapeut gaan praten en uitzoeken waar het vandaan komt. Of neem een vriend of vriendin in vertrouwen, dat wil ook nog wel eens helpen!

Succes en sterkte,
grtjs.

natuurlijk begrijpt iedereen je op sommige momenten hier wel in...maar toch moet je het niet doen! Dat is altijd makkelijk praten enzo...totdat je na je depressieve bui een lekker nachtje hebt geslapen, dan denk je er vaak weer heel anders over. Als het om je leven gaat zou ik niet al te overhaast beslissen.

Ik vraag me af waarom je jezelf slachtoffer laat worden van het lot. Dat heb je zelf in handen. Je moet daar echter wel wat voor (willen) doen.

lot (het ~, ~en)
1 bewijs van deelname aan een loterij => lootje, loterijbriefje
2 voorwerp dat geworpen of uit een aantal gelijksoortige getrokken wordt om een beslissing te geven
3 loop van de gebeurtenissen => fortuin, lotsbeschikking, lotsbestel, providentie, Vrouwe Fortuna
4 levensloop zoals die zich voordoet => bestemming, destinatie, levenslot, lotsbestemming
5 jonge tak => loot

:|

Volgens mij heb jij totaal niet begrepen wat ik precies bedoel. Denk daar eerst maar eens over na.

Ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar dat klinkt allemaal weer zo makkelijk. Als je zelf midden in die gedachten staat, en het heel bepalend voor je is dan kún je niet meer relativeren. Dan ben je haast niet meer in staat om logisch na te denken en je zelf er even uit trekken. Ook al wil je het nog zo graag...
Als je er eenmaal zo diep in zit, dan is dat vaak niet eens meer mogelijk. Dan moet je er al eerder mee beginnen zeker? Zelfs dat heb je niet altijd in de handen; het leven en je gevoel kan je heel onbewust naar die gedachten duwen. Je kunt je er tegen verzetten, maar je kunt je er ook door laten beïnvloeden. Dat is een stukje karakter en kijk die je op het leven hebt.

Niet alles valt dan nog zomaar even te veranderen, ook al wil j ehet nog zo graag. Als dat zou kunnen zou medicatie en dergelijke ook niet nodig hoeven te zijn...

Grtjs.

Daarom zei ik ook dat je er wel wat voor moet willen doen. Natuurlijk gaat het niet zomaar :)

Je zegt het zelf al : Het is een GERUSTSTELLING, geen plan.
En dat is goed, als het geen plan is. Laat het alsjeblieft ook geen plan worden, want dan gaat het niet goed met je.
Dat je met die gedachten rondloopt als 'geruststelling', dat is ook niet goed, en ik veronderstel dat je dat wel weet.

Mijn raad is om er met iemand over te gaan praten, met je ouders, een broer/zus, een vertrouwenspersoon op school, een psychologe, maakt niet uit. Maar PRAAT erover. Dan wordt het tenminste een uitgesproken zaak en kan je langzaam beginnen het te verwerken.

Misschien juist naar dromenland, realiteit vind ik meestal toch maar niks :s