Dichtbij
 

je weet de wereld van me
kent me van top tot teen
en nog steeds heb je me lief
en ik jou; en nog steeds is het
voorbij

je hoort mijn stemming in mijn stem
proeft mijn emoties in die zoen
ik laat je los en tegelijkertijd
voel ik je heel dichtbij

Ik vind je gedicht een beetje vaag... :o Kan aan mij liggen. Maar ik snap 'm niet helemaal.
Hoe kun je elkaar nou liefhebben als het toch tegelijkertijd voorbij is? Ik kan in je gedicht niets ontdekken, wat dat nou mogelijk maakt; het verband ontbreekt (in mijn ogen).

je weet de wereld van me vind ik een mooi begin en
je hoort mijn stemming in mijn stem vind ik ook leuk gevonden. :)

Ik vind hem mooi :)
Herken er ook wel iets in.... Het niet mogen/kunnen maar wel willen.

Mijn ex-vriendje en ik, die nog steeds van elkaar houden. :) Simple as that....

Bedankt voor het commentaar.

:)
Maar waarom is het uit dan? Want dat vraag ik me dan af...

Omdat het gewoon niet meer liep samen. Ik ergerde me aan hem, en dat is niet echt bevordelijk. ;) We leefden een beetje langs elkaar heen (hoe cliché ook). Maar hij blijft nog steeds een hele lieve jongen waar ik veel om geef!

Oh okay. :) Dan is het gelukkig niet zo dat jullie met helse ruzie uit elkaar zijn gegaan!
En ik snap je gedichtje nu ook beter. Vind 'm mooi. :)

Mooi gedaan, een soort tweestrijd in je gedicht. Weten dat je van elkaar houd, maar gewoon niet meer samen kunnen zijn. Goed gedaan!