En ik vroeg nog..
 

En ik vroeg nog “hou van mij”,

terwijl de maan zachtjes lachte om onze krankzinnigheid,
-die eigenlijk de mijne was: ik had zinloos lief,-
na het licht was jij gestopt mij te beminnen,
maar het was ‘t donker of de liefde die mij verblindde.

Het duister vervaagde jou tot een schaduw van ons,
die langzaam verbleekt met ’t komen van het licht.
Maar jij, blinder dan ik, rende doldwaas naar de zon
en liep een deur uit mijn hart, die er voorheen nog niet was.

En ik vroeg nog “hou van mij”.

Heel mooi weer, ik verwacht ook niet anders van jou! :)

Lief. :) Ja, vind 'm ook weer erg mooi Ave9, hoewel ik moet zeggen dat ik betere van je heb gelezen.
Die herhaling van En ik vroeg nog “hou van mij” vind ik erg leuk, zo in het begin en op het einde, omdat het op het einde ineens een heel andere betekenis heeft gekregen, of in ieder geval veel wanhopiger en dat is erg mooi!
Toch mis ik hierin - ondanks je mooie taalgebruik - toch wat rijm.

Maar jij, blinder dan ik, rende doldwaas naar de zon
en liep een deur uit mijn hart, die er voorheen nog niet was.
Mooi. (y)

Ik heb nog wat met rijm geprobeerd, maar ik kreeg het niet voor elkaar om een rijm te creëren die niet geforceerd klonk en toch inhield wat ik wou zeggen. Volgende keer beter ;)

Ik ben benieuwd. :D

Zinloos liefhebben (y). Is het dat niet altijd?

hahaha, dat heb ik ook ooit zo geschreven:

Wat jij zei was gruwelijk waar:
“zinloos liefhebben, is 't dat niet altijd?
Een eeuwig gevecht om liefde,
maar zij zelf levert geen strijd.”

Grappig.

:D

Mjah dat heb ik dus ook wel eens, dat ik hier iets teruglees dat ik zelf ook heb geschreven lange tijd geleden. En als 2 mensen op een klein forum dat al schrijven, hoeveel mensen bedenken dat dan wel niet over de hele wereld? Dus zo weet je wat een cliché is :D. Of je vindt je soulmate :cool: .