Liefdes Verdriet
 

Huilend zit ik naar je smsje te staren,
waarom nu opeens kun je me dat verklaren?
Je vraagt me niet te vechten voor jou,
maar verdomd je weet toch hoeveel ik van je hou!

Jij was degene die mijn muur afbrak,
voor jou had ik vanaf het begin een zwak...
ik kan beter mijn muur weer op gaan bouwen,
en ervoor zorgen dat er niemand meer van mij zal gaan houwen...

Bij jou dacht ik echt dat ik de ware gevonden had,
jou liefde was het enige wat ik bezat...
Niet vechten om jou dat kan ik je niet beloven,
want jij bent mijn hart en me ziel dat moet je me geloven!!!

Geforceerde rijm. En wat is dat moet je me geloven? Moet dat niet gewoon geloven zijn, van me aannemen kan ook maar dan klopt je rijm niet meer.

Verdomd klopt in mijn ogen ook niet, dat moet verdomme zijn, verdomd is als iets verdomd is. Je weet toch dat ik verdomd veel van je hou. Maar sowieso klinkt het niet zo.

Houwen is gewoon lelijk om te zien. Ik hak en houw me een weg door het oerwoud, de slachter, de vleeschhouwer. Geeft niet bepaald de sfeer van liefde. Daarbij doet het me denken Aaaaach had ik maar iemand om van te houweeeeh, twee zaaaachte aaaarmen ok... je snapt het wel denk ik. Amsterdams plat.

Het is jouW liefde

En ik denk dat vechten voor jou interessanter is.

Maar misschien heel leuk om je gevoelens kwijt te raken, maar dichterlijk is het niet echt.

Daar sluit ik me bij aan. :)

Bij dat houwen moest ik trouwens niet denken aan dat niemand meer van je zou houden, maar dat niemand meer je muur kapot zou houwen.

Dat zeg ik toch precies zo (goed met oerwoud en vlees, maar het komt erop neer dat houwen gewoon lomp hakken is :D)

Als je het nog eens over die muur zou hebben dan heb je wel een heel murige strofe.

:D Ja ik weet hoe jij dat zei. Maar het ging meer om die muur :p
Inderdaad een hele 'murige strofe' :D