Ik weet ff niet van hoe en wat
 

Momenteel is het bij ons thuis nogal hectisch. Mijn broer (die het enorm moeilijk heeft) heeft te horen gekregen, dat de behandeling niet doorgaat, dus naja, nu weet dus niemand meer van hoe en wat (GGZkwaal).
Mijn moeder wordt hier moedeloos van en voelt zich ook erg machteloos, want het is haar kind. Hij is dan wel 22, maar iemand van 15 heeft nog meer verantwoordelijkheidsgevoel en zelfstandigheid dan hem.
Mijn moeder kan wel schreeuwend en zeurend aan zijn kop gaan zeiken of ie nou eindelijk eens zijn kamer op wilt gaan ruimen, maar de stoflaag blijft steeds dikker worden.

Nu loopt mijn moeder regelmatig zeurend door het huis en meestal aan mijn hoofd, want mijn vader is meer geïnteresseert voor de tv en zijn werk, dan het gezeur van mijn moeder. Nou snap ik dat ook wel als net een leerling van 15 jaar is overleden, maar toch. Ik ben dus de enige persoon hier thuis, die zich openlijk opsteld voor mijn moeder. Dat heeft het gevolg, dat ik alles op mijn dak krijg. Soms geheel onterecht, maar dan moet mijn moeder het bij iemand kwijt.

Ik doe momenteel erg veel om mijn moeder maar tevreden te stellen. Als ze enorm kwaad en overstuur is, dan ga ik braaf boodschappen voor haar doen en luister ik naar haar gemopper. Doe ik wat mijn broer en vader vertikken en daar word ik best moe van.
Verder zorg ik ook nog es voor mijn broer. Hij durft namelijk niet alleen de straat op en dan ga ik constant met hem mee (ook mijn ouders doen dit). Nu vroeg mijn moeder of ik volgende week met mijn broer naar de stad wilde gaan, maar ik heb daar eigenlijk geen behoefte aan. Ik wil ook weer eens in mijn uppie de winkels afstruimen en leuke cadeautjes voor kerst uitpluizen.
Mijn moeder is volgende week een week weg en mijn vader is het type niet om naar de stad te gaan.

Ik weet het gewoon even niet meer. Het is momenteel allemaal zo zwaar voor me hier thuis. School loopt ook al niet lekker. Moirgen heb ik een gesprek met één of andere griet en dan gaat ze lopen zeiken waarom ik nooit naar wiskunde kom. En misschien is het laf van mij, maar ik trek 4 vakken gewoon niet. Nederlands, best, Engels, best, maatschappijleer, best. Maar wiskunde trek ik niet. Ik zit bij een stel debiele klasgenoten en daardoor kan ik me gewoon niet concentreren. Aangezien school me al zoveel moeite kost, kan ik zo'n les gewoon niet aan. Deels door mezelf, maar ook deels door anderen.
Soms denk ik wel eens: "Lompe trut! Je zegt gewoon dat je het niet kan, zodat je oordeel 'ik kan niks' bevestigd wordt!"
Mijn eisen tegenover mezelf worden ook weer steeds hoger. Bij mijn wiskunde lessen was het bijvoorbeeld zo, dat ik 20 sommen in anderhalf uur tijd moest halen, had ik dat niet gehaald dan was het een klote les. Hierdoor ben ik dus ook echt al 2 weken niet meer naar wiskunde gegaan. Bij mijn Schoolonderzoek kreeg ik tijdens de repetitie een black out bij wiskunde, waardoor ik een 5je haalde ipv de 8 die ik makkelijk had kunnen halen. Ik was zwaar teleurgesteld in mezelf.

Weet iemand een beetje hoe ik hier mee om moet gaan? Ik lig momenteel liever lekker lang in bed, dan dat ik wat zinnigs doe in mijn leven. Ik heb mijn psych hier ook over gemaild en zij zei, dat ik andermans problemen niet mijn problemen moest laten worden, maar dat gaat moeilijk als je ermee in huis leeft :s

Toch lijkt me dat de enige manier... :o Je zou iig kunnen proberen je er minder van aan te trekken, dat gaat niet van het één op het andere moment, maar je kunt het, denk ik, wel leren.

En prioriteiten stellen of een tussenoplossing zoeken. Om het stadvoorbeeld aan te houden, bv. een uurtje of twee uurtjes met je broer naar de stad, hem thuis brengen en dan verder alleen (of verdeelt over twee dagen ofzo).

En het sowieso verder bespreken met je psych...lijkt me ook wel verstandig.

Sterkte iig.

Ik wil volgende week ook wel mee naar de stad :)...

Probeer er met je vader over te praten... volgens mij kun je met hem redelijk praten. Probeer toch ook tegen je moeder op sommige momenten te zeggen dat je het moeilijk vindt steeds alles te moeten aanhoren, het is namelijk NIET jouw verantwoordelijkheid je moeder tevreden te houden...

Hmmja, maar ik heb heel er g het gevoel, dat als ik bepaalde dingen niet doe, dat het dan mijn fout gelijk is :s

als je ergens een slecht gevoel bij hebt kun je het beter niet doen. je moet jezelf niet zo opofferen voor anderen. natuurlijk is het goed om andere mensen te helpen, maar als je daar dan zelf aan onderdoor gaat.... :s .

en wiskunde, ik denk dat je je daar pas echt mee bezig kan gaan houden als je je wat beter voelt.

in ieder geval STERKTE :)

Mmm, ik schrik een beetje van deze post. Ik dacht dat het goed met je ging, maar wat je hier schrijft is nou niet bepaald leuk.
Ikzelf weet niet zo goed hoe ik er als ik jou was mee om zou gaan. En wat ik dus hier kan opschrijven...
Wat dat wiskunde betreft, valt er niks te regelen met een leerkracht/mentor?

Rhianne, veel sterkte...

*hugt*

Hmmm, ik heb het gevoel dat ik maar wat aanstel weet je? Als ik het aangeef bij mijn mentor, dan krijg ik snel het gevoel dat ik opgeef en dat ik faal. ondertussen voel ik me wat verward om alles. Ik kan niks meer echt bijhouden en als ik er eens goed over na wil denken, voel ik een paniekerig gevoel.

En Linda, het gaat tot zekere mate wel goed, maar tegen deze dingen knal ik momenteel enorm op. Ik zal dit soort dingen mijn hele leven denk ik wel blijven houden. Naja, tot mijn 30ste/40ste levensjaar. Dan schijnt borderline wat af te zakken.

Ik zit er aan te denken om toch weer wat oxazepam aan mijn psych te vragen, zodat ik op sommige momenten gewoon eventjes rust kan krijgen.

probeer er eens met je moeder over te praten. probeer haar te zeggen hoe jij je voelt onder de situatie.en het is niet egoistisch om ook eens aan jezelf te denken. heel veel sterkte ermee, x

Momenteel is ze een weekje weg, dus dat zal helaas niet gaan. Maar ik heb wel al een gesprek op school gehad, waaruit kwam, dat nik niet meer wiskunde in de les hoef te volgen, maar dat ik tijdens wiskunde steunles mijn werk ga maken.

Dus op school zie ik weer een beetje hoop!

Is fijn dat ze je op school er mee helpen
Sterkte ermee!!
En inderdaad ook aan je zelf denken en proberen er met je ouders over te praten hoe je je voelt.

ik herken het een beetje eendje, al vind ik het knap dat jij nog naar school gaat. ik heb een vader die zich altijd op mij afreageerde. maar dan niet lichamelijk maar geestelijk. hij is zelf overspannen geweest en als er iets was reageerde hij dat altijd af. maar lichamelijke mishandeling kan je wat aan doen psygische niet. ik had zelf ook al psygische klachten, en is dan extra wrang. ik ben ook al vanaf mn 17 de uit huis en woon vanaf mn 19 de op mezelf(waarvan 1 jaar samen) het gaat met mij nu nog niet helemaal altijd goed maar word wel steeds beter. ik heb helemaal geen diploma's maar ik mag ook niet werken(wa-jong) het is moeilijk maar ook ik zeg probeer met je ouders en ook broer over jou gevoelens te praten. jou broer treed nu op de voor grond omdat die problemen hebben en dan is het voor jou belangrijk(hoe moeilijk het ook klinkt) ook over jou gevoelens te praten!

veel succes