Goede (geschiedenis)schrijver gevraagd...
 

Hai! Voor een geschiedenisopdracht moet ik de volgende opdracht maken:

Tijdens de revolutie stonden de adel en de burgerij tegenover elkaar. Bedenk voor jezelf een rol in een van de beide groepen. Schrijf een kort verhaal over jouw belevenissen tijdens de revolutie.

Ik heb zelf totaal geen inspiratie om dit te doen, en ik dacht...als iemand nou ineens een geweldig idee krijgt...

Bedankt alvast...

Een romantische relatie tussen 1 van de adel en 1 van de burgerij...beetje standaard, maar tis een begin. Succes.

Kus soapsie

Het moet wel een beetje realistisch zijn, dus er moet duidelijk in naar voren komen dat die verhouding tussen arm en rijk heel groot was en hoe je dat kan merken..als je een leuk idee hebt mag je natuurlijk ook zelf in je pen (toetsenbord) klimmen...

Welke revolutie bedoel je precies?

LUH-3417

ik denk de franse, aangezien de russische niet aan de beschrijving voldoet

Franse Revolutie ja, pruikentijd enzo...

Weet er te weinig van om er zelf wat moois van te brouwen, maar je kunt ook een adellijke kerel zijn belevenissen laten dicteren aan een burgelijk kereltje.

Ofzo.

Grim

en dan wordt hij natuurlijk meteen onthoofd... want zo was het geloof ik wel, als men wist dat je van adel was ging je eraan.

:mad: ik zal die mensen eens onthoofden. Post-communisten. :|

Grim

de adel was ook niet zo aardig geweest hoor....

vraag Geert Mak ;)

lees eerst maar eens het boek de guillotine van simone van der vlugt! :p

Oh, oke :P Daar heb ik geen tijd voor :|
Aaaah heeft niemand een leuk ideetje *pruilt* Ik zat zelf te denken aan een jongetje uit een arm gezin dat zijn belevenissen vertelt ofzo...en dat het contrast met de rijken dan duidelijk wordt. Opzich hoef je er niet veel vanaf te weten, alleen dat er een groot verschil was tussen de rijken en de armen, de armen hadden niks en de rijken alles. En de armen gingen in opstand tegen de rijken.

*zucht* Kutopdracht.

Als je dat plannetje dan eens lekker ging uitvoeren... klinkt niet slecht. Gewoon beginnen te schrijven en alles komt goed ;)

Ik zou schrijven over de symbolische functie van de guillotine. Niet alleen was het een middel dat de grote aanvoer van edelen die onthoofd moesten worden beter kon verwerken dan de beul met de bijl, het was ook nog eens een ideologisch middel. Door een koning en public op zo'n brute wijze om te brengen, vermoord je niet alleen de koning, maar ook het hele idee van koningschap an sich.

LUH-3417 - Drie talen in zo'n klein tekstje. Ik houd van mij.

Als je er een verhaal van wilt bakken, kun je misschien het beste vanuit een figuur uit de 'gegoede burgerij' nemen die niet zozeer een duidelijke plaats inneemt in het revolutie gebeuren. Het is in de geschiedenisboeken vaak 'adel versus arbeiders'. Daarom is het misschien wel leuk om iemand te nemen die op zich niets tegen de adel had, omdat hij/zij vanuit sociaal-economische aspect niet echt veel belang had bij die revolutie, maar die wel getuige is van zo'n openbare executie.

LUH-3417

Lees Simone v/d Vlugt en je weet genoeg. ( de Guillotine of Zwarte Sneeuw bv)

Waarom krijg ik nou niet zo'n leuke opdracht op school :(.

Je mag de opdracht best voor me maken hoor...

Wanneer moet het af zijn en hoelang moet het zijn?

Ik heb wel een verhaaltje, maar dat is in de tweede geschreven. Over de bestorming van de Bastille geloof ik... mja, je zult er wel niets aan hebben. Mocht je het nodig hebben, hoor ik het wel...
maar gezien je leeftijd zal het toch niet goed zat zijn ;)

Als het kan deze week. Maar als je geen tijd hebt moet je het niet doen hoor! Alleen als je het leuk lijkt. Half a4 tot 1 a4 is genoeg...

*pruilt * :p

WAHOE! Dankzij het talent van Kristoph heb ik nu een heeeel mooi verhaal!

Een menigte op een plein in Parijs. Er is vreugde en geroezemoes. Mensen staan opeengepakt of proberen anderen hun voedingswaren aan te smeren. Het is een bekend schouwspel. Zo vaak heeft Parijs menigtes en feestvreugde gezien op haar pleinen, maar toch is het nu anders.
Nooit laat ik een feestelijke gebeurtenis aan mij voorbijgaan. Ook nu niet. Ik word aangetrokken door menigtes, zonder er iets aan te kunnen doen. Het werk moet maar even blijven voor wat het is.

Ik juich, terwijl ik het mes zie landen. Onze Messias, zoals mijn ouders het houten gevaarte noemen, heeft ons opnieuw van één onzer vijanden verlost. Mijn mond juicht, mijn gezicht juicht, mijn armen zwaaien vrolijk door de lucht, zelfs mijn ogen zijn van vreugde vervuld. Maar diep van binnen zit de twijfel. Natuurlijk heeft de adel ons opgelicht en bedrogen, ons tot hongersnood en de bedelstaf gebracht. Ze hebben ons nog geen knip voor de neus waardig gegund. Maar de adel, zijn dat werkelijk die mensen, die daar veroordeeld en ter dood gebracht worden?
De vrouw die nu naar voren gebracht wordt, heb ik vaak in de stad gezien; soms in een koets, soms ook te voet. Ik denk niet dat zij mij ooit bewust gezien heeft en toch voel ik me schuldig. Ik stel me voor dat ze me herkent, nu, terwijl ze haar laatste blik over de menigte werpt. Dat ze me herkent en met haar laatste gedachte een vloek over me uitspreekt, teleurgesteld in degene, die ze verwacht had dat ik was. Het onschuldige meisje, als wie ik mezelf mijn leven lang gekend heb. Vroeger kon ik niet tegen bloed, wendde ik misselijk mijn hoofd af, als er een varken geslacht werd. Toen geloofde ik nog dat in elk mens iets goeds schuilde, dat geen mens een ander kwaad zou moeten doen. Nu sta ik hier en juich ik. Niets dwingt me te juichen, niemand verplicht me hierbij aanwezig te zijn. Ik doe het met genoegen en walg van mezelf.

Plotseling zie ik een stukje verderop Angelique, mijn beste vriendin, in de menigte staan en loop op haar af. ‘Het touwknopen maar even naast je neergelegd?’ vraag ik.
Verbaasd draait ze zich om. ‘Marie!’ roept ze uit, ‘ik dacht dat jij aan het werk moest zijn?’
‘Jij niet dan?’ vraag ik vrolijk, terwijl ik even mijn hand opsteek naar Jean, die achter haar staat. Jean is de zoon van een arme schoenmaker en wijkt de laatste tijd geen moment van Angelique’s zijde. Ik mag hem niet zo, waarschijnlijk omdat hij me aan mezelf doet denken. Vroeger was hij een lief jongetje, verlegen en altijd vol goede bedoelingen. Nu denkt hij ineens dat hij de grote man van de revolutie is en hoor ik hem de hele tijd zeggen dat de edelen hun verdiende loon krijgen. Het is verbazingwekkend hoe snel de mensen veranderen de laatste tijd.
‘Ik hoef niet te werken vandaag,’ zegt Angelique, ‘mijn ouders staan hier ook ergens. We hebben maar een vrij dag genomen vandaag.’
‘Jij hebt echt geluk!’ zeg ik, ‘mijn ouders werken gewoon door. Ik zal er wel weer van langs krijgen als ik thuiskom.’
‘Maar daar heb je dan ook zelf voor gekozen,’ zegt ze vrolijk. Ze maakt een wijds gebaar met haar arm. ‘Zeg nou zelf! Is dit een pak slaag waard of niet?’
Ik glimlach en heb het idee dat ik er dwaas uitzie. Angelique wendt zich van me af, in de richting van het schouwspel. Daarvoor zijn we hier tenslotte gekomen. Ik kijk met haar mee en verdring mijn gedachtes. Gebiologeerd staren we naar een vermakelijk voorstelling. Het is een feest als alle andere.

Is het niet goed? *prijst Kristoph* ALs ik jullie was zou ik al zijn andere verhalen ook maar even gaan lezen :cool:

Precies! En nu dit topic hier toch staat, kan het meteen gebruikt worden om kritiek te geven op de schrijfstijl van het bovenstaande stukje.

Bovendien wilde ik even de aandacht vestigen op het feit dat onze bescheiden Tiram zelf de namen heeft bedacht en bovendien een woord in de tekst heeft veranderd, iets dat het geheel zeker ten goede gekomen is. (y) ;)

Ja, goh, heb ik er toch nog iets aan gedaan.