Rozen horen rood.
 

Beetje kort, maar t zat zo in mn hoofd :)

Daar lig je dan, de eens gebroken witte rozen
liggen, nu slechts gebroken, in ‘t rond.
Achteloos duw ik je om, - je bent dood-
pak de rozen en laat ze zwemmen op de grond.

En ik zeg nog: “Ik vroeg toch om rood.”

sterk schrijfseltje, maar die eerste 'gebroken', moet dat geen ander woord zijn?
Ja echt, kort maar goed, het raakt.

nee das als in: gebroken wit :)

aah nu heb ik 'm, ik dacht, ze waren al gebroken, en dan nog eens gebroken, en dat vond ik niet echt kloppen :p
ja dat maakt hem nog beter!

Ja, inderdaad. Wat een leuk gedicht! :) Niet zo lang als ik van je gewend ben, maar erg sterk. Leuk hoe je speelt met dat gebroken wit en het einde is geweldig. Gewoon, die onschuldige wreedheid die naar voren komt... knap gedaan. :)

Ik vind m echt vét!
Juist door het laatste stukje, valt t puzzeltje.
Echt heel vet gedaan:D