Kort verhaal.
 

Niks bijzonders, het product van verveling.
Is het wat, is het niets?
Is het eind duidelijk, of te direct?
Is de stijl leuk, of niet?
C&C welkom.


Ze verafschuwde me, dat zag je zo. Haar rug gekromd, haar vuisten gebald. De wanhoop was van haar gezicht af te lezen. De teleurstelling ook, hoezeer ze die ook trachtte te verbergen.

‘Waarom doe je dit? Waarom? Ik hoef alleen maar het antwoord op die simpele vraag, is dat teveel gevraagd?’ Ze tierde, krijste, schreeuwde, huilde. Het maakte me niet uit, liet me koud.

Ze keek me vernietigend aan, zoals alleen zij dat kon. Ze probeerde kalm te blijven, ze wist niet wat ze met de situatie aanmoest. Dat zag je zo, ze friemelde aan dat stomme armbandje – iets wat ze altijd deed in situaties als deze.

Ze bleef maar kijken. Ik keek niet terug, maar blies rookwolkjes en keek ze gefascineerd na. Ze wendde haar blik af, zuchtend.

Ik nam nog een hijs en blies met de rook het brandende kaarsje op tafel, gelijk ons gesprek, uit.
Langzaam draaide ze zich om en aarzelend liep ze weg, met steeds resolutere stappen.

Gedachteloos sloeg ik het gade, terwijl rook de kamer vulde. Ik hoorde de stappen op de trap, het dichtslaan van de deur. Ik haalde mijn schouders op, ze trok wel bij, ze kwam wel terug.

Dat kwam ze niet. De hele nacht zat ik in die kamer, terwijl ik mijn pakje sigaretten steeds leger en de kamer steeds rokeriger zag worden.

De volgende ochtend fietste ik lang het parkje. Ik stapte af. Jeugdsentiment. Hier was mijn leven begonnen. Mijn dromen werden werkelijkheid en de werkelijkheid een droom.

In het gras lag een briefje. Ik bukte, pakte het op.
‘Hier zijn al jouw problemen begonnen, en eindigen de mijne. Drugs zijn dodelijk, hetzij indirect.’

Het is maar wat leuk, verrassend einde, ook.

Grim

Idd. mooi! Heel verrassend einde.

Dank :).
Meer commentaar altijd welkom :).

Ik weet het niet: ze is kwaad, teleurgesteld, verdrietig, wanhopig, woedend, nerveus, gefascineerd, onzeker en resoluut tegelijk. Dat botst onderling nogal met elkaar. Als het verhaal voor een buitenstaander dan ook nog eens lastig te begrijpen is (lees; je moet veel zelf invullen, maar de kans dat je precies hetzelfde invult als de schrijfster is klein) dan wordt het geheel (want veel is het niet) toch minder dan het had kunnen zijn.

Snappie?
Zelf snap ik er overigens geen drol meer van, maarja, het zij zo...

amooi!

Ja, leuk! Leuk einde. Leuk leuk leuk. :D

Ja, oftewel: ze weet het totaal niet meer, is compleet in de war. Ze weet niet wat ze met de situatie aanmoet, ze wil dat hij verandert, maar hij kan niet en wil niet veranderen. Dit is de laatste keer, neemt ze zichzelf voor, als hij nu niet luistert is het afgelopen. Dat hij dat dan ook daadwerkelijk niet doet is, hoe verwacht ook, toch een schok. Ze aarzelt, maar besluit zich toch aan haar beslissing te houden. Wanneer ze eenmaal die eerste stap heeft gezet is ze daar blij om. Haar besluit staat vast, haar stappen worden resoluter. Iets duidelijker zo?
(Dat gefascineerd ging overigens over de hij-figuur.)

Ja, ik snap wat je bedoelt. Dat moet je aanspreken of niet.
Ik heb daar bewust voor gekozen, pas in de laatste regel wordt alles duidelijk.
Snap je overigens mijn stukje niet, of hetgeen je zelf schreef?

Voor de rest: thanks :).

Neen, dat was mezelf :D Je verhaaltje snapte ik wel(je had het ook niet uit hoeven leggen, want mijn eigen interpretatie kwam ook aardig in de buurt)
Alleen vind ik het meer een fragment. Op zichzelf staand is het eigenlijk niks bijzonders.
Maar dat zei je zelf ook al.

Ik vind 'm evengoed leuk enzo, maar je zou er zo een voorgeschiedenis aan vast kunnen plakken, bijvoorbeeld.