Vuur
 

Een aangename warmte streelde mijn huid. Ik zuchtte en strekte mijn handen uit naar het vuur. Mijn vingers begonnen te tintelen, net als mijn tenen.
Twee sterke handen begonnen mijn schouders en nek te masseren.
“Jezus, je spieren staan strak van de spanning.”
“Hmm…” Ik leunde met mijn hoofd tegen zijn buik. Alleen het knappende vuur en het ruisen van de bladeren verstoorde de stilte. Ik sloot mijn ogen. Een warme loomheid maakte zich meester van mijn lichaam, zijn handen werkten de spanning in mijn schouders en nek weg.
“Zo.” Hij drukte een kus in mijn nek en hij ging naast me zitten. Hij schonk thee in en gaf mij een kom aan. Ik pakte hem aan en nam een slok. De warme vloeistof, ongetwijfeld warmer gemaakt met alcohol, gleed aangenaam door mijn keel.
“Hoe kom jij hier beland?” Vroeg hij.
“Je moeder zei dat je weg was.”
“Hoe lang ben je onderweg geweest?”
“Twee weken.”
Hij floot. “Dat is best lang.”
“Tja, de weg naar jou stond helaas niet keurig aangegeven.”
“Je hebt geluk dat ik je vond.”
“Dat heb ik altijd al gevonden.”
Hij glimlachte en nam een slok uit zijn kom.
“Waarom ben je weggegaan?” Ik keek naar zijn gezicht, benieuwd naar zijn reactie. Hij haalde zijn schouders op.
“Ik hield het niet meer uit. Pa verwachtte dingen van me die ik hem niet kon of wilde geven.” Hij staarde in het vuur. Ik keek naar het machtige spel van de vlammen in zijn ogen. Een rilling liep over mijn rug. Niet van de kou.
Hij keek op. “Blijf je?”
Even aarzelde ik. Ik keek in het vuur en dacht over wat ik had achtergelaten. Toen keek ik naar hem. Zijn ogen waren op mij gericht, zijn gezicht stond gespannen.
“Sowieso vannacht.”
Hij ontspande en glimlachte.
We bleven een tijdje zwijgend bij het vuur zitten. Ik leunde gemakkelijk tegen m aan.
“Ga je ooit nog terug?” Vroeg ik hem.
“Nee. Er is niets meer voor mij daar.”
“O.”
“Jij bent tenslotte hier.”
Ik lachte. “Het is dat jij het zegt…”

De volgende ochtend werd ik in zijn armen wakker. Zonlicht streelde mijn naakte huid. Ik lag in een bed van zachte bladeren en mos. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo lekker geslapen had.
Een hand streek over mijn zij. Onmiddellijk gevolgd door kippevel. Ik keek over mijn schouder. Zijn ogen waren half gesloten, zijn gezicht versierd met vlekken zonlicht.
Ik hoopte dat er veel van deze nachten en ochtenden zouden volgen, ik kon het vuur in zijn ogen niet verlaten, noch zijn glimlach vergeten…

15-12-2004

Prachtig! Ik voelde de stemming en zag het helemaal voor me.

Ik doe het ook het liefst in de vrije natuur... kamperen.

-_-

mooi mooi

:D de romantiek raast door mijn aderen heen, maar geen idee hoe dat komt :bloos:

Thanks! :D

Kamperen in de huiskamer is een beetje... onpraktisch, toch?

Kunnen we niet een keer een topic openen waar uitsluitend romantische stukjes in geschreven mogen worden?

Begin er maar mee! (Y)

Nah dan post ik mijn zoen scene gewoon nog een keer (A).

Zijn pink tipte tegen de hare, haar ringvinger zocht alweer de zijne. Hun handpalmen naar elkaar toegedraaid, raakten elkaars vinger toppen net. Liefdevol kijkend naar haar handen, omstrengelde hij haar rechter. Blosjes verschenen zowaar op haar wangen.

Zijn neus vleidde zich tussen haar haren, af en toe zachtjes heen en weer bewegend. Zijn lippen raakte net haar slapen, gleden verder naar haar oor, waar hij onverstaanbare woordjes in fluisterde. Hij zag dat ze een klein glimlachje niet kon onderdrukken, toen ze haar gezicht verlegen naar beneden wende. Ze verriet dat ook zij niet geheel ongevoelig was voor zijn aanrakingen. Haar wangen zeiden immers genoeg.

Toen zijn duim strelende bewegingen maakte over haar handen, ontspande ze meer, pakte zijn hand steviger vast; woordeloos vragend om meer liefde. Zijn mond vormde woorden op haar huid, vertelde hoe graag hij haar wilde. Ze keek omhoog, slechts vragend om zijn mond. Al kon zij de afdrukken van zijn liefdesverklaring niet lezen, haar tintelende huid vertelde genoeg.

Voorhoofd tegen voorhoofd, tastten de zijkanten van hun neuzen elkaar af. De buitenwereld was al volledig vergeten.
Ook hun lippen kwamen elkaar tegen, raakten elkaar stil aan, voelden droog en hongerig. Stootten elkaar weer af, bang dit moment te verbreken.

Uiteindelijk was er geen weg meer terug. Het vlees was zwak. Het hart daar in tegen bonkte sterk op de voorgrond, warm, koude schokjes vanuit de de onderbuik bijna overstemmend.
Haar lippen gleden langs de zijne, bleven hangen en lieten zich beroeren. Zijn arm gleed gaande weg meer naar haar onderrug, figuurtjes kriebelend op het blote stukje zomerhuid.
Ook de hand met de vingers, die eerst zo voorzichtig tegen elkaar aan tipte, had zich volledig overgegeven aan haar grip.

De hare en de zijne waren samen verstrengeld in gebed. Biddend om dit moment eeuwig te laten duren.

:eek:
*vlindertjes in buik*

Nice :)

Dan plaats ik der ook nog 1tje... :) kvin m zelf niet echt het einde, maar hijz wel okay...

Geconcentreerd keek ze naar de boom. Met snelle korte halen tekende ze hetna. Even bleef haar hand boven heb papier hangen. Weer korte snelle halen.
Ze veegde een pluk haar weg dat voor haar ogen hing.
Opeens voelde ze 2 handen op haar schouders. Ze schrok.
“He schoonheid!”, Zijn stem klonk warm en plagend.
“O, Hoi!”Ze wist niet of ze blij moest zijn. Ze begreep hem niet, ze begreep zijn enthousiasme niet. Zijn kinderlijk vertrouwen en zijn kleuterachtige speelsheid waren haar vreemd.
Hij plukte het potlood uit haar hand en zette snel wat lijntje sop het papier. Geïrriteerd pakte ze het potlood terug. Op de 1 of andere manier voegden die lijntjes wat toe, de boom werd vrolijker. Geërgerd keek ze naar zijn gezicht, in zijn zonnige ogen. Hij lachte. Zijn tanden schitterden en zijn lach klaterde door het park.
Voorzichtig glimlachte ze.
“Ga met me uit eten”, zei hij.
Ze aarzelde niet eens. “Goed, ik betaal de helft.”
“Je bent een eigenwijs mormel. Natuurlijk betaal ik. Alles. En ga nou niet tegenstribbelen!”.
Berustend haalde ze haar schouders op.
“Jij je zin.”
Hij glimlachte. “Ik haal je op om half 7!”
“Weet je waar ik woon?”
“Ik weet alles over dingen die me intereseren!”
Na een laatste glimlach verdween hij.
De dag leek wat zonniger. Ineens wist ze dat ze hem zou kunnen begrijpen, als ze hem maar meer zou zien. Het leek nog niet eens zo’n slecht idee.
Met een brede glimlach die maar niet wilde wijken tekende ze de boom af.
Het werd een boom met een glimlach.
01-09-2004.

Toch wel lievig, maar je eerste vond ik beter.

Same here :)