Is het in Nederland mogelijk om contact met je psychiater te behouden?
 

Ik loop in februari/maart al drie jaar bij dezelfde psychiater. Onze band is van een 'muts die me aan de pillen wilt krijgen' verandert in een 'goede praat en raad maat'.
We hebben samen veel meegemaakt. Ze kwam bij crisissen wel eens naar me toe en bij mensen die mij graag wilde steunen, helpen, met me omgaan, maar niet wisten hoe, zei ze al gauw: "Bel of mail me maar."

Ik vraag haar ook vaak om raad wanneer ik bijvoorbeeld niet weet hoe ik met iets om moet gaan. Ik kan haar bellen op kantoor, maar ook mobiel. Ik kan haar altijd mailen en smsen. Mijn ouders hebben zelfs haar huisnummer, maar dat gebruik ik niet, omdat zij het niet aan mij gegeven heeft. Ik bel eigenlijk alleen wanneer het écht nodig is, want ik haat bellen. Smsen doe ik al wat sneller, maar iets minder snel dan mailen.

Bij haar heb ik echt het gevoel dat iemand me begrijpt. Er is zelden iemand in mijn omgeving, die me gelijk begrijpt. Altijd moet ik uitleg gaan geven, of hoef ik totaal niks meer te zeggen, omdat ze me al gelijk als 'gek' aan zien. Bij haar hoeft dat allemaal niet en daarom is het gewoon wat minder beangstigend voor me om naar haar toe te stappen.

Alleen ik ben nu 19 en ik loop nog steeds bij Jeugdzorg (t/m 18) en ik ben best wel een uitzonderingsgeval. De ouderhulp (GGZ) kon niks voor me betekenen, dan dat ze me voor hun gemak in een therapiegroep zouden stouwen. Voor mijn aangewezen psychiater had ik een wachtlijst van 3 maanden, dus daar had ik al helemaal geen behoefte aan, aangezien ik normaal gesproken iedere week naar mijn psychiater ging. En mijn maatschappelijkwerkster kon ook maar amper haar tijd vinden. Hierdoor ben ik ook al snel gestopt bij de ouderen GGZ.

Maar nu zit het er natuurlijk wel aan te komen, dat ik ook bij Jeugdzorg weg ga. Ik wil namelijk zelf ook wel stoppen met hulp, maar ik heb gewoon iemand nodig die achter me staat. Zeg maar, als het even tegen zit, dat ik die even kan bereiken.
Mijn huisarts is totaal niet zo'n persoon. Het is al zo'n oude knurft, laat staan als ze nog eens langer door moesten gaan werken! Ok, hij zal zijn vak wel goed uitvoeren, maar ik mot m niet.

Nu vroeg ik me dus af, of contact houden met je psych nou legaal was in Nederland. Niet dat ik nog op gesprek bij haar kom, maar meer dat ik haar kan mailen of smsen voor wat raad of zo.

Weet iemand dat? Het zal dan allemaal wel slijten, maar de stap van hulp naar geen hulp is voor mij gewoon te groot. Zonder hulp lijkt de wereld gelijk een stuk groter en enger.

Waarom zou dat niet legaal zijn...? :confused:

Zolang zij daar geen problemen mee heeft, lijkt het mij geen probleem. Ik zou iig niet weten waarom het dat wel zou zijn.

Dat het verboden zou zijn of zo. Daar twijfelde ik aan.
Maar ze gaf wel aan onze gesprekken te missen en zo, wanneer ik weg zou gaan, omdat we best wel veel lol hebben. We hebben de gangen op Jeugdzorg ook wel eens onveilig gemaakt en zo.

Ik ben gewoon bang om een dierbaar persoon los te moeten laten. In de kliniek kon ik het met 1 socio ook heel goed vinden, maar die spreek ik gewoon nooit meer. Dat was van: "Ja, ik heb vrij en jij gaat met ontslag, doei!" Dat is ook wel normaal hoor, maar het blijft gewoon wel lang knagen, omdat je dan toch wel een goed maatje verliest.

Ik zou niet weten of het verboden is, het lijkt me iig erg stug.

Bedoel je dat indien je niet meer bij bureaujeugdzorg behandeld 'mag' worden je toch contact houdt met je huidige shrink? ...Op zich is het al best bijzonder -in mijn optiek- dat ze je mobiele nummer en mailadres geeft:)..
Je hebt als beroeps-hulpverlener een functionele samenwerkingsrelatie met de client waarbij je werk en privé gescheiden houdt.. Het is een beetje laat en ik ben niet helemaal 'sober', maar bedoel je samenvattend dus dat ze jou in haar vrije tijd helpt oid?

(ps, ik wordt in januari 19 en ik zit bij 't RIAGG ook nog steeds op afdeling jeugd tot 18 jr... En, zolang de zittingen van m'n dynamische psychotherapie + analytische psy. therapie niet afgerond zijn, mag ik bij afdeling jeugd blijven met dezelfde psychiater (annex psychotherapeut)..

ik zou je niet teveel hechten aan haar

Sowieso, dat haar shrink aangeeft haar te zullen missen zegt ook wel wat.. Niet lomp bedoeld -don't get me wrong!- maar is het dan nog wel professioneel indien je een hechte band met elkaar hebt?

waarschijnlijk bedoel je psycholoog... want een psychiater is voor geestesgestoorden

:rolleyes:

...De psychiater is toch de enige arts binnen de ggz die medicatie mag voorschrijven, dus zo heel bijzonder is het niet. Verder denk ik dat Eend wel in staat is het onderscheid tussen een psychiater en een psycholoog te maken.

Ik denk dat zij met haar ervaring écht wel weet waar ze het over heeft... zodra je medicijnen nodig hebt of een persoonlijkheidsziekte hebt, kom je al gauw bij een psychiater terecht.

dat ze aangeeft dat je zal missen is niet heel vreemd, toen ik weg moest bij bjz vond ze dat ook jammer, en gaf ze ook aan dat ze graag me verder had willen helpen. Maar contact houde mag volgens mij gewoon

idd, vond ik dus ook. begint op een ongezonde verstandsverhouding te lijken. het voelt misschien heel veilig ofzo, maar het gaat voorbij aan het oorspronkelijke doel. als je een goed maatje ofzo zoekt lijkt mij dat je psych daar niet de geschikte persoon voor is

Ik weet niet of het legaal is of niet... Kan meer een soort gedrags code van psychiaters zelf zijn dat ze geen persoonlijk contact hebben met clienten... Maar als je geen client meer bent dan lijkt me het niet een groot probleem...
Ik zou het aan je psych zelf vragen..:)

Het is niet dat we dikke maatjes zijn en ik loop wel degelijk bij een psychiater. Dit komt, omdat mijn psycholoog weg ging en ze me niet wéér aan een nieuw persoon wilden koppelen. En ook schrijft ze mijn medicijnen voor.

Ik kan haar altijd bereiken, omdat ik dus niet zo'n iemand in mijn omgeving heb en ik anders snel naar overdosissen grijp om mijn problemen op te lossen.

Het is niet dat ik haar elke week gezellig zit te mailen, alleen als ik ergens mee zit.

Als je iemand wilt verbeteren, doe het dan goed, anders werkt het averechts en vinden mensen je een wijsneus die alleen dénkt dat hij veel weet.

En ontopic: dat hier überhaupt nog discussie over wordt gevoerd. Natuurlijk mag je contact houden met je psychiater/psycholoog.

psychologen mogen ook medicatie voorschrijven, en als ze dan bij een psychiater zit dan doe die werk van een psycholoog, dat zou het enige kunnen zijn.

Mijn psycholoog mag dat niet, want ik moest ervoor naar een psychiater.

Bij mijn weten is een psychiater bevoegd medicatie uit te schrijven. Een psycholoog kan dat vast ook wel, maar dan het soort medicatie dat je ook zonder doktersrecept kunt krijgen. Het gaat erom of hij een medische achtergrond heeft. Dat heeft een psychiater wel een een psycholoog niet.

Verder zou het maken van een tweedeling voor wel en niet 'geestelijk gestoorden' hoogst onlogisch zijn. Dan moet er eerst een voortraject komen, waarin bepaald wordt wáár iemand last van heeft, en vervolgens wordt hij doorverwezen naar een psycholoog resp. een psychiater? Highly unlikely.

Voor het uitschrijven van medicatie moet je geneeskunde gestudeerd hebben, hetgeen bij een psycholoog niet van toepassing is. Indien je mij als bron niet betrouwbaar genoeg vind raad ik je aan even te googlen oid, ik weet zeker dat het daar te vinden is :) Een psycholoog kan overigens wel een voorstel indienen bij een psychiater mbt medicatie maar dan nog is het de psychiater die dit uitschrijft :)

Psychologen mogen dat helemaal niet, dus het is onzin wat bracelance zegt. :) Om medicijnen te mogen geven moet je geneeskunde gestudeerd hebben en psychologen hebben (suprise, surprise) psychologie gestudeerd.

Ik ben zelf pas op mijn 18e terecht gekomen bij de Jeugdriagg, en ben nu twintig en loop er nog steeds.
Wie bepaalt wanneer je daar weg moet dan?

Je mag wel degelijk contact blijven houden met je psychiater, zolang het maar niet té persoonlijk wordt. En waar je die grens dan legt, kunnen beide betrokken personen het beste zelf bepalen lijkt mij. Zoals het op mij overkomt, hebben jullie gewoon een fatsoenlijke vertrouwensband met elkaar, en meer in de privésfeer is het niet. Ik zou er dus ook niet onnodig meer van gaan maken en als jouw psychiater het idee heeft dat het té persoonlijk wordt, zal ze zelf wel ingrijpen. Tenzij het haar ook om eigen belang gaat, maar dat idee krijg ik nou niet echt. Plus dat er dan vast wel mensen in haar omgeving zijn (collega's) die daar wat zicht op hebben. Je kunt haar natuurlijk ook gewoon zelf vragen of zij het een goed idee vindt dat je haar af en toe nog eens om hulp vraagt :)

Ik ga zelf binnenkort stage lopen in de psychiatrie, en heb en boekje over de gedragscode binnen de organisatie gehad. Dat gaat inderdaad vooral om het contact tussen hulpverlener en cliënt, en dat dat niet te persoonlijk mag worden, dat je na het stoppen van de behandeling het contact moet verbreken en dat je binnen twee jaar daarna geen contact buiten de behandeling (mocht dat weer nodig zijn) om mag hebben, dat je als hulpverlener niet betrokken mag zijn en nog veel meer blablabla.
Betrokken wordt je met de ene persoon nu eenmaal meer dan met de ander, daar is verder weinig aan te doen en moet je vooral ook niet al te fel tegenin gaan. Zolang er vanuit de hulpverlener geen eigen belang aan vast zit, is het toegestaan. Bovendien wil je contact met haar blijven houden binnen het kader van jouw problemen, en dus niet om gezellig koffie te gaan drinken ofzo.

Nouja, heel verhaal, maar kort gezegd is het dus zeker toegestaan ;) Ik ken wel mensen in mijn omgeving die hetzelfde doen :)

OMG :rolleyes:
dat mogen ze niet wijsneus.

Dat heeft niets te maken met 'mogen'. Er is echt geen wet waar dat in is vastgelegd. Hooguit zou er een gedragscode kunnen bestaan van de beroepsorganisatie voor psychiaters, waarin staat hoe en wanneer ze buiten hun praktijk om zouden moeten gaan met (ex)-patiënten.

Ik neem echter aan dat zoiets niet bestaat. Het gaat hier om verstandige volwassenen, die kunnen zelf wel bepalen wanneer ze om willen gaan met ex-patiënten en hoever ze daarin kunnen gaan. Daar zijn echt geen regels voor.

check ehm... www.psynip.nl (staat ergens een lijstje voor wat ze mogen, ergens:p)
hoogstwaarschijnlijk is ze daar aangesloten, maar als ik het even uit mijn hoofd doe is er geen regel voor. En ook al is de behandeling afgesloten, blijft de zogenaamde 'professionele verstandhouding' altijd bestaan.

Je kunt er dus van uitgaan dat psychologen en psychiaters zelf kunnen beoordelen wat kan en wat niet. Zo zal het bijvoorbeeld niet aanvaardbaar zijn dat een psychiater een relatie begint met één van zijn patiënten, maar is een gewoon contact natuurlijk prima in orde.

hmm.......... officieel mogen ze een relatie beginnen na officiele beeindiging van de behandeling of als ze degene overgedragen hebben aan een andere therapeut.
Maar of het slim is, is een ander verhaal.

Het is zover ik weet niet illegaal. Maar mensen kunnen snel vanalles gaan denken als je contact houdt, dat je een relatie hebt bijv.

Bovendien: wees eens niet zo afhankelijk van hulp. Nu werkt het als een soort verslaving, begrijp je wat ik bedoel? ruk je los en kijk hoe he t gaat.

mogen ze wel als er een arts bij is die de diploma's voor heeft, oftewel in overleg met een collega die psychiater is dan mag het

eindelijk iemand die het begrijpt

Het is in ieder geval geen verslaving. Ik heb tijdens heel mijn opgroeïng hulp gehad, is het dan zo moeilijk om te begrijpen, dat ik het moeilijk vind om helemaal zonder hulp door het leven te gaan?

Ik wou dat ik me kon losrukken, maar ik ben bang, dat ik dan bij het eerste de beste dingetje al helemaal terug stort. Als ik weet dat er ergens vaag nog iemand achter me staat, dan zal ik er makkelijker mee om kunnen gaan en uiteindelijk helemaal zonder hulp verder kunnen.

Een soort van afbouwschema.

Maar dan nog schrijft zij zelf geen recept uit. Dat doet de arts die er bij zit.

Ze mogen nooit vanuit hunzelf medicijnen uitschrijven.

Kijk, het is natuurlijk sowieso niet bij enige wet verboden. Hooguit kan de overkoepelende beroepsorganisatie zeggen dat zulk gedrag (het beginnen van een relatie met een patiënt die nog in behandeling is) het aanzien van de beroepsgroep zodanig schaadt, dat de betreffende psychiater uit zijn functie moet worden gezet, of iets in die geest.

mensen zeggen dikwijls tegen mij: is het dann zo moeilijk te begrijpen? Het hele punt is juist, dat ik je dondersgoed begrijp, ik heb zelf ook mijn hele leven hulp gehad, ben bijna maandelijks verhuisd en zelfs van Duitsland hierheen gekomen.

Maar wat heb je eigenlijk nodig als je zo'n topic start: mensen die zeggen: ik begrijp je. Of mensen die zeggen wat je eigenlijk wilt horen?

Het is jammer dat angst zoveel mensen blokkeert in de dingen die ze eigenlijk willen (ik neem aan dat je van de hulp af WIL maar niet durft)

Mensen die weten of je nou wel of geen contact mag houden, wanneer je af wilt bouwen op een zeer rustige manier. Bij een kliniek word je ook niet zomaar 1 2 3 op straat gegooid. Ook daar bouw je af.

Ik merk gewoon dat ik bepaalde zwakte punten heb, die ik eerst zelf wil uit proberen, maar als het dan alsnog niet lukt, dat ik DAN nog even terug kan vallen op mijn oude psych. Gewoon even een zekerheid. Bij een repetitie lees je ook nog even eenmaal je werk door, voordat je er aan begint. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Ik heb best veel heftige dingen meegemaakt. Ik ben opgegroeid met hulp, ik zou niet weten hoe het is om zonder hulp te leven. In mijn ogen heeft zeg maar iedereen wel eens in de maand een gesprek. Natuurlijk klopt dat niet en dat weet ik. Maar ik ben gewoon bang dat alles weer et snel gaat. Het is afgelopen zomer al flink misgegaan, omdat alles te snel was gegaan. Ik kreeg 1 voor 1 alles op mijn dak. En het ergste was, dat het allemaal door mezelf veroorzaakt was. Dat wil ik nu gewoon niet nog een keer meemaken. Vandaar dat ene zekerheidje in mijn rug.

Wat betreft je standpunt over angst klopt. Angst belemmert heel wat mensen, en ook mij, bepaalde dingen. Ik geef dat toe, ik wil er aan werken. Als ik er niet aan had willen werken, dan had ik gezegd: Ja, rot op! Ik blijf gewoon lekker hulp houden, maar hee, dat wil ik helemaal niet.

Mogen in de zin van ethisch verantwoord, een heel groot grijs gebied waar zeker naar gekeken dient te worden. Mensen zijn altijd heel snel geneigd om niet naar het ethische van iets te kijken, omdat het nogal abstract is. Je kunt er geen keiharde regel aan vast spijkeren wat ethisch wel en niet toegestaan is. En omdat je dat niet concreet kunt krijgen, vinden mensen het maar onzin en hoeft daar niet naar gekeken te worden. Maar het is wél degelijk een groot aspect waar ook naar gekeken moet worden.

Bovendien is er idd de Nip-code voor psychologen en psychiaters, waar zij zich aan moeten houden. En daar zal ongewtijfeld iets in staan over het contact met cliëten.

Dat lijkt mij idd ook...

Yep. Zij mag hooguit medicatie géven, maar niet uitschrijven.

Ze mag de medicatie geven die de ARTS voorgeschreven heeft:p

Inderdaad, lijkt me dat het nu voor iedereen wel duidelijk moet zijn :)

Hoop t ook:)

Ik ben wel nieuwsgierig naar de gemiddelde wachttijd voor een psychiater in Nederland? Dagen, weken, maanden? Hoe lang duurt die periode?

Dat verschilt enorm. Tijdens crisisdiensten heb je uiteraard geen wachtlijsten.. Voor mijn psychotherapie (van psychiater) heb ik ruim een half jaar moeten wachten..

Ps, je sig is een verkeerd woordgrapje. Mensen met een dergelijke geestesziekte hebben juist geen last van een gespleten persoonlijkheid...

Wel last van hallucinaties, dus het ozu kunnen dat hij of zij dingen ziet:o

Ik had binnen 2 weken een psychiater, maar ik werd dan ook nog geen 4 weken later opgenomen met een gedwongen opname.
Ik was dus zo'n 'cirsisgeval'.
Het rare is, dat ik het op dat moment niet eens beseft hebt.