liefde
 

verdriet overspoeld de stilte
je armen stevig om me heen
ik voel de alleen de kou en kilte
voel me zo verdomd alleen


dromen die langzaam gaan vervagen
jouw stem die niet meer zuiver klinkt
de pijn en onmacht niet meer kunnen dragen
een poel van angst waar je traag in verdrinkt


ongewild begin ik de hoop te verliezen
alles doet met de dag meer pijn
geluk lijkt langzaam te bevriezen
alsof ik het niet mag zijn


tussen ons ontstaat een verre afstand
van de prachtige "wij" nog maar weinig te zien
mn masker schuift verdriet aan de kant
zodat iedereen mijn lach weer heeft gezien...

Ik vind hem wel mooi :) Er komt een heel duidelijk gevoel uit naar voren. Jammer genoeg wel een beetje cliché onderwerp, en een niet zo heel bijzondere woordkeuze, maar je hebt er best iets moois van gemaakt en het leest wel fijn.
Een paar dingetjes: overspoelt. "wij" zou ik persoonlijk schuingedrukt doen, geloof ik, en niet tussen aanhalingstekens. En m'n masker.

De derde strofe spreekt me aan. :)

Maar ehm, gebruik hoofdletters.
En het onderwerp scoort nog niet half zo hoog op de cliché-schaal als het zinnetje "ik voel me zo verdomd alleen" :nono:

Je haalt me de woorden uit de mond. :)

verdriet overspoelT