Een ander
 

Een ander doorziet
wat ik zelf al wist
maar het nooit heb
durven toegeven...

Een ander wist het,
omdat ik het in
mijn gedichten uit...
Er over praten gaat niet...

Een ander...
iemand die ik nog
nooit echt heb gezien
weet wat ik zelf nooit zeggen zal...

Waarom durf ik mij niet te uiten?
Waarom is het zo moeilijk voor mij?
Wat weerhoud me ervan om te zeggen
dat ik iemand graag mag?

Af en toe kom je met een redelijk geïnspireerd gedicht. Wat dit dus weer niet is. Hoe kun je zo heen en weer springen tussen redelijk poëtisch en oppervlakkig puberaal gevoelens spuien?
Dat vragende, dit is zo dagboekachtig, zo herkenbaar, maar als gedicht weinig waard in mijn ogen.