How to go with the flow?
 

Ik heb nogal een probleem met mijn hoofd koel houden als ik verliefd ben en het allemaal gewoon over me heen te laten komen.
Nu heb ik het gevoel dat ik verliefd aan het worden ben en dat het wat begint te worden, en ik schiet ontzettend in de zenuwen. Voor het eerst ben ik niet meer zo bang voor het idee van een 'relatie', maar toch begin ik te twijfelen, word ik onrustig en bang dat ik er geen controle meer over heb. Ik ben bang dat ik daardoor een beetje 'verkramp' en er niet meer van kan genieten. Als ik bij hem ben valt het wel mee allemaal, maar als ik alleen ben begin ik weer te piekeren.
Op andere gebieden van mijn leven heb ik minder moeite met dingen maar gewoon op me af laten komen, maar in de liefde raak ik lichtelijk in paniek.
Ik wil het nu eens niet verpesten.

Iemand herkenning en/of tips :) ?

Komt me heel erg bekend voor.. Bij mij is het zo dat als een relatie eenmaal op het punt staat om te gaan beginnen, ik onzeker/zenuwachtig word en ff niet meer weet hoe nu verder te gaan.. Met een beetje mazzel heb je een ondernemende vriend/vriendin en wijst alles zich vanzelf. Zoniet dan is het echt moeilijk om verder te gaan.. Ik heb er ook nog niet een oplossing voor, maar het is zowieso belangrijk om veel tijd met elkaar door te brengen en veel met elkaar te praten.. En evt. vertellen hoe je je voelt.. Je bent zowieso niet de enige met het probleem !! succes :)

Dankjewel :). Ik ben net even bij hem geweest, we hebben afgesproken dat hij me vanmiddag na zijn toets belt en dan ga ik waarschijnlijk weer naar hem toe.

Het probleem is dat ik er niet echt over durf te beginnen, juist doordat ik door die plotselinge onzekerheid bang word dat hij het allemaal anders ziet en misschien wel niets met me wil. Ik ben gewoon bang om op mijn bek te gaan.
Ik zié wel dat we het heel leuk hebben, maar ik durf er niet op te vertrouwen. Ik ga me bijvoorbeeld in mijn hoofd halen dat hij me alleen als 'scharrel' wilt. Begrijp me niet verkeerd, dat aspect vind ik zelf ook erg leuk ;) maar ik wil niet dat hij me alleen maar zo ziet.

Het ligt ook echt niet aan hem, hij is hartstikke lief voor me. Ik ben gewoon bang dat het verkeerd gaat.

heel herkenbaar, als er bij mij werkelijk een kans bestaat dat het iets wordt, dan wordt ik niet alleen onzeker, maar schiet ik echt helemaal dicht.

Maar ik zat er laatst eens over te denken en het hoeft volgens mij helemaal niet zo officieel te zijn. Als je elkaar gewoon lieve sms'jes stuurt, leuke dingen met elkaar doet en de hele mikmak, dan heb je toch eigenlijk al onofficieel wat? Dan komt het zoenen ook wel een keertje (hoeft niet gelijk!). Laat je leven niet teveel leven en doe waar je zin in hebt!!!

Uhm, het zoenen is al gebeurd hoor, dat is het probleem niet :o.

Maar verder vind ik wel dat je gelijk hebt, uiteindelijk verandert een 'stempeltje' niet veel aan hoe je al met elkaar om gaat, hoe het al is. Ik maak me er ook nooit zo'n zorgen om, tot de onzekerheid toeslaat. Dan wil ik graag zekerheid over wat hij wil, maar ook over wat ikzelf nou eigenlijk van de situatie vind.

Ik herken het ook wel, vooral twijfelen over mijn eigen gevoelens.

Sinds mijn ouders twee jaar geleden uit elkaar zijn gegaan heb ik maar weinig momenten rust in mijn kont gehad op het gebied van de liefde, tot mijn grote spijt.

Ik in die tijd nog wel een relatie gehad, die nu net uit is na 20 maanden, mede doordat ik mijn rust niet kon vinden door onzekerheid. Toch heb ik echt een geweldige tijd gehad met hem en zoveel geleerd. Ik zou het voor geen goud gemist willen hebben.

We hebben het erg moeilijk gehad maar ik ben altijd open en eerlijk geweest over mijn twijfels, zodat hij wist waar hij aan toe was en kon besluiten of hij het er wel voor over had. Het hielp vaak wel om erover te praten, maar écht weg is het nooit gegaan. Ik heb bijna die hele relatie lang onrust in mijn buik en mijn hoofd gehad, dat was dan weer wat ík ervoor over had om bij hem te zijn

Er valt dus best mee te leven en zelfs een lange relatie mee te hebben, maar makkelijk is het niet. Ik wou alleen inderdaad er doorheen, niet vluchten, maar doorzetten. Ik denk nu dat ik in de toekomst wel rust zal kunnen vinden, wanneer ik die met mezelf weer heb en het met de juiste persoon geen moeite zal kosten. Ik hoop het in ieder geval, want nóg een relatie met zoveel onrust, dáár zit ik niet op te wachten :)

Nou, heel verhaal, ik hoop dat je er iets aan hebt.

het stempeltje is een visie van cultuur:o.
hmm...als je zekerheid wilt moet je gewoon vragen:o en jullie voruwen willen emanciperen dus doen jullie dat soort dingen ook maar (anders vind ik dat jullie 'ons' , mannen, positief discrimineren)

Ik heb er iets aan :). Ik vind het fijn om te lezen dat die onrust het niet al per definitie hoeft te verpesten, hoewel het moeilijk blijft. Ik voel me nu ook bij hem niet meer zo onzeker, maar het is meer dat ik inderdaad over alles begin te twijfelen.

In principe dacht ik zelf al wel wat meer rust in mijn donder te hebben. Tot voor kort werd ik echt doodsbang van relaties en rende ik er (onbewust) ook ontzettend voor weg. Nu heb ik dat minder, maar het is alsof mijn lichaam het nog steeds niet helemaal vertrouwt.

Maar ik ben vastbesloten me dit keer niet te laten leiden door mijn misleidende gevoelens en gedachten die volgens mij voornamelijk gebaseerd zijn op angst voor het onbekende, angst om me volledig bloot te moeten geven.

Het is eng, maar het is ook verslavend ;). Bedankt voor je reactie en ik wilde nog even zeggen dat ik het knap vind hoe respectvol en eerlijk je al over je voorbije relatie kunt praten, terwijl het nog veel pijn moet doen. (Ik vind het moeilijk precies te formuleren wat ik bedoel maar ik hoop dat je 't begrijpt :)).

Dat ik het niet vraag, heeft niet veel te maken met een ongeëmancipeerde rolverdeling die ik mijn hoofd heb, dat de man al het werk moet doen :D.
Dat ik het niet vraag, is simpelweg omdat ik het niet durf en omdat ik er stiekem helemaal niet zo van hou om overal meteen een stempel op te drukken. Ik zou de zin: "Hebben we nou wat?" m'n strot niet uit krijgen. Ik denk dat ik er nu meer naar verlang omdat ik onzeker ben, en wat bevestiging van wederzijdsheid nodig heb.
Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. Ik wil dingen niet gaan pushen alleen omdat ik zelf met twijfels zit.

go with the flow :o doe niet normaal dan ben je gekker dan normaal:o

Ik vind dit vrij cryptisch :D.
En ik weet dat ik met de flow moet gaan, maar het is moeilijker dan het klinkt :s .

bindingsangst misschien?????????????

Precies hetzelfde hier..

Ik heb dat ook wel, maar bij mij is het meer dat ik te gauw iets ga verwachten terwijl ik meer met de flow mee zou moeten gaan.
Ik weet niet hoe je er van afkomt, bij mij is het nu wel een stuk minder, omdat ik mezelf dwing rustig te doen en er niet teveel over te piekeren. Wat niet wegneemt dat ik het toch soms doe :)

Als die jongen serieus wat met jou zou willen, dan heeft er heus geen problemen mee als je het vraagt ofsow, dus dan moet je dat gewoon doen. Het hoeft helemaal niet zo direct (al is dat wel handiger, maar is toch wat meer lef voor nodig) maar als ie toch serieus wat wil enzow dan zal ie je dankbaar zijn als je er toch over begint (Y)

Dan heb ik ook nog eens een zeurend stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Je moet je wel een beetje laten veroveren om interessant voor hem te zijn, laat nou niet teveel zien dat hij je al heeft." Ik wil er niet naar luisteren, maar stiekem...

Hij heeft nog niet gebeld :(. En eigenlijk is het goed, want ik heb geen tijd en moet studeren, maar nu ga ik toch zitten piekeren.

Ik word gek van mezelf, zo wil ik helemaal niet zijn! Ik ben normaal ook helemaal niet zo, maar nu ga ik er echt teveel overna denken. Bah.

tsjah je moet er voor gaan en als je dat niet doet komt ern iks van terecht:) enne tis niet cryptisch hoor:) doe iets meer dan wat je normaal doet :)

Ik had er ook wel een beetje over na gedacht en wilde er inderdaad vanavond voorzichtig over beginnen. En nu belt hij opeens niet :(.
Stiekem dacht ik toch steeds wel dat ik me zorgen maakte om niets, maar misschien zit er toch wel wat in.

Get, ik wil me helemaal niet zo bezig houden met één telefoontje. Ik ben normaal helemaal niet het meisje dat naast de telefoon zit te wachten. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, ik moet eens normaal doen.

En hij ook.

hmm..........zeg alels wat je nu denkt (dus wat op het forum staat) tegen hem!!

Ik twijfel me ook dood.
Ik heb geen idee of hij me wel ziet zitten, of hij me niet vervelend vind en zo ga ik door. Ik zie het alwel weer zitten om er mee te stoppen.
Het is niet echt leuk met al die twijfel want je geniet niet optimaal.


En dan dat emancipatie gebeuren. Ik denk dat er maar heel weinig vrouwen tegenwoordig nog opstaan met het idee.. OE laat ik vandaag maar eens lekker emanciperen.
Of niet soms..

Pff ik wil helemaal niets tegen hem zeggen als hij niets van zich laat horen :(. Ik kan dit er echt even niet bij gebruiken, ik moet me concentreren op mijn studie in plaats van de hele tijd (met een onzeker gevoel) aan hem denken (n).

BAH. BAH. Ik was er zó enthousiast over :(. 'T gaat ook nooit goed. Ja ik ben lichtelijk gepikeerd.

hmmm tsjah....kennelijk valt hij gewoon tegne........maak het uit ofzo:confused: iig laat je studie niet schieten voor hem:)

Inderdaad, ik heb nu echt de neiging om de hele boel maar af te blazen omdat ik echt niet met dit gevoel kan omgaan. Ik weet dat het voorbarig is, maar ik háát dit echt intens. Ik wil genieten :|.

Dat doe ik niet sowieso niet hoor:), maar het is wel moeilijker om me te concentreren als ik met mijn hoofd ergens anders ben.

Maar hij viel juist niet tegen, het was zo leuk. En uitmaken gaat natuurlijk niet echt als het nog niet eens officiëel wat is :D . Ik wil gewoon dat hij laat merken wat hij nou voelt, dat ik niet meer zo hoef te twijfelen.

Ok, hij heeft gewoon gebeld uiteindelijk :o. Ik ga me nooit meer zo aanstellen.

Hihi, je hebt een prachtige demonstratie gegeven in dit topic van hoe die onzekerheid werkt :D

Het is zo jammer, want het verpest inderdaad een hoop. Op het moment dat je er niet mee bezig bent is het heel leuk als hij plotseling belt, maar als je in je hoofd al een heel rampenscenario hebt afgespeeld is het feit dat hij belt alleen maar een opluchting t.o.v. de onzekerheid, een opheffing daarvan, en veel minder een opsteek van je gehele humeur.

Ik haat het ook. Ook nu het dan uit is dus, vreselijk hoe ik me nog zorgen kan zitten maken om dingen, terwijl het me éigenlijk niet zo uitmaakt allemaal. Als hij iets doet met een ander, fine, als hij verliefd wordt op een ander ben ik blij voor hem etc. Pfff, van iemand houden vind ik soms echt super vermoeiend en aan de andere kant weer zooo heerlijk.

:) dat gebeurt volgens mij heel vaak, dat je heel onzeker wordt en dat het dan uiteindelijk veel minder erg is dan je dacht (zoals met dat telefoontje).
Tenminste, mij komt het bekend voor, en heb het uiteindelijk opgeschreven en gestuurd, gewoon om het kwijt te zijn. Kan misschien helpen...