begin van VERHAAL (2e poging)
 

Opmerkingen en kritiek zijn werkelijk zeer welkom. Bij voorbaat mijn dank.

Enigszins boven de omgeving verheven, daar het zich op een lage heuvel bevond, lag een typisch middeleeuws boerendorp, gekenmerkt door de simpele, kleine hutjes, de waterput, de uiterst simpele kapel en vanzelfsprekend de indrukwekkende burcht. Deze rees op in het midden van het dorp en hoewel het slechts een houten bouwwerk was, deed het de gehele omgeving sidderen van onderdanigheid.
Kenmerkend voor de dorpen van Bijnaarden was ook de houten omheining, die het gehele dorp omringde. Deze houten afbakeningen werden niet alleen verricht om bezittingen voor aanvallen van buitenaf te beschermen, maar ook om het bezit ervan te weerhouden weg te lopen; boeren werden niet geacht het domein te verlaten. Zij hadden het recht om te werken.
Bovendien waren de bewoners van het dorp vrijwel volledig verstoken van enig contact met de buitenwereld. De nabijgelegen stad en ook de zee, die niet ver was, kregen zij geen van allen te zien. Daardoor kwam het, dat zij vage herinneringen aan lang vervolgen generaties extra diep in hun geheugen griften en deze vervormden tot sprookjes en legenden.
Terwijl in de burchten en in de steden verteld werd over daden van kracht, roem en eer, vertelde men elkaar in Domel over de wereld van daarbuiten: dat er steden waren, bergen en massa’s water bij elkaar. Dat er mensen waren die het beter hadden dan zij. Ook waren er geruchten over het woud, over de vele gevaren die er huisden en over de tovenaars, die er hun grotten zouden hebben.
Maar de mooiste en waardevolste verhalen van alle waren, daar was iedereen het over eens, die van de steden. Deze verhalen moesten op fluistertoon verteld worden, binnen en alleen dan, wanneer je er zeker van kon zijn dat er geen soldaten in de buurt waren. Soms werd er dan, in de samenzweerderige beslotenheid van een boerenhut, gesproken over hoop, ontsnapping en over de mogelijkheid om het allemaal zelf te aanschouwen: de steden, de zee en het gehele rijk Alkaban met al zijn wonderen.

Aaneengeklonken door een sfeer van verbroedering zaten zeven mensen bijeen in een koude, slechtverlichte hut. Grootmoeder vertelde, terwijl de anderen geboeid luisterden. Alleen Onto, die nog geen week oud was, was reeds in slaap, maar de ouderen luisterden des te gefascineerder.
“Lang geleden was er, op deze zelfde plek waar wij nu wonen, een ander dorp met een andere naam, hoewel het er wel veel op leek. In dat dorp woonde een jongeman, die Pilak heette. Hem viel groot verdriet ten deel, omdat hij door zijn heer geminacht en dikwijls geslagen werd. Omdat hij niet anders wist, verdroeg hij de wreedheden en probeerde zo gelukkig te leven als hij kon. Tot hij op een dag hoorde van een verschrikkelijk nieuws; een andere landheer had zijn leger verzameld en was op weg om het dorp om het aan te vallen. En inderdaad: een week later verzamelde zich een leger van tientallen soldaten bij het dorp en de boeren moesten zich in de burcht verschuilen, zodat hun heer hen niet zou verliezen.
Dagenlang woedde de strijd voor de poorten van Dasmal, zoals de burcht heette. Uiteindelijk besloten de aanvallers er genoeg van en besloten ze de burcht in brand te zetten. Het vuur laaide hoog op boven de houten muren en de mensen raakten in paniek. Ook Pilak rende vol angst door het gebouw en hij wist slechts ternauwernood aan de vlammen te ontkomen. Omdat sommigen van de soldaten eveneens het fort hadden weten te ontvluchten, werd de strijd buiten voortgezet, maar de uitslag was al beslist. Onopgemerkt rende Pilak weg. Weg van de chaos, van het vuur, van het fort. Weg van zijn wrede heer, voor zover die nog in leven was.
Zonder dat iemand hem zag, kwam hij bij het Grote Woud, waar hij zijn toevlucht zocht. In het Woud zag hij vruchten en water en hij at en dronk zoveel als hij maar kon, zonder ervoor te hoeven werken. Dagen achtereen bracht hij er door, gelukkiger dan hij ooit in zijn leven geweest was.

Zéér fijn stukje! Echt, het leest lekker, en je wilt ook echt doorlezen, het gaat niet vervelen dus. Vind dit beter dan je vorige stukje.

Ohja, 1 piepklein typfoutje vond ik nog:

Verder, (Y)!

Kus!

Wauw, stond even versteld! Mooi geschreven, mooie omschrijvingen. Ik zag echt dat dorpje voor me enz enz... Goed gedaan hoor. Er hangt echt zo'n middeleeuwse sfeer.:) Ookal ben ik niet zo'n fan van dit soort verhaal, ik wil graag wel een vervolg erop lezen.:)

(y)

Ik weet nog niet helemaal wat ik er van vind. Het is allemaal een beetje vaag en ongeloofwaardig, en af en toe raak ik hier en daar de draad een beetje kwijt. Zo begin je over een dorp, slechts een keer noem je op dat je het over een dorp hebt, en pas na de uitleg geef je het een naam; Domel. De volgende zin zou ik ook even wat anders formuleren:
Je treed ineens uit detail, over op een groter geheel; de dorpen. Bovendien komt hier uit het niets de naam 'Bijnaarden' tevoorschijn, die ik niet direct aan hét (overigens nog onbekende) dorp van jou koppel.

In het tweede deel begin je ineens over een ander, gelijksoortig dorp. Even later gaat het alleen nog maar over een burcht. Ik lees ook vrij snel, maar ik kan me goed voorstellen dat ook anderen door dit soort onduidelijkheidjes de draad kwijtraken. Er zijn genoeg teksten waarbij mij dat namelijk niet gebeurt.

Verder vind ik het geheel een klein beetje kinderachtig geschreven, te vol met te herkenbare dingen, en te leeg van de dingen die juist zoveel mogelijkheden boden. Zo krijg ik het idee dat de hele inleidende tekst (van het dorp waar zovele verhalen werden vertelt doordat ze niet naar buiten mogen) eigenlijk niet meer gebruikt zal worden. Maarja, dat weet ik dus nog niet.

Maarrrrrr.... als dit hoort bij het fragment dat je eerder geplaatst had, heeft het wel vooruitzichten. Post dus maar gauw verder!

Nogmaals bedankt voor de reacties (had ik ook al bij voorbaat gedaan ;))

Bijnaarden wordt al genoemd in de proloog, die ik hier achterwege heb gelaten. Wat de rest betreft... het is een beetje een gewaagd concept wellicht. Als het me de moeite waard lijkt een vervolgje of 2 te plaatsen, zul je wel merken waarom dit stukje opzich iets vaags in zich heeft.

Tssssss,
begin dan ook gewoon bij het begin! Zo snap ik het nooit!!! :D

Nee, de proloog staat los van de personages en geeft alleen maar een voorproefje van de wereld. Maar die onthoud ik jullie nu :p .

Mooi, geen (extra) aanmerkingen op te vinden. Alleen maakt ook bij mij zich nu de twijfel meester bij het zien van weer een inleidend verhaaltje... hoeveel prologen had je al, en hoeveel moeten er nog komen??? :)


- Chan

Mooi. Punt.

Ten eerste vind ik de eerste zin een onmogelijk lange zin, maar dat is natuurlijk mijn mening. Grammaticaal klopt deze wel.

Ik zou zeggen: Lang geleden was er, op dezelfde plek als waar wij nu wonen....

Volgens mij klopt de zin namelijk nu niet.

Een afbakening wordt niet verricht. Ik zou zeggen: Deze houten afbakeningen dienden niet alleen...


Verder mijn complimenten. Zoals ik al eerder tegen je zei, zijn dit soort verhalen niet mijn ding, maar dit verhaal trok zeer zeker mijn aandacht en hield deze ook vast. Ik denk dat het zeker potentie heeft en ga zo door!

Ja dat moest er idd nog even bij, sommige zinnen zijn wel wat te lang. Ik en mijn duffe hoofd begrijpen het dan niet meer helemaal :|

Lekker stuk tekst! Een klein foutje gevonden, maar die heb ik al gemeld op msn. Het onderwerp spreekt me wederom niet zo aan, maar je schrijft gewoon lekker. Ga vooral verder, ben benieuwd naar een vervolg. Kus Soapsie

ej kris,
verhaaltjes worden steeds beter! (zal mijn best doen om t lange verhaal binnen 2 jaar te lezen ;) ) én dan jou uiteraard van een goed gegronde mening te voorzien:p
ajuparaplu!