Geslagen
 

Ik heb hem geslagen. Geslagen. Ik. Hem. Een klap vervuld van woede en liefde. Ik hou van hem, ik haat hem. Ik sloeg hem. Zomaar, uit het niets. Hij bood me wat te drinken aan en ik hield het niet meer uit. Hoe durfde hij. Wat dacht-ie wel niet. Alsof een drankje het goed kon maken. Het. Alles. Dat wat hij gedaan heeft.
Ik sloeg ‘m dus. En hij huilde. Ik ook, maar ergens waar hij het niet kon zien. Zijn tranen zijn niet echt. En ik gun het hem niet mijn tranen te zien.
Ik heb hem verslagen. Verjaagd. Ik heb gewonnen. Na een lange en uitputtende strijd. Hier heb ik het allemaal voor gedaan. Opgelucht.
Verdrietig. Dat ben ik ook. Want die ene klap was dan wel bedoeld als wraak, als uiting van opgekropte woede en irritatie, maar ze heeft ook het verdriet weer opgerakeld. De herinnering kwam weer terug. Mijn ongeloof, de twijfel, het schuldgevoel, het verdriet. En alles in z’n oorspronkelijke hevigheid.
En iedereen maar zeggen dat ik er goed aan heb gedaan. Misschien is het ook wel zo. Misschien heeft hij gisteren een klein stukje van mijn vernedering gevoeld.
De vernedering die hij zélf ooit gecreëerd heeft.

Net goed.

wow, mooi! :cool:

heb je meer, schrijf je vaker?

Dankjewel. enne, ja ik heb meer :): http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=107384

Mmm, ik vind het wel leuk geprobeerd van je,.... maar... het onderwerp vind ik gewoon een beetje saai. Misschien ben ik de enige dus trek je er maar niet te veel van aan...

Toch bedankt voor je reactie. Dit stukje vind ik zelf ook niet echt geweldig, maar ja.
Het onderwerp is inderdaad misschien wat onorigineel, maar ja, het speelde toch door m'n hoofd.

leest lekker weg, of zowiets :confused: weet niet hoe 'k anders moet zeggen :rolleyes: