Maanvriendschap
 

Fluisterend doorbreek ik de stilte
zij de donkerte met haar licht,
ze houdt de nacht in handen
brengt dagen in evenwicht

en zij danst zachtjes
door de seconden,
maakt de uren
tot minuten
als ogen diep
tot in haar gluren

Zij doorbreekt stilte en ik
donkerte met smeulend vuur,
zo overleven we samen dansend
tot een hemels nieuw ochtend uur

*zingt*: "I wish for this nighttime to laaaaaast for a lifetime, in daaaaarkness surrounded" etc etc

Hihi, nu zal ik elk gedicht van jou lezen met het gevoel wat ik bij dat liedje heb. :D

Ik heb er eigenlijk niet zo veel op aan te merken. Vind het wel een aardig gedichtje. De metafoor van het kampvuur op een strand, is er een die ik ook nog altijd wil verwerken in een van mijn gedichtjes. Zulke sereniteit maak je niet vaak mee. Doet me eigenlijk denken aan zoetsappige teksten van marco borsato of blöf.

Wat weinig reacties nog. Ik vind hem leuk.
Vaak vind ik rijm een beetje geforceerd, maar hier klopt het. Het leest fijn en ik vorm echt een beeld bij het lezen.

Wat ik vooral leuk vind aan dit gedicht, is het beeld dat je schept met de eerste strofe: de stilte met gefluister en de donkerte met licht doorbreken. Vind ik mooi, en ook zoals het weer terugkeert in de laatste strofe. Erg goed. (y)