[ Kort Verhaal ] De Dood tot Liefde
 

Pak aan!

>...................................................

[ De Dood tot Liefde ]

Ze drukt haar koude lippen tegen die van mij en kijkt me vragend aan, ‘Veroordelen we de liefde vannacht ter dood?’ Tedere woorden die eeuwig rond zullen waren, gevangen in de oostenwind.
Ik kijk haar een paar seconden diep in de ogen en fluister: ‘Nee, we veroordelen de dood tot liefde.’ Ze glimlacht. Ik laat de sterren in haar ogen los en mijn blik dwaalt af naar de fonkelende lucht; verlangen maakt zich van mij meester.
Ze knijpt zachtjes in mijn arm en heft haar lieflijk hoofd ook ter hemelen. Gelukzalig sluit ze haar ogen. ‘Het is er een mooie avond voor, vind je niet?’
‘Zeker,’ zeg ik.
‘De pracht van de ironie,’ zegt ze, ‘Zó prachtig.’
Ik knik en haal diep adem.
‘Waarschijnlijk zal niemand het begrijpen,’ zeg ik knikkend naar de hel verlichte stad die zich ver onder ons uitstrekt. Ze opent haar ogen weer en leunt over de hardstenen rand om naar beneden te kijken, ‘Ik hoop het niet. Ze zullen zich wel vastklampen aan ons vlot, maar het niet volhouden, en uiteindelijk verdrinken ze toch in de zee van onwetendheid.’

Ik kijk op mijn horloge en zie dat er nog vijf minuten resten voordat het vuurwerk en het geluk los zullen barsten. ‘Hoe lang nog?’ vraagt ze. ‘Vijf minuten.’
‘Ben je bang?’
‘Kijk eens in mijn ogen,’ zeg ik.
Met een lieve uitdrukking op haar gezicht kijkt ze me aan, ‘Beloof je dat je me straks niet los zult laten? Alsjebliéft.’
Ik kus haar.

Mijn mobiele telefoon laat zich horen en haar gezicht vertrekt. ‘Het zullen jouw ouders wel zijn, of de politie,’ zeg ik.
‘Geef maar,’ zegt ze.
Ze klapt de telefoon open en kijkt wie er belt, ‘Mijn ouders,’ zegt ze zuchtend. Voor een moment blijft ze bewegingsloos naar het scherm staan kijken, dan neemt ze op, kust het scherm en laat de telefoon over de rand glijden. ‘Tot ooit,’ fluistert ze.
‘Misschien gaat er wel iemand dood door die vallende telefoon,’ zeg ik.
Ze lacht. ‘Misschien wel.’

‘Nog één minuut.’
Stilte.
Ik neem haar hand en samen klimmen we op de stenen rand. ‘We hebben het beste uitzicht van de stad op het vuurwerk,’ zegt ze.
Mijn hand sluit zich nog steviger om die van haar en beiden sluiten we onze ogen. Zo blijven we staan tot de enorme klokken in de kamer achter ons een nieuw leven inluiden en de eerste vuurpijlen hun weg naar boven zoeken.
We kijken elkaar aan.
‘De dood tot liefde,’ zeg ik.
‘De dood tot liefde.’
Samen vallen we de sterren tegemoet.

:eek:
Mooi!
Alleen één klein dingetje: Je laatste zin, ik vind hem op zich wel heel mooi klinken, alleen als je naar de sterren valt, val je omhoog... Da's wel knap :evil:.

Roosieh,

Voor deze ene keer zal ik iets uit een verhaal van mij toelichten. Ik ben namelijk een groot voorstander van de eigen interpretatie van de lezer, maar goed, voor deze ene keer dus.

Ze vallen naar de sterren. Theoretisch gezien kan dat inderdaad niet, maar je moet het symbolisch zien :) De sterren staan voor de oneindigheid, eeuwigheid ( Tuurlijk, sterren doven ook ooit uit, maar je snapt het idee neem ik aan ) en de dood is ook oneindig en eeuwig. Ze springen de dood en dus de sterren tegemoet. Ze geven hun liefde aan de dood, omdat ze bang zijn dat hun liefde verloren raakt in het aardse leven.

niam

Wat een zielig verhaaltje :|

Eigenlijk is het dat absoluut niet :p

Oke, ik snap het:).

Mooi!
Na zovaak een onderbouwende mening te hebben gegeven zijn mijn woorden om het woord "Mooi!" bij te staan een beetje opgeraakt en moet je het vandaag de dag maar even doen met enkel en alleen het woord "Mooi!".

Zo, nu staat er toch nog een heel stuk, haha! :D

Dankje, zonnigste zomerweide van me :cool:

ik vind het een mooi verhaaltje (y)
maar volgens mij is het 'maakt zich mij meester' en niet 'maakt zich van mij meester'.
toch?

Het is weldegelijk: 'Maakt zich VAN mij meester'

Toch bedankt :)

Een zwaar concept in een (op het eind vooral) licht geschreven verhaal... nou ja, ik zeur; het is een prachtig klein verhaaltje, en het maakte een gevoel bij me los; wat wil ik nog meer (Y) .