inzending
 

Hoihoi, ik doe mee aan een schrijfwedstrijd en heb mijn verhaal ingezonden. Het is een landelijke schrijfwedstrijd en ik doe mee voor de provincie Utrecht. Je mocht vanalles inzenden, een gedicht, lied of verhaal en het mag over elk onderwerp gaan.
Hier is mijn stukje, zeg maar wat jullie ervan vinden :)

Verschil.

Het begon al te schemeren. Gelijkmatig kleurde de hemel lichtrood. Zou het een voorteken zijn? De hemel gaf geen antwoord. Wie zwijgt stemt toe. Het licht, dat eerder die dag op het gelaat van het hummeltje viel, was aan het verdwijnen.
De glimlach van het jongetje verdween net zo snel als dat het daglicht vervaagde. Hij was naamloos. Naamloos voor de Anderen. Onbevreesd en alleen was het joch. Hij wérd ook gevreesd. Door de Anderen.Hij is ziek. Ongeneeslijk. Lang zal hij niet leven. Zijn eerdere glimlach maakte plaats voor een verdrietige ernst. Zo ziek als hij is, zo besmettelijk zou hij eventueel ook kunnen zijn. Op hulp van de Anderen zal hij niet kunnen rekenen. Hij is
'gevaarlijk'. Wat men vergeet is dat de kleuter ook een kind is. Zo wordt hij niet behandeld.
Echter, moederziel alleen is hij niet. Er is iemand die er voor hem is. Een vriendinnetje. Een luisterend oor dat het knulletje niet veroordeelt op zijn ziekte, maar hem behandelt naar zijn doen en laten. Deze avond bezocht hij zijn steun. In de stadstuin wachtte ze op hem, altijd. Ook zij is naamloos, van grootse schoonheid. Ze is een witte roos.
De witte dame en het niemandskind vertonen veel gelijkenis. Beiden vinden ze hun oorsprong in een zaadje dat is gegroeid door de liefde van een mens. Innerlijke schoonheid siert hen beiden. Beiden worden ze gevaarlijk genoemd. De roos in witte onschuld vanwege haar doorns. Het mannetje vanwege zijn ziekte. Beiden zijn ze ermee geboren en kunnen ze er niks aan doen. Er is echter één verschil tussen hen. De witte schoonheid wordt, ook al heeft
ze doorns, wél verzorgd door mensen. Gevaarlijk of niet. De bloem zal op die manier nog lang voortleven, haar vriend niet.
De Anderen zouden het kindje ook moeten verzorgen, ook al is het ongeneeslijk ziek. De Anderen zijn alle mensen in de wereld die met lede ogen toezien hoe kinderen slecht behandeld worden zonder actie te ondernemen.
Een kleine jongen en een roos in de bloei van haar leven, ze hebben veel overeenkomsten en één verschil. Een verschil dat er niet zou moeten zijn..
De lucht was nu donker. Zo ook de toekomst van het kind. Het lichtrode voorteken van eerder die avond werd waarheid. Laat dit aids-patiëntje niet voor niets gestorven zijn. Laat dit een startsein zijn om alle kinderen gelijk te behandelen.
Lieve Jongen: het spijt me!

Met een weerbericht beginnen is te cliche

Hij was naamloos. Naamloos voor de Anderen. Onbevreesd en alleen was het joch. Hij wérd ook gevreesd. Door de Anderen.Hij is ziek. Ongeneeslijk. Lang zal hij niet leven. Dit zijn wel erg veel korte zinnen achter elkaar, dat moet je goed afwisselen. doorns. is dit niet doornen?

Ik vind het einde niet sterk. Van zweverig en sprookjesachtig veranderd het opeens in iets actueels. Dat vind ik nogal storend voor de rest van het verhaal en ook de laatste zin doet me niet veel. Dat is jammer, want als het een goede uitsmijter was geweest had ik het verhaal stukken meer kunnen waarderen.

Verder staan er volgens mij wat foutjes in, maar ik weet het niet zeker dus bespaar ik je mijn gezwets.

Verder is het wel aardig geschreven. Het zei me niet heel veel en ik vond het ook niet voorzien van ongekende originaliteit om te kunnen zeggen dat dit waarschijnlijk de winnaar zal worden van een landelijke wedstrijd.

Ik vind het in ieder geval niet mooi. Je gebruikt veel korte zinnnen, bent heel beschrijvend, en het geheel komt nogal hakkelend over. Het staat bol van herhalingen, clichées, onjuistheden en paradoxen die zogenaamd mooi moeten staan. Ik heb opzich niets tegen zweverigheid en sprookjesachtige sferen, maar dan moet er wel wat verteld worden. Ik heb niet echt het idee dat dit hier gebeurt. Het zijn voor mij meer een paar 'mooie' zinnen die toevallig met elkaar te maken hebben.

Het is wel leuk dat je geprobeert hebt het vallen van de avond te vermengen met het toeslaan van het noodlot, alleen komt dat laatste niet goed naar voren. Neem bijvoorbeeld: "De lucht was nu donker. Zo ook de toekomst van het kind. Het lichtrode voorteken van eerder die avond werd waarheid."
De toekomst van het kind is altijd al donker geweest, niet alleen nu. En die laatste zin is een van die vaagheden; wat voor voorteken is het nou?

Ik weet niet wat voor wedstrijd het was, maar ik denk dat je meer kans maakt met een verhaal dat ergens over gaat, dan een dromerige noodoproep (getuige van je éen-na-laatste zin: "Laat dit een startsein zijn om alle kinderen gelijk te behandelen.")

Tot slot nog een kleine tip, met betrekking tot je manier van schrijven; kijk nog eens naar de keuze van interpunctie en enters.

Ik vind het verhaal op zich WEL mooi, alleen bevat het onderwerp misschien niet de breedheid die vereist is. Je schrijft over iets kleins; de band tussen een klein ziek jongetje en een roos. Dat is denk ik iets te weinig, wil je meedoen aan een VERHALENwedstrijd...

- Chan

Wat voor verhalenwedstrijd is het precies?

Het concept vind ik op zich mooi.

Enkele puntjes:

Het begon al te schemeren.
Wel een beetje cliché eerlijk gezegd.

Naamloos voor de Anderen.
Welke bedoeling schuilt achter de hoofdletter?

De witte dame en het niemandskind vertonen veel gelijkenis. Beiden vinden ze hun oorsprong in een zaadje dat is gegroeid door de liefde van een mens. Innerlijke schoonheid siert hen beiden. Beiden worden ze gevaarlijk genoemd. De roos in witte onschuld vanwege haar doorns.
Dit vind ik echt een mooi stukje. :)

Lieve Jongen: het spijt me!
Tja, ietwat zwak einde.

Al bij al wel een redelijk verhaal, maar het kan beter. Iets minder cliché allemaal en het zou zomaar een topper kunnen worden. (y)

Ik vind het ook mooi, maar er mist iets!
En waarom schrijf je Anderen met hoofdletter?
En let erop dat je niet teveel korte zinnetjes achter elkaar doet, maar ze verbindt. :)

waarom de Anderen, omdat 't voor mij een naam is voor al die mensen en namen schrijf ik altijd met hoofdletter :)
korte zinnetjes waren aanrader van mn docente Nederlands en dat is 't zo'n beetje :)

Dan zou ik niet naar m'n lerares Nederlands luisteren. Anderen met een Hoofdletter vind ik wel wat hebben, doet me een beetje aan de ECHTE Winnie de Poeh denken en imo is dat een compliment:).

Heb je het haar laten lezen?

Docenten zijn ook niet alles :o

ja :)

Korte zinnen kunnen af en toe wel sterk zijn, maar over het algemeen als ze omgeven worden door zinnen van normale lengte, zodat ze ook versterkt worden. (En dan dienen ze wel een soort van bijzonder lading mee te dragen.)
Ik ben ook van mening dat dit het niet echt iets is. De inhoud en het idee misschien wel. Maar de weersomschrijving is te cliché (en niet zo bijzonder beschreven dat het kán), de vergelijking met de roos wat onduidelijk en het taalgebruik laat wel iets te wensen over.

Ga eens aan de gang met wat langere zinnetjes, zou ik zeggen. Doe er iets anders mee. Want het is wel mooi, vanbinnen.