Hoe om te gaan met een jongetje met 'gedragsproblemen'
 

Ik train een korfbalteam met kinderen van 9 t/m 11 jaar. Een heel leuk team met allemaal verschillende kinderen. Eentje is bijvoorbeeld heel erg aktief, maar is erg onzeker over zichzelf en kan heel erg agressief worden. Zijn ouders hebben mij verteld, dat ze na 9 jaar eindelijk bij Jeugdzorg aan de bel mochten trekken, omdat school nooit wilde luisteren e.d. Nu zit hij dus sinds oktober in 'therapie'. Hij heeft als 9 jarig jongetje toegegeven, dat hij zijn leven niet echt meer snapte. Nou...dat vind ik al wonderbaarlijk.
Met dat jongetje had ik het aan het begin even moeilijk, maar nu kan ik prima met hem opschieten. Als hij zegt: "Kijk eens!" En ik kijk dan wat ik doe, wordt hij helemaal blij als ik er positief over doe. Dan lijkt hij zo gelukkig. Ik trek hem niet voor op anderen, want bij de anderen doe ik het ook, alleen bij hun maakt het ze wat minder uit.

Bij en ander jongetje van 10 jaar, heb ik wat meer problemen. Ik heb een keer heel lang met hem staan praten, omdat hij de wedstrijd niet indurfde, omdat hij ruzie had gehad met het bovenstaande jongetje. Ik heb zo lang op hem in staan praten, totdat hij uiteindelijk toch het veld in ging. Hij vertelde me, dat hij bang was en heel erg onzeker was, omdat anderen opmerkingen over hem maakten. Ik heb hem gezegd op te letten, maar ik hoor niemand opmerkingen over hem maken.
Iedere training loopt hij vervelend te doen en negatieve aandacht te trekken. De andere trainer heeft lang niet zoveel invloed als ik en staat soms echt met zijn handen in zijn haar. Ik kan heel makkelijk zeggen: "Je doet nu normaal, anders ga je maar strafrondjes rennen." Die andere trainer stuurt hem eerder weg. Dit jongetje luistert ondanks alles maar half naar mij. Hij weet altijd wel een verkeerde draai aan mijn oefening te geven en trekt anderen mee. Leuk dat hij zo enthousiast is, maar soms moet de oefening gewoon even goed gedaan worden.
Zijn ouders ontkennen dit gedragsprobleem en heb ik naar eigen ervaring (dmv kijken hoe ze met hem omgang) ook een beetje het gevoel, dat ze last hebben van machteloosheid.

Nu vraag ik me af, hoe kan ik het beste met zo'n jongetje om gaan? Ik hoef hem niet perfect te krijgen, want het zal ook wel deels zijn eigen karakter zijn, maar ik wil eerder, dat hij de anderen niet zo afleidt met de training en het zichzelf ook niet zo lastig maakt. Want als je commentaar geeft op zijn gedrag, dan heeft hij gelijk zoiets van: "Zie je! Jullie hebben een hekel aan mij!"
Sowieso vind ik het wonderbaarlijk dat zo'n jong kind al zo denkt, maar hij heeft letterlijk tegen mij gezegd, dat hij dacht dat iedereen een hekel aan hem had.

Hoe kan ik hier nou mee omgaan?

heej eend, waarom ben je niet op msn?? ik weet dat ik gister niet aardig ben geweest maar ik wil nu het nu weer heel graag goedmaken met je en ben nu wel weer aardig!

please geef me een kans

Ik heb je gepmt, maar gelieve niet meer van dit soort posts in dit topic zetten. Het gaat nmlk niet over de vraag die ik stelde.

Ik zou als ik jóu was:

• Rustig blijven, laat níet merken dat hij je op de kop zit door negatieve aandacht op te roepen bij anderen- hou de [mentale] overhand.
  
• Probeer hem eens iets te laten organiseren (geen idee hoe haalbaar dit is bij 9-11 jarigen, het kan best zijn dat Jongetje #2 voorloopt qua ontwikkeling op dat gebied)

Dit is het beste waar ik at-the-moment opkomen kan, gl iig.

Ik ben een jaar of 4 scoutingleidster geweest, en heb met kinderen uit dezelfde leeftijdscategorie gewerkt. Wat wij op de duur deden met iemand de negatieve aandacht BLEEF vragen;
- het negatieve gedrag persoonlijk benoemen ( "IK vind het niet leuk dat je nu de oefening verstoord door iets anders te doen")
- positief gedrag belonen door woorden, of door hem bijvoorbeeld een leuke oefening te laten verzinnen, of een team te laten kiezen ofzo
- negatief gedrag op de duur negeren, als het aanhoudt

Klinkt misschien allemaal erg professioneel en intensief, maar het werkt wel. En ik doe de opleiding SPW, heb dit ooit gelezen en toegepast, maar bij ons werkte het.

En zolang zijn ouders niets van zijn problematiek willen accepteren, of het niet zien, dan houdt het via de weg op vrees ik

Succes ermee, hoop dat je er wat aan hebt

Dank jullie. Dat beloningsproces had iuk ook al verzonnen. Mijn hoofd kan ik heel goed koel houden bij dat jongetje. Alleen af en toe moet ik gewoon mijn stem verheffen.

Maar ik zal eens sterk over de ik-vorm gaan praten:)

Het enige advies dat ik je kan geven is wat anderen ook al hebben gegeven. Positieve aandacht geven. Dit jongetje is zo onzeker van zichzelf en wil zo graag aandacht, maar weet niet hoe hij deze moet zoeken. Wat dus lijdt tot vervelend gedrag, want waarschijnlijk als hij zich gedraagt valt hij niet op dus gaat hij op een andere manier aandacht vragen en dat is niet op de meest prettige manier. Veel stimuleren in wat hij goed doet en proberen zijn vervelende gedrag te negeren, want als je boos op hem wordt krijgt hij toch aandacht. Welliswaar negatieve aandacht, maar je beloont zijn gedrag alsnog met aandacht en dus blijft hij dit gedrag vertonen.