[verhaal]Elin & Chris
 

Verhaal, twee jaar geleden geschreven, misschien nog langer geleden...


Een bank in de regen. Een meisje met lang, donkerbruin haar (Elin). Een meisje met lichtbruine, bijna blonde krullen (Chris). En een boom.

“Wat ik niet zie, bestaat niet.” Elin op de bank, haar hoofd verborgen in haar handen. Natgeregend, verdronken. Als ze Chris niet ziet, bestaat ze niet. Was het maar zo simpel.

Dat zong ze vroeger altijd. Vroeger schreef ze over liefde als karameltoffees. Zoet, zacht en als het in je mond smolt, bleef het aan je kleven. Proefde je het na twee uur nog steeds. Het was lekker. Het kon niet fout gaan. Tenzij je er teveel van at. Had ze nu teveel gegeten?
Het was schrikken als je in de diepe afgrond op de grond zat en erachter kwam dat je zelf de sprong naar beneden gemaakt had.
Waar en hoe ze Chris leerde kennen, deed er niet toe. Hoe ze haar zou verlaten ook niet, want dat zou ze nooit, nooit, nóóit doen!

Chris was die karameltoffee.

Mijn allerliefste Chris, je moet me laten gaan. Ik kan niet meer. Een herfststorm van woorden en gedachten. Jij, de liefde, de verwarring. Wij samen in de regen. Regendruppels worden tranen. Tranen worden nat. Toen ik voor het eerst van je proefde, wist ik al dat ik je nooit meer los zou kunnen laten. Voelt het fijn om zoveel macht te hebben? Voelt het goed? Je weet dat ik nooit zal weggaan.. Het beste is als je mij laat gaan. Laat me gaan, Chris, verlaat me alsjeblieft!


Chris die naast de grote boom staat. Chris die de brief in haar handen houdt. De blauwe inkt die door de regen doorgelopen is. Of door haar tranen. Allebei. Ze ziet hoe Elin op dat bankje zit. Koud, verregend, nat. Haar haren in haar gezicht. Wat is ze mooi. Ze wil haar omarmen, zacht kussen, het verdriet wegzoenen. Was het maar zo simpel.

Liefste Elin , schreef ze terug, allerliefste Elin. Verlangend kijk ik naar je. Macht? Nee. Hoe het voelt? Niet fijn, niet beter dan bij jou zijn. De liefde. Mijn leven. Zonnestralen in de regen. Warmte Elin, warmte! Blozend, ik… laat me je voelen! Laat me ruiken! Mijn tranen drogen op. Ik wilde je geen pijn doen! Ik zal je nooit, nooit, nóóit meer pijn doen. Laat me, ontlaad me!

De herfststorm die de boom tussen hen in heen en weer laat bewegen. Druppels die naar beneden vallen. Tegelijk: één op Elin, één op Chris. Elin kijkt op, Chris naar haar. In hun ogen. Opeens, en heel even maar.

Elin
Laat me! Laat ik weggaan. Blijven? Misschien. Héél even maar. Nee!

Chris
Laat haar. Verlaat haar. Nu. Heel even maar. Nee!

Elin die opstaat en probeert te lopen. Weg van het bankje, de boom en Chris. Chris rent achter haar aan. Haar blonde krullen waaien mee op de wind.

Elin slaat haar armen om Chris heen. Vlinders fladderen in haar buik.

Alsof we vleugels hebben, Chris. Zo snel vloog ik naar je terug, wetend dat het niet de laatste sprong was die ik naar beneden zou maken. Wat doet het er toe? Als ik jou maar heb.

Hoi Anne,

"Vroeger schreef ze over liefde als karameltoffees. Zoet, zacht en als het in je mond smolt, bleef het aan je kleven."

Dat vind ik een heel mooi stukje. Ik vind ook dat je die analogie mooi hebt doorgevoerd.

"Chris die naast de grote boom staat."

Een bijzondere vorm, die ik nog niet eerder zag. Ook daarvoor mijn dank. :)

Kim? Kan aan mij liggen. :)

Heel mooi. Ik sluit me aan bij Just Johan. Ook die kleine metaforen overal, prachtig :) . Leuk hoe je al die kleine stukjes tot een verhaal weet te breien; relatief zijn er erg veel witregels. Je schrijft geen woord te veel, wat het op de een of andere manier weer erg sprekend maakt (Y) .

Foutje. :o

Allebei bedankt. :)

Ok, ik werd al bang; de rest was zo mooi en foutloos ;) .

Ik had eerst andere namen. ;)

Hihi, dat ken ik.

:bloos: Ik kom er nou net achter dat jij eerst Anneee was.
ja, beetje dom ja.

Ik vind 'm prachtig, heerlijk open geschreven, heerlijk dromerig. Maar bij het onderwerp moest ik ineens even terugdenken aan een ander topic, iets wat je dus ooit eerder had geschreven, zodoende.
Helaas was dat topic heel snel verwaterd, zag ik...

Ow...Mooi :)

Heel mooi! Ik wil meer van jou lezen :o

:o Bedankt allemaal.

Ik wilde deze eigenlijk naar een wedstrijd sturen... moet wel lukken dus? :p

gewoon insturen, k vin t een erg mooi stukje!

Ik vind het ook een mooie tekst, alleen een beetje warrig af en toe. Je hebt een heel fijne manier van schrijven, soepel.:)

Ik zou 'm insturen, wie weet schop je het er een heel eind mee!

Ik ben het eens met duivelaartje. Hier en daar enige verwarring aan mijn kant, maar wel lieflijk en mooi.

Goed zo.

Nou kwam ik er ook pas na een tijdje achter dat jij ooit Zotje was (is toch waar, he?):o.

Ontopic: Ik vind het een heel mooie tekst, hij doet me een beetje denken aan het boek Jij, jij en jij van Per Nilson (nja, het kan ook een van zijn andere boeken zijn geweest. Ik geloof iig van niet), en dat is een compliment:).

Ik vind het mooi, maar kan me niet over de namen tussen haakjes zetten. Toen ik het eerst las, dacht ik dat een slecht stuk was (wat ik met die haakjes associeerde, omdat ik zo vroeger als kind ook schreef). Maar dan kom ik erachter dat het juist mooi is.
Aan de ene kant is die haakjesnotering wel weer bijzonder en origineel. :p Maar ach, ik ben altijd moeilijk. :o

Ik vind het erg goed geschreven. elke keer verbaas ik me erover hoe mensen dat voor elkaar krijgen. af en toe een heel klein beetje warrig. verder echt helemaal top, om bij weg te dromen ! superverhaal

Ik word helemaal verlegen. :o

Ik heb hem ingestuurd, ik merk het wel... :)